Chwileczkę, chwileczkę. Z tego co zrozumiałem to wiesz sam jakie życie prowadzisz, i wiesz dobrze co wymaga Święta wiara. Wiesz dobrze że swoim postępowaniem obrażasz Boga.

Weź się w garść i nawróć się, powiem. Wstań rano, zrób dobrą spowiedź i usuń przestrzeń która cię dzieli od świętości życia. Idź na maksa powiedziałbym, a gdy upadniesz, nie zwlekaj i powtórz ten scenariusz (wstań rano itd.) Trzeba przede wszystkim dobrze rozpalować dzień, by nie dać ani chwili lenistwie.

Jest to odwieczny problem wszystkich świadomych siebie i swojej wiary wierzących.
Tak naprawdę rozwój duchowy zaczyna się w momencie gdy człowiek zauważa u siebie, to co Ty właśnie przedstawiłeś jako problem.
Ale zauważ, że celem tego rozwoju nie jest osiągnięcie szczęśliwego życia (doczesnego) ale zbliżenie się do Boga.

Do Boga zblizyć jest się bardzo trudno, nie wystarczy sama modlitwa, potrzeba wielu wyrzeczeń, odarcia się z siebie, ukorzenia i wiele pokory a to już samo w sobie sprawia wiele trudności. "Niespokojne jest serce człowieka dopóki nie spocznie w Bogu"-tak mówił św Augustyn (mam nadzieję, że nic nie pokręciłam). Wiesz zdarzy się bardzo wiele upadków, ale pamiętaj, że zawsze możesz powstawać, podnosić się na nowo. Bóg jest miłosierny a człowiek słaby. Poprzez sytuację Pan Bóg wskazuje na Siebie. Czy nie miałeś kiedys wrażenia, że to co się stało (chociażby rozwiazanie jakiejś trudnej sytuacji) jest wyłącznie pochodzenia Boskiego, że człowiek sam nie mógłby rozwiązać owego problemu?????