Drogi Wojtku.

Odpowiem żartem.
Krowa,która dużo muczy,mało mleka daje.

Gdy patrzę w swoją duszę jestem przerażony,
ile trzeba wyzbyć się pychy...

Dla esencji dodam jeszcze zdanie mojego przyjaciela:

LEPSZA PRZESADNA POKORA,NIŻ ZIARNO PYCHY...

Ów przyjaciel, pewnie jest bardzo pokorny. A ja z uporem maniaka stwierdzam iż gość co twierdzi że jest pokorny, jest ślepy na swoją pychę.

Wytłumacz mi wobec tego co to jest "przesadna pokora" bo ja za chińskiego boga nie wiem co to takiego?. I raczej kojaży mi się z moralnością Pani Dulskiej

Całkowicie się z Tobą zgadzam..

Co do przesadnej pokory...
Mój przyjaciel tak rzekł,oceniwszy pewną sytuację...
Jaką?Gdybym odpowiedział,powiedziałbyś mi,że jestem pyszny
Hmm...wiem,że jestem.

Pokora jest pewnym stosunkiem duszy do czasu. To zgoda na czekanie.
Simone Weil

Pozwol, Wojtku, ze powtorze za Toba pytanie, co to jest ta przesadna pokora?, bo tak samo jak Ty, nie moge tego pojac. Czlowiek albo jest pokorny, albo nie jest, albo dazy do pokory albo nie. Przesadna pokora zakrawa mi na falszywa pokore, a to nie ma nic wspolnego z pokora i jest gorsze niz jawna pycha, bo dochodzi jeszcze postawa obludy, a jak juz cieplutki pisal poprzednio, bez prawdy nie ma mowy o pokorze. "Uczcie sie ode Mnie, bom jest cichy i pokorny sercem".

Pięknieś to Pędziwietrze ujął - sam bym lepiej tego nie napisał.

Pokora to umiejętność osadzenia siebie właśnie tam, gdzie jest nasze miejsce; to spojrzenie na siebie z właściwego punktu widzenia; to uznanie, że wszystko, co mamy jest jednie darem. To zdrowe poczucie własnej wartości.
To również umiejętnośc przyjęcia krytyki i wycofania się we właściwym momencie; umiejętność ustąpienia.
To w końcu przebaczenie i modlitwa za tych, którzy nas przesladują.
pokora to fundament świętości ...

Po ludzku wydaje nam się, że silny człowiek to ten, który "nie pozwoli sobie w kaszę dmuchać".Ale tak naprawdę to człowiek pokorny jest według mnie dużo silniejszy. Jak wielkiej siły wymaga przemilczenie, gdy ktoś źle o nas mówi i nieprawdziwie, gdy ktoś nas krzywdzi, posądza o coś, znęca się nad nami. Jak ciężko jest wtedy przemilczeć, nie pokazać nawet jednym gestem, że nas to dotknęło, a swoje cierpienie ofiarować Bogu za tę osobę, która nas upokorzyła.
Chciałabym wcielać to w moje życie, bo ilekroć udało mi się to zrobić owoce tej ofiary były wspaniałe i natychmiastowe. Podziwiam tych, którzy jak św. siostra Faustyna chcą być "robakiem" deptanym i nie rozumianym przez innych. Jakże są silni duchowo... Jakże mili są sercu Boga...

Swego czasu zachwyciłam się św. Ignacym z Loyoli. Natrafiłam na jego modlitwę o pokorę. Jest to prośba do Boga o upokarzanie, jeśli jest to dla większej chwały Pana.
I ... nie potrafiłam tego szczerze odmówić.
Znajomy jezuita poradził, bym - jeśli rzeczywiście tego chcę - prosiła na razie o "chcenie" bycia pokornym. Bo Pan może mnie wysłuchać i zesłać upokorzenia, do których znoszenia nie będę przygotowana.
Przemodliłam i przemyślałam sprawę i doszłam do wniosku, że życie duchowe ma w sobie wiele pułapek, między innymi "wyrywanie się do przodu", co ma wiele wspólnego z pychą.
Teraz nie proszę Pana o dodatkowe upokorzenia, a jedynie o to, bym umiała pokornie znosić wszystko, co On na mnie zsyła, a i z tym mam problemy.

Sylwia - człowiek który „nie pozwoli sobie w kaszę dmuchać” jest jak dla mnie więcej pokorny niż taki który dostaje baty i cieszy się że to się Bogu podoba, zamiast walczyć o swoje. Oczywiście są przypadki że nie da się nic zrobić, wtedy trzeba przyjąć cierpienie i się z nim pogodzić.

Zobacz na przykład jak zachowywali się Martin Luter King czy Mahatma Gandhi. Przyjmowali z pokorą wszystkie ciosy ale nigdy nie przestawali walczyć o wolność czy prawdę. I to jest jak dla mnie prawdziwa pokora.

Dla mnie przykładem takiej pokory, o której piszę jest św. siostra Faustyna. To takie poświęcenie ma sens w oczach Boga. Właśnie na niej się wzorowałam.

Dla mnie największą pokorą jest przyjąć miłość Boga po grzechu, który powtarza się "tysięczny" raz!!! Nie wiem czy kiedys nauczę się takiej pokory.

Chyba trzeba przestać protestować...

Prawda, jot_ko. Bardzo trudno jest przyjmować pochwały. Jednak postawa pokory wymaga od nas stanięcia w prawdzie. Nie można się poniżać ani wywyższać. Jeżeli ktoś nas pochwali, a rzeczywiściie coś zrobiliśmy dobrze, trzeba po prostu podziękować. I zachować dla siebie. Pychą byłoby ogłaszanie faktu otrzymania pochwały całemu światu
Dla mnie osobiście najtrudniejszą lekcją pokory jest stanąć przed moimi uczniami i przyznać się do błędu.

A dlaczego? Chciałabym, by moi przyjaciele mogli się cieszyć ze mną, tak jak ja się cieszę z nimi Wcale nie mam ochoty zachowywac dla siebie radości - a nie cieszyć się nie zamierzam