Kawa,
gdy prosiłam o kierwnictwo duchowe, zadałam też pytanie: czy może kier. duchowy zostać też moim spowiednikiem? Usłyszałam kategoryczne nie.

Wyciągnij z tego wnioski.

Pozdrawiam Cię

Mario-Magdaleno, chyba zachodzi nieporozumienie. Owszem, byłoby miejsce na "nie", gdyby kierownikiem i spowiednikiem był przelozony. Ale oczywiście, gdy wyłączymy relacje przełozony - podwładny, to kierownik duchowy i spowiednik mogą być jedną i tą samą osobą! powiem więcej - często są i nie jest to nic dziwnego. To, że usłyszałaś "nie"- być może ma jakis specyficzny kontekst.
Myślę, że bez większych kłopotów da się znaleźć literaturę na ten temat (o mozliwości i praktyce łączenia tych dwóch ról).
Znam dziesiątki osób, które cieszą się taka praktyką - ich kierownik duchowy jest ich spowiednikiem.
Sama od ponad dwudziestu lat tez trwam w takiej relacji (owszem, księża się z konieczności zmieniali, zakonne przeprowadzki), ale zawsze proszę spowiednika o kierownictwo duchowe. Nigdy nie uslyszałam: nie.


np.
"Osoba kapłana, jako kierownika duchowego, ma jednak swe znaczenie ze względu na wewnętrzny związek, jaki istnieje pomiędzy sakramentem pojednania a ukierunkowanym na rozwój świętości kierownictwem duchowym. Otwarcie i szczerość konieczne w sakramencie pojednania ułatwiają wielu otwarcie i szczerość wobec tej samej osoby w innych sprawach, wchodzących już bardziej w zakres kierownictwa duchowego. Nie bez znaczenia jest również włączenie naszych zmagań, wewnętrznych walk, przeżywanych pokus, pragnień, lęków w łaskę związaną z sakramentem pojednania."
http://www.katolik.pl/forum/index1.php? ... uly&id=635

joanno PN

Myślę, że to decyzja kierownika duchowego. W moim przypadku, nadrzędność nie ma znaczenia.
Zresztą, dobry stały spowiednik jest równie pomocny co kierownik duchowy. Czasami lepiej jeśli są to dwie rózne osoby. np. ksiądz i zakonnik. Bowiem ich duchowość jest diametralnie różna. Tak samo rózne bywają pkt widzenia.

A tak po ludzku, to myślę sobe że Bóg wie najlepiej co dla mnie dobre. I to On kieruje...tylko trzeba Jemu na to pozwolić.

Mario-Magdaleno, ale czy w momencie kiedy są to dwie różne osoby, do tego jeszcze jak piszesz o różnej duchowości (bo zdecydowanie w tej materii jest różnica między kapłanem diecezjalnym, a zakonnym), to czy nie dojdzie do jakiegoś konfliktu w prowadzeniu takiej osoby?

Wiesz, ja miałam taką sytuację kilka lat temu, że w pewnym momencie rozmawiałam z dwoma różnymi osobami o tym co się dzieje i obie miały całkowicie odmienny punkt widzenia. Do tego jeszcze nie ukrywałam, przed jedną stroną, że rozmawiam z kimś jeszcze i doszło, że obydwie te osoby starały się nijako podważyć autorytet drugiej...

No a przecież - skoro są to dwie osoby idące różnymi drogami, to też każdy z nich prowadzi tą drogą która jest mu "bliska" i znana. I w takim momencie co? Wybierasz co jest dobre wg Ciebie na dany moment?

To takie troszkę moje rozważania - mam nadzieję, że nie poczułaś się dotknięta. Po prostu się zastanawiam.

od kilku szukam kierownictwa duchowego. niestety, nieskutecznie.

czasem zastanawiam się, czy kierownik duchowy wszystkim jest potrzebny.
czym on się różni od zwykłego w parafii księdza, który wychodzi do konfesjonału co pierwszy piątek miesiąca i przy każdej Mszy św.

czym różni się spowiedź z kierownikiem duchowym, od spowiedzi z przypadkowym duchownym?

Gdzieś kiedyś usłyszałam, że Pan daje tą łaskę (bo to łaska niesamowita) wtedy gdy człowiek jest gotowy. Może ten czas w Twoim przypadku jeszcze nie nadszedł? Nie wiem...

