Na pewno nie będę się sprzeciwiać. Nie po to decydowałam się na kierownika duchowego. Jednak to chyba naturalne, że próbuję się coś więcej dowiedzieć o konsekwencjach. Ja to widzę jako pełne zaufanie Bogu i poddanie się Jego woli, szczególnie jeśli mają to być krzyże.
Być może tylko problem w tym, że podchodzę do tego zbyt emocjonalnie, ale wydaje mi się, że kobiety są bardziej emocjonalne od mężczyzn.

Nie bardziej emocjonalne, tylko mniej logiczne
Nie wiem czy chodzi Tobie o to? Przyznam szczerze, że ten tekst mnie przeraża swoją fanatycznością Nie rozumiem jak ktoś mógłby chcieć złożyć taką obietnicę i jaki to miałoby sens, ale jeśli chcesz możemy o tym porozmawiać. Ja widzę w tym niebezpieczeństwo zbytniej emocjonalności która może człowieka zaślepić.

Tak, to o TEN tekst chodzi.

Mnie on zachwyca. A zauważmy, że napisała go Doktor Kościoła.

Glupio krytykowac swieta ale jak dla mnie to w tych jej prosbach malo pokory.Z tej modlitwy(dzieki za link Incognito) wypływa obrazek taki ;ona swieta za zycia modli sie do Boga za reszte grzesznej ludzkosci.Zgroza napawa mnie ta prosba o smierc .
Chyba nawet nie odwaze sie napisac co mysle o tym ,,na trzezwo "i chlodnym okiem.

Myślę że modlić się tą modlitwą możesz, jeśli pomaga Ci zawierzyć Bogu. Kierownik duchowy zalecił ci żyć Miłością Miłosierną na codzień i o to wydaje właśnie chodzi by w codzienności kształtować postawę zawierzenia i ufności Bogu, wszystko czym się żyje ofiarowywać Bogu, każdy dzień przyjmować jako Jego dar. By na codzień żyć w zawierzeniu Bogu wydaje mi się ważniejsze od składania jakiś specjalnych aktów które mogą być wyrazem zbyt emocjonalnego podejścia do wiary, zbytniej gorliwości i nie możliwe do spełnienia w rzeczywistości

Warto też dodać, że łaskę takiego ofiarowania się Bogu, a nawet prośby o śmierć, po to by być już z Nim, mieli tylko święci. Nie każdego stać na taki krok. Tak jak nie każdego stać na przeżywanie Eucharystii tak jak Ojciec Pio czy umartwiania się jak Jan Maria Vianney. To łaska

Co wcale nie znaczy, że my - zwykli śmiertelnicy - jesteśmy gorsi Mamy przecież inne łaski, równie fajowe

Zgadzam się zarówno z Av, jak i z Awą. Mniszko, wiem że napisała ten tekst doktor Kościoła, jednak im więcej razy go czytam tym silniejsze odnoszę wrażenie, że pisała go osoba która zagubiła siebie. A nie o to chodzi w miłości.
Rozalko, możliwość proszenia Boga o śmierć jest łaską? Dla mnie to tylko oznaka braku wewnętrznego pokoju. Nie nazwałbym też łaską umartwiania się, podczas gdy zostaliśmy obdarzeni Drogą, Prawdą i Życiem. No ale chyba offtopicuję za bardzo i już czuję powiew halabardy bana lecącej w kierunku mojej szyi
Czemu płonąć z pragnienia skoro jesteśmy pojeni Wodą Żywą? Zastanów się nad tym Mniszko, bo odnoszę wrażenie, że w swojej prośbie o więcej (którą wyraża ów tekst św. Teresy) nie doceniasz tego co już masz. A to jest - wierz mi - wszystko czego nam trzeba

"Niech to męczeństwo, przygotowawszy mnie do stawienia się przed tobą, sprawi, że wreszcie umrę i niech moja dusza bez zwłoki rzuci się w wieczyste objęcia Twojej Miłości Miłosiernej..."

