Dziękuję Rabarbar. Wiem i bardzo chcę wierzyć że Jezus umarł również za moje "niewybaczalne" grzechy, które popełniłam. Liczę że w piątek ksiądz powie "Oczywiście". I wtedy zacznie się moja najpiękniejsza przygoda z tym życiem
Dobrej nocy!

Szczerze życzę Ci rozpoczęcia tej najpiękniejszej przygody. Rozmawiaj z księdzem, ale nie powstrzymuj się od rozmawiania z Jezusem.
Dobrej nocy!

Ksiądz udzieli rozgrzeszenia. Ale najważniejsze w tym akcie pojednania jest to, co Ty zrobisz.
Rachunek sumienia. - To już masz, bo sumienie cię gryzie, ale warto przemyśleć całokształt.
Żal za grzechy. - Z tego co napisałeś wnika, że żałujesz. Czy za inne grzechy też? I dlaczego żałujesz? Tylko ze strachu? Czy dlatego, że grzeszenie jest ranieniem Boga?
Mocne postanowienie poprawy. - Sądzę, że to też już masz. I nie chcesz żadnych powtórek.
Szczera spowiedź - Czyli suche, uczciwe przedstawienie faktów. Bez owijania w bawełnę. Jak najprościej, jak najkrócej.
Zadość uczynienie Panu Bogu i Bliźniemu. - Czyli tzw. pokuta. Alle, też (ksiądz raczej o tym nie powie) odwrócenie skutków wyrządzonego zła. Na ile się da. Pokuta jest zadośćuczynieniem zastępczym. Ale to szerszy temat.

Jedną z trudniejszych pokut, jakie miałem, było: Uklęknąć przed obrazem Miłosierdzia i z wiarą oraz przekonaniem wyznać to, co jest napisane na obrazie. Wiele razy to czyniłem, choć kazano mi tylko raz, a jednak wciąż mam niedosyt.
Rabarbar ma rację w tym, że konieczna jest codzienne rozmowa z Bogiem. Osobiście polecam skrócony do trzech punktów rachunek ignacjański, tj. wieczorne podziękowanie Bogu za dobro, które było moim/twoim/naszym udziałem; przeproszenie Boga za wyrządzone zło tego dnia; zaniesienie próśb do Boga.

To ostatnie obejmuje też wybaczenie sobie, zdaje się, że o to najtrudniej.

Masz rację. Dopiero przed chwilą uświadomiłem sobie, że o tym nie napisałem. I ponownie się zalogowałem, aby dopisać. I zobaczyłem, że na szczęście napisałaś już o tym. Dziękuję.
Przebaczyć sobie i innym. Sobie, rzeczywiście, najtrudniej. W ogóle trudno jest przebaczać. Ale jak się już raz naucz, to potrzeba przebaczania staje się automatycznym imperatywem. Aktem woli, którego wymaga sumienie.

Wracanie do tych samych grzechów, już wyznanych, odpuszczonych- postrzegam jako skrupulanctwo, na które pomoże stały spowiednik. Jego przewodnictwu penitent winien być posłuszny.
Natomiast odnośnie natrętnych myśli, a tym bardziej czynności (gdyby takowe występowały), tu kłania się nerwica. Jestem zdania, że bez pomocy specjalisty się nie obejdzie. Im dłużej zwlekamy tym cierpienie większe. Nie jestem wszakże lekarzem.

Mam nadzieję, że nie uraziłam nikogo.

Skrupulactwo kojarzy mi się ze stanem. I to dość długim. Jeśli ktoś jak ja ma problem z jedną rzeczą, to jest raczej jakieś zafiksowanie się na ten temat. Skrupulat widzi takie problemy wszędzie wokół, chodzi do spowiedzi co chwilę co mu się zdaje grzechem i ogółem męczy. Jak hipochondryk. Tylko jeśli ktoś widzi jedną chorobą, bo ma (może nieuzasadnione) objawy, to czy można go nazwać hipochondrykiem? Nadal tak nie uważam.

Nazwałbym go człowiekiem nieświadomym i jeśli o cokolwiek by się chciał modlić, to przede wszystkim, a może tylko i wyłącznie modlitwa o świadomość i zrozumienie.

Nie moja droga, hipochondria to zgoła co innego.

https://en.wikipedia.org/wiki/Hypochondriasis

Mam nadzieję, że do mnie bardziej pasuje to: https://pl.wikipedia.org/wiki/Skrupulatyzm

W teologii chrześcijańskiej występuje określenie sumienia skrupulanckiego, które jest zaliczane do deformacji sumienia i oznacza dostrzeganie grzechu tam, gdzie on w rzeczywistości nie występuje.

Marzę w obecnej sytuacji, żeby tak było Żeby tego grzechu nie było

Bóg nie jest aptekarzem rozważającym każdy grzech. Bóg nie czyha, aby przyłapać na grzechu. Bóg nie chce niczyjego cierpienie, żadnych kar. Chce tylko miłości. A skrupulanci widzą Boga oskarżycielskiego.

To jest chyba mój problem. Może niepotrzebnie oskarżam się z jedno potknięcia. Że już teraz sprawa przegrana. A tak naprawdę to Bóg odpuszcza grzechy, więc jeżeli odpuści je Kapłan, to tym bardziej Bóg

Problem ze skrupulatyzmem jest taki że nie da się dobrze wyspowiadać. Mówię to na podstawie autopsji. Co jest olbrzymią udręką

To jak z tego wyjść? Rozumiem że stały spowiednik i posłuszeństwo?