Nie ograniczaj się w swojej dobroci.

Czujemy tak, bo wiemy, że z nami jest Bóg. Ksiądz egzorcysta nie podjąłby się egzorcyzmowania, gdyby tego nie czuł. Prawda?

Jeśli wiemy, że nasza „dobroć” komuś szkodzi, to dlaczego mamy się w niej nie ograniczać? Tylko dlatego, że to pozornie „dobroć”?
Czyli nie „sami”.

A czy wiemy, że komuś zaszkodzi? Czy zbieszenie szkodzi zbieszonemu?

Czujemy sami, że nie jesteśmy w tym sami.

Czasem wiemy. Czasem nie wiemy. Ale w artykule było założenie, że wiemy. Do tego założenia się odniosłem. Z definicji wskazanej przez samego autora – tak.

Zefciu, cały czas zapominasz, że jednym z problemów w tym temacie jest odpowiedzenie sobie na pytanie, czy autor ma rację. Jeśli będziemy rozstrzygać, czy ma rację, już na wstępie przyznając mu rację (akceptując jego założenia), to na zasadzie błędnego koła, nigdy nie wyjdziemy poza "autor ma rację".

Oczywiście że nie. Jeśli chcę dyskutować słuszność czyichś wniosków, to muszę przyjąć jego przesłanki. Jeśli ktoś wypowie zdanie „jeśli pada, to należy wziąć parasol”, to odpowiedź „nieprawda; po co brać parasol, skoro nie pada” jest nie na temat. Albo trolujesz, albo nie masz pojęcia, w jaki sposób rzetelnie się prowadzi polemikę. W obu przypadkach nie mam ochoty na tę dyskusję.

Autor książki nie stwierdza "jeśli pada, to należy wziąć parasol", tylko "pada, więc należy wziąć parasol".

Prawidłowa polemika w tym wypadku powinna się skupić na odpowiedzi na pytania:
a) czy rzeczywiście pada?
b) czy warto wziąć parasol?

Ja nie założyłam tego tematu, żeby sprawdzić czy jego model jest poprawny formalnie, tylko czy jest zgodny z rzeczywistością. Jeśli nie interesuje Cię dociekanie prawdy w znaczeniu "zgodność z rzeczywistością", to rzeczywiście nie mamy o czym dyskutować.

No i odpowiedziałem na to pytanie. Czasem pada. Należy wtedy wziąć parasol. Nie jest to jednak sprzeczne z Ewangelią.

Czyli jeszcze raz: autor mówi o tym, że czasami ludzie na skrajną dobroć reagują złem. Nazywa to „zbieszeniem”. Nie możemy mówić, że „zbieszenie” jest dobre, bo to sprzeczne z definicją. Co najwyżej możemy negować realność „zbieszenia”.

Obserwujemy jednak, że czasem ludzie reagują na dobroć złem. Trudno ten fakt negować.

Prawdą jest, że czasami zatem to co autor nazywa „skrajną dobrocią” ma złe skutki.

Nieprawdą jest, że skrajna to co autor nazywa „skrajną dobrocią” jest tym samym, co ewangeliczna miłość.

Dlaczego "zbieszanie jest dobre" jest sprzeczne z definicją? Czy jeśli ktoś reaguje złem na jakiś czyn, to ten czyn z konieczności jest zły z powodu skutków jakie wywołał? Czy to dany czyn spowodował powstanie zła? czy może czyn tylko sprowokował ujawnienie się zła tkwiącego w zbieszanym człowieku?

Dlatego, że autor zdefiniował to pojęcie jako coś złego.
Czy zło jest złe?
Z definicji podanej przez autora – na tym polega zbieszenie właśnie.

Masz ostatnią szansę na powrót do normalnej dyskusji. Jeśli w kolejnym poście, zamiast dyskutować będziesz organizować semantyczną rozpierduchę, wątek zostanie zamknięty.

To jest nieprawdą, nie ma takiej zasady w Ewangelii.

A to jest inna sprawa. Autor zdaje się podchodzić do moralności ewangelicznej w sposób utylitarny – stosuję Złotą Zasadę, bo ma to przynieść określone korzyści dla mnie i dla społeczeństwa.

Nie ma i bardzo dobrze, że zwracasz na to uwagę. To co zrobił autor z Ewangelią jest najlepszym dowodem na to, że nie da się wywieść ewangelicznego modelu człowieka, przyjmując uprzednio ateistyczne założenia.

Jak Ty byś uzasadnił, czemu w Ewangelii obowiązuje zasada bezwzględnej życzliwości? Czemu ta zasada ma służyć?

Żeby stać się takimi jak Ojciec, jest to wyraźnie powiedziane przez Jezusa w Kazaniu na Górze: "A Ja wam powiadam: Miłujcie waszych nieprzyjaciół i módlcie się za tych, którzy was prześladują; tak będziecie synami Ojca waszego, który jest w niebie; ponieważ On sprawia, że słońce Jego wschodzi nad złymi i nad dobrymi, i On zsyła deszcz na sprawiedliwych i niesprawiedliwych."

W jaki sposób miłowanie nieprzyjaciół praktycznie ma pomóc w objęciu ich planem zbawienia? Jak zauważyłeś, to nie jest tak, że jak będziemy życzliwi w stosunku do nieprzyjaciół, to oni nam odpłacą tym samym. Zatem co ich natchnie do nawrócenia? Co takiego się stanie, kiedy chrześcijanie obdarzą ich bezgraniczną miłością?