Czy pragnienie śmierci z miłości jest czymś z gruntu złym?
Jeśli noszę w sobie takie pragnienie, czy powinnam się z niego spowiadać?

Jeśli kogoś kochasz,
Jeśli wiesz czym jest miłość, jaki jest jej sens.
Jeśli tylko szczęście widzieć chcesz-
Mów do mnie szeptem
Co dalej jest? Co dalej jest?

Jeśli się nie boisz mówić nic,
Jeśli się nie boisz mówić nie
Jeśli wszechświat to wszystko
Powiedz może wiesz
Co dalej jest? Co dalej jest?

Jeśli zawsze znasz odpowiedz
Jeśli wiesz
Jeśli tylko szczęście widzieć chcesz-
Mów do mnie czule,
Mów do mnie jeszcze- KOCHAM CIĘ

to dedykacja dla mojego Jezusa

offtopic

Nie możliwość, ale pragnienie śmierci, bycia już z Bogiem w niebie. Czytałeś Dzieje duszy Św. Tereski? Tam jest wszystko wyjaśnione. I ja wiem, że dla nas - po ludzku - jest to niepojęte, ale ona naprawdę chciała być jak najbliżej Boga. A kiedy jest się najbliżej? Chyba już w niebie Dlatego bardzo tego pragnęła.
Ech, mogłabym dużo o niej pisać, bo to moja ulubiona święta, choć nie mam takich pragnień jak ona Jednak jest ona dla mnie wzorem miłości, mimo że czasem niezrozumiałej. Taka chyba jest Miłość, prawda?

A ja mam takie pragnienia jak Święta Teresa. Czy to zuchwalstwo? Boję się to napisać, ale jestem gotowa na "śmierć z miłości". Co nie znaczy, że do tego dojrzałam. Jakżebym chciała być dojrzałą duchowo. Ale pozostaje mi chyba tylko dziecięctwo...

