Tutaj jest pewien problem — bo praktyka nauczycielska Kościoła stawia w niektórych przed fałszywym dylematem: potępić samego siebie (Gdyby dobrowolnie działał przeciw [pewnie sądzącemu] sumieniu, potępiałby sam siebie.), czy odmówić sobie zbawienia (!). Co więcej — wypowiedzi kościoła często sprawia wrażenie, jakby obiektywny czyn przedmiotem oceny moralnej.

Żeby wyjaskrawić: a co, jeśli ktoś dojdzie w swoim sumieniu do przekonania, że jakiś element nauczania kościelnego może jest sprzeczny z rozumem, że w konsekwencji oddala od Boga (KKK, n. 1706)? Że wypełnianie jakiegoś zalecenia jest istotną przeszkodą we wzrastaniu ku bożej miłości? Czy ma przeciwdziałać zgorszeniu również wtedy, gdy płynie ono ze strony Kongregacji Nauki Wiary? Oczywiście reakcja nie może być nieproporcjonalna do zagrożenia, ale dylematy rodzą się poważne…

Świętość nie oznacza nieomylności. Słowa o posłaniu przez Jezusa chyba zbyt daleko interpretujesz.

Zgadza się. Katechizm KK głosi:
1790 Człowiek powinien być zawsze posłuszny pewnemu sądowi swojego sumienia. Gdyby dobrowolnie działał przeciw takiemu sumieniu, potępiałby sam siebie.

Ale jednocześnie:
Zdarza się jednak, że sumienie znajduje się w ignorancji i wydaje błędne sądy o czynach, które mają być dokonane lub już zostały dokonane.

Więc to sumienie trzeba formować, aż osiągnie taki sposób rozeznania jaki aprobuje Kościół. Małe pranko mózgu nie jest nie na miejscu. :-)

Ale czy błąd jest równoznaczny z potępieniem ? Św. Tomasz w traktacie o uczynkach pisze: " Wola niezgodna z błądzącym rozumem sprzeciwia się sumieniu, a tym samym jest zła. ", przy czym zmyślnie odwołuje się tu do klasycznego w tym względzie cytatu ze św. Pawła: " Wszystko, co nie jest z wiary, jest grzechem " ( Rz 14, 23 ). Albowiem " jeśli coś rozum przedstawi woli jako zło, wówczas wola, dążąc do tego, będzie zła. ". I w końcu nawet: " wierzyć w Chrystusa jest rzeczą samo przez się dobrą i konieczną do zbawienia. Lecz wola odnosi się do tej sprawy zależnie od tego, jak rozum przedstawi jej. Jeśli więc rozum przedstawi tę wiarę w Chrystusa jako zło, wówczas wola, przyjmując tę wiarę, dążyłaby do niej jako do zła, nie jakoby wiara w Chrystusa była sama przez się złą, lecz dlatego, że byłaby zła przygodnie na skutek poznania. ". Rzadko się cytuje te słowa.

Vroobelek, więc uważasz że dobre nie co dobre, tylko co komu pasuje? Gdyby ktoś powiedział że zabójstwo jest dobre to uświadomienie go że nie jest też nazwałbyś praniem mózgu? Nie ma jak to relatywizm...

Świętość oznacza nieomylność. Gdyby Kościół się mylił to by znaczyło że głosi nieprawdę, a to by z kolei znaczyło że nie panuje nad nim Bóg tylko szatan, a przecież Jezus wyraźnie powiedział że "bramy piekielne go nie przemogą". Więc jeśli Jezus jest z nami "po wszystkie dni aż do skończenia świata" to znaczy że Kościół głosi prawdę.

Jeśli twierdzisz inaczej to Jezusowi zarzucasz kłamstwo albo niewieddzę i że jednak bramy piekielne przemogły Kościół.

Johnny99, no więc właśnie, rozum może mieć wykrzywione pojęcie tego, co jest złe a co dobre i dlatego człowiek musi dbać o swoje sumienie i starać się rozpoznawać co jest co.

Właśnie, dylematy są poważne, a parafrazując stopkę Kancermeistra, każdy poważny dylemat ma rozwiązanie, które jest jasne, proste, i fałszywe Ja za takie rozwiązanie uważam postawę "człowiek powinien być zawsze posłuszny głosowi z Watykanu".



Moim zdaniem takie postawienie sprawy przez KK jest uczciwe. Zgadzam się, że sumienie trzeba formować aby nie wpaść w pułapkę własnej, domniemanej nieomylności. Cel jest więc słuszny, ale przecież cel nie uświęca środków, a te mogą być różne: od poznawania i rozważania nauczania Kościoła do prania mózgu.

Silva. troche przesadzilas. Poczytaj tu:
http://www.teologia.pl/m_k/kkk1si08.htm

Swiety nie oznacza nieomylny, jak i nieomylnym nie byl zaden uznany swiety w Kosciele.
To tylko niektorzy chcieliby, zeby tak bylo, bo upraszczaloby im to zycie. Ale jak historia Kk nam pokazuje, KK bywal nader czesto omylny.
KK jest swiety ze wzgledu na obecnosc w nim Ducha sw. Jest jednak niedoskonaly, bo jego czlonkowie sa niedoskonali.

