Nie wiem, moze to Ci sie przyda:
http://www.forum.wiara.pl/viewtopic.php ... highlight=

Przyznaję, że trudno mi to sobie wyobrazić, aby człowiek pozbawił życia drugiego i nic przy tym nie czuł. Nie będę więc spierał się w sprawach, które wykraczają poza możliwości mojej wyobraźni.



Właśnie, ale zauważ, że chodzi o czyny. "Potępienie" dotyczy konkretnego wykroczenia, a mandat jest rodzajem "pokuty". Więcej pożytku kierowcy przyniesie też analiza konkretnych wykroczeń swoich i innych niż zastanawianie się nad rankingiem kierowców (czy ja jestem lepszy od pana X, czy X jest lepszy od Y, kto jes tym pierwszym a kto ostatnim).

Przy czym oczywiście analogia z kodeksem jest wielkim uproszczeniem.

Powiedzmy, że w sytuacji gdzie trwa wymiana ognia na 200-300 metrach żołnierze strzelają do bezosobowych sylwetek. Jeżeli nie będą mieli okazji obejrzenia zwłok to nie wywrze to specjalnego piętna w ich psychice. O wojskach pancernych, lotnicwie czy marynarce wogóle nie mówię...
Obecnie chyba tylko snajperzy widzą dokładnie twarze zabijanych (no może jeszcze komandosi czyszczący pomieszczenia z pm'ów).

Właśnie, jak uprościsz problem i usuniesz z opisu 'szarości', to rzeczywiście zdaje się on nie mieć rozwiązania.
Moim zdaniem nie można stosować opisu czarno-białego, odcienie szarości sa tu nieodzowne. Mamy bowiem zagadnienie wyboru mniejszego zła, czy też wyboru wariantu mniej czarnego.

Sprawa nie rozbija się o zło mniejsze czy większe, ale o uzasadnienie swojego postępowania.
Jeżeli zabijam i wiem, że robię słusznie to nie mogę/nie powinienem żałować.
Jeżeli żałuję to nie do końca widzę zasadność swojej służby.

Uzasadnieniem postępowania jest dla mnie właśnie mniejsze zło: czynię słusznie wybierając mniejsze zło. Nie żałuję samego wyboru, widzę zasadność swojej służby pozwalącej uniknąć większego zła. Natomiast żałuję, że jakiekolwiek zło musiało się dokonać, że nie było dobrego rozwiązania. Wierzę też w to, że Bóg jako Sędzia Sprawiedliwy dokona właściwego osądu mojego postępowania.