Mniszko, nie powiedziałbym że pragnienie śmierci z miłości jest grzechem, uważam jednak że jest niewłaściwe bo odrzuca życie w imię chęci zaspokojenia swojego pragnienia. Spróbuj się postawić w sytuacji znajdującego się w Niebie rodzica, który widzi że jego dziecko z miłości do niego chce umrzeć. Myślę, że zmartwiłaby Cię taka postawa swojego potomka, w każdym razie mnie by zmartwiło to, że moje dziecko zamiast doceniać życie i otaczające je świat w całej ich wspaniałości jest zapatrzone w zaświaty, w konsekwencji zaś marnuje swoje życie.
Rozalko, nie czytałem Dziejów duszy Św. Tereski, nie będę się rozpisywał na temat tego co sądzę o tej świętej bo nie chcę żeby komuś kto darzy ją sympatią zrobiło się przykro, powiem tylko tak: w jej postawie widzę za dużo emocji, a za mało sensu. Tekst oddania który tutaj przytoczyłem nie poprawia jej wizerunku w moich oczach i tym bardziej skłania mnie do myślenia, że żyła ona pewną wypaczoną wizją miłości sprawiając Bogu przykrość. Powiedzcie mi, Mniszko i Rozalko, ucieszyłybyście się gdyby Chrystus powiedział do Was "chcę stać się męczennikiem miłości do Was, chcę mieć na swoim ciele okropne rany dlatego że Wy takie miałyście i chcę rozpamiętywać ciągle w swoim życiu chwile które przyniosły Wam ból" ? Pytam więc, czy to sprawiłoby Wam radość? Gdyby Bóg mi tak powiedział, odrzekłbym mu "Panie, nie chcę abyś choć chwilę cierpiał, chcę abyśmy obaj trwali w radości życia!". Mniszka wkleiła tutaj tekst który zawierał m.in. wers "Jeśli wiesz czym jest miłość, jaki jest jej sens", pragnę więc zadać każdemu kto chce siebie umartwiać rzekomo dla Boga właśnie to pytanie. Czy Ty wiesz czym jest miłość, jaki jest jej sens? Czy Ty wiesz jaki ból sprawiasz Bogu który pragnie Twojego szczęścia i radości skazując się na cierpienie? Myślisz, że On nie cierpi widząc Twoje cierpienie?
Nie wiem czemu piszesz "dla nas po ludzku jest to niepojęte" Rozalko, tak jakby św. Teresa nie była człowiekiem. Dla mnie to nie jest niepojęte, jest za to bardzo przykre, że pewne osoby tak ranią Boga swoją postawą. Uważam, że jest to przykra konsekwencja oparcia swojej relacji z Bogiem na zakochaniu, a nie na rozumie który pozwala poznać Prawdę, pozwala poznać Boga, a więc uważam to za wynik niedojrzałości. Tak więc odpowiadając na Twoje pytanie, Rozalko - nie, moim zdaniem to nie jest miłość, a jedynie bardzo intensywne zakochanie.
Może i mi jest łatwo pisać, bo moja relacja z Panem jest zupełnie pozbawiona emocji, ale z drugiej strony uważam, że to właśnie dzięki temu mogę być względem Niego tak lojalny i otwarty na Jego nauki które mnie cały czas rozwijają.
Mniszko, z przykrością muszę stwierdzić, że bardzo razi mnie Twój sposób pisania o Bogu. "Dla mojego Jezusa" - ile w tym pychy... Bóg nie jest w większym stopniu Twój niż mój, żadne z nas nie ma Boga dla siebie w jakiejś szczególności. Jesteśmy pyłem we wszechświecie Jego mądrości, iskrą w słońcu Jego chwały, kroplą w oceanie Jego mocy. On w swojej miłości i łasce uczynił nas Swoimi przyjaciółmi, oddał Siebie dla naszego zbawienia, dał nam wszystko czego nam potrzeba, więc nie bądźmy bezczelni. A umniejszanie się po to by wzmóc kontrast między sobą a Jego majestatem i w efekcie zagarnąć Jego miłość i Jego współczucie jest właśnie bezczelne. Bardzo mi przykro, że musiałem napisać takie rzeczy, ale naprawdę uważam, że tak niewłaściwe postawy naprawdę wymagają "kubła zimnej wody"

mniszko wedlug mnie albo zostaniesz wielka swieta albo........
i wcale tu nie zartuje.

...albo co? pytam serio, bo bardzo mnie to zainteresowało. Do świętości mi daleko, więc zastanawiam się, jaka jest druga możliwość.

Incognito, Kościół poucza nas, że mamy się upodabniać do Chrystusa. Ja czuję, że moim powołaniem jest być podobną do Niego szczególnie w Jego męce. Może to wpływ pasjonisty, św. Pawła od Krzyża, który napisał traktat "Śmierć mistyczna". To właśnie ten święty pisze "mój Jezus", dla mnie nie jest to bezczelne, wyraża tylko najgłębsze oddanie. Jasne, że Jezus jest również Twój jak i każdego wierzącego.

Pewnie, że mamy upodabniać się do Chrystusa jako Boga doskonałego a jednocześnie wzorca ludzkich postaw, jednak Ty wybrałaś sobie malutki wycinek Jego życia i na dodatek źle go interpretujesz. Myślisz, że Chrystus chciał cierpieć? On mówił "Ojcze, jeśli możliwe, odsuń ode mnie ten kielich", Ty zaś w swoim pragnieniu męki jesteś Jego dokładnym przeciwieństwem! Chrystus nie chciał cierpieć, ale musiał bo tego wymagała misja powierzona Mu przez Ojca. Ty zaś nie musisz cierpieć i nikt cierpienia do Ciebie nie wymaga, ale sama chcesz.
Zwrot "mój Jezus" nie jest wyrazem oddania, ale przywłaszczenia. Wyrazem oddania byłoby powiedzenie np. "ja jestem Jezusa".