KKK 827 "A podczas gdy Chrystus, "święty, niewinny, niepokalany", nie znał grzechu, lecz przyszedł dla przebłagania jedynie za grzechy ludu, Kościół obejmujący w łonie swoim grzeszników, święty i zarazem ciągle potrzebujący oczyszczenia, podejmuje ustawicznie pokutę i odnowienie" (Sobór Watykański II, konst. Lumen gentium, 8; por. dekret Unitatis redintegratio, 3; 6). Wszyscy członkowie Kościoła, łącznie z pełniącymi w nim urzędy, muszą uznawać się za grzeszników (Por. 1 J 1, 8-10). We wszystkich kąkol grzechu jest jeszcze zmieszany z dobrym ziarnem ewangelicznym aż do końca wieków (Por. Mt 13, 24-30). Kościół gromadzi więc grzeszników objętych już zbawieniem Chrystusa, zawsze jednak znajdujących się w drodze do uświęcenia:

Całkowicie się zgadzam. Owszem można stać w przekonaniu o nieomylności Kościoła ale trzeba pamiętać że Kościół na Ziemi kierowany jest przez ludzi, a wiec przez istoty niedoskonałe. Papież nie ma, przepraszam za kolokwializm, czegoś w rodzaju słynnej zimnowojennej "czerwonej linii" z Bogiem. Dlatego w kwestiach stosunkowo nowych (jak internet etc.) Kościół stara sie swoje stanowisko tworzyć w oparciu o Biblię, ale to nie oznacza że owe stanowisko jest prawidłowe i całkowicie zgadza się z boskim osądem. Dlatego prawidłową postawą jest wymieniona już tutaj przez kogoś postawa ograniczonego zaufania.

Ja moze tylko uzupelnie, ze o ile wierze, ze Kosciol jest nieomylny w zakresie nauczania prawd wiary, to juz w zakresie nauczania zwyczajnego roznie bywalo.
Dlatego istotne jest o jakie nauczanie Kosciola, (czyli np konkretnie czyja wypowiedz) chodzi. Szczegolnie, ze kiedy pojawiaja sie watpliwosci, to raz jest to nauka Kosciola, a raz tylko jakiejs konkretnej osoby, badz kongregacji itp.

W zakresie nauczania zwyczajnego Kościół nie rości sobie prawa do nieomylności. Natomiast wymaga życzliwości wiernych, co dla mnie jest skądinąd oczywiste.

Ja podobnie, to jest chyba ta część, którą Vroobelek kilka postów wcześniej określił jako "nauczanie, które mnie nie dotyczy" (z przykładem dogmatu u o wiecznym dziewictwie Maryi). Dodałbym, że "niedotyczenie" to jedno, a niezrozumienie to drugie. Dla mnie przynajmniej są to zupełne abstrakcje, o których nie mam bladego pojęcia, więc trudno byłoby mi mieć na ten temat własne zdanie.
Inne sprawa, że ta nieznajomość tematu wynika pewnie w znacznej mierze z tego, iż mnie dane nauczanie nie dotyczy (w znaczeniu "ma niewielki wpływ na moje życie").

Kościół nie rości sobie, ale znaczna część jego wiernych uważa inaczej (tzn. że Kościół jest nieomylny w zakresie nauczania zwyczajnego czy też że Kościół rości sobie prawa do nieomylności w tym zakresie; albo jedno i drugie ). I głoszą (szkodliwą moim zdaniem) zasadę "albo w 100% zgadzasz się z KK albo wypad".

To Prawda.
Zresztą trzeba dobrze rozłożyć akcenty - nawet w zakresie nieomylności Kościoła nauka służy do wskazywania właściwej drogi, a nie do wywalania kogoś z Kościoła.

Załączam fragment "Professio fidei" związany z dyskusją. To wyznanie wiary ("Professio fidei") zostało przygotowane przez Kongregację Nauki Wiary w 1989 roku i pozostaje obowiązującą w tej chwili redakcją. Stosownie do poniższych fragmentów (zwłaszcza 2 akapit) został także zmodyfikowany Kodeks Prawa Kanonicznego przez "Ad tuendam fidem" wydane przez Jana Pawła II.



Po polsku brzmi to następująco:


Teologowie powszechnie określają (por. A. Dulles "Magisterium"), że uporczywe odrzucanie prawd wskazanych w pierwszym z cytowanych zdań jest herezją, zaś odrzucenie prawd podpadających pod określenie podane w drugim zdaniu wyklucza z pełnej jedności z Kościołem Katolickim. Szczegóły można znaleźć w komentarzu J. Ratzingera i T. Bertone przygotowanego do powyższego wyznania wiary w 1998 roku.