Wiesz, ja o kierownika modliłam się 5 lat... kilku mi odmówiło przez ten czas. Ale teraz wiem, z tej perspektywy czasu, że i ja nie byłam gotowa, a i Ci których prosiłam też nie byli zbyt "odpowiedni".

A czym się różni - chyba tylko tym, że stały spowiednik/kierownik ma jakiś obraz Ciebie w całości. Twojej drogi teraz, jak również Twojej historii. Zna Cię w jakimś stopniu i dzięki temu może Ci pomóc.

Kasiu, może od początku.

Po rekolekcjach ignacjańskich (fundamencie, w 2008 r) moim kier. duchowym był zakonnik. A jednocześnie był moim spowiednikiem. Został przeniesiony w drugi koniec Polski, wiec byłam zmuszona prosić Boga o nowego kier duchowego.
I otrzymałam, księdza.

Ponieważ w tym czasie gdy pozostałam bez kier duchowego spowiadałam się u jedenego kapłana stąd też owe zalecenie by przy nim pozostać. Kier. Duchowe jest bardzo wymagające, nie każdy ma na nie czas. Spowiedzi potrzebuję częściej niż raz w miesiącu, stąd też taka a nie inna sytuacja.



Aleksandrze, nie szukaj, tylko módl się o niego. A zostanie ci dany.
Kier duchowy to dar od Boga.. Nie był mi potrzebny zanim nie pojechalam na rekolekcje ignacjańskie. Czy byłeś kiedyś na zamkniętych rekolekcjach?

Czym różni się woda od lądu?

Bardzo was proszę o pamięć w modlitwie. Jest mi ona bardzo potrzebna.

Pozdrawiam serdecznie.

kasia.g--identyczna była moja droga poszukiwań ..masz rację gdy uczeń gotowy,wtedy zjawia się i mistrz--mi odpowiada kierownik i spowiednik w jednej osobie..może jeszcze nie do końca korzystam z tej łaski tak jak należy..czasem są to rozmowy cotygodniowe..a czasami co dwa,trzy miesiące..za co bywam upominana..nie jestem w stanie korzystać ze spowiedzi częściej niż raz na dwa ,trzy miesiące..a czasami i dłużej--nadal też nie potrafię mówić o rzeczach "nieistotnych i błahych"-dlatego też sobie cenię,ze jest to jedna i ta osoba osoba...bo gdy ja konieczni chcę coś spłycić i przemilczeć..on potrafi to ze mnie wydobyć.
czym się różni od zwykłego spowiednika?--może tym,ze mu na tobie zależy,ze o tobie pamięta w modlitwie.ze się sam czasem o ciebie upomina,ze podsuwa ci odpowiednie dla ciebie w danym momencie lektury?--zaczęłam spowiedzi u księdza,który po jakimś czasie zaczął mnie w nich 'prowadzić'..takie małe nieformalne kierownictwo..potem sam mi je zaproponował--ponieważ moje poszukiwania trwały już tak długo,i odmówiło mi już tyle osób--nie miałam odwagi zwrócić się o to do niego,tym bardziej że znalazłam się w sytuacji gdy tylko on jeden był dla mnie dostępny..i bardziej stawał się przyjacielem domu,był jedyną znaną nam osobą która mogła pomóc naszej rodzinie w adaptacji na emigracji,pomoc w poszukiwaniu odpowiednich szkól dla dzieci,w poznawaniu ludzi,w poznawaniu okolic..były to spotkania bardziej towarzysko-przyjacielskie--wiec w pewnym momencie straciłam orientacje ..w jakim celu Pan Bóg mi go postawił na drodze;)..nasze relacje są dość bliskie poza kościołem,spowiedzią i rozmowami--niedługo musimy się przeprowadzić-pomyślałam,że to może znak aby tą znajomość trochę rozluźnić,ze może on jako kierownik dał mi już wszystko co mogę u niego osiągnąć..tym bardziej,że przenoszę się do miejscowości gdzie jest inny ksiądz także polak,prowadzący spotkania w odnowie ducha świętego,egzorcysta-był czas,gdy mój kierownik zalecał mi z nim rozmowę(z której nie skorzystałam)--pomyślałam wiec,ze teraz raczej nie będę miała wyjścia ,i jednak do tej rozmowy dojdzie,skoro będzie on moim "nowym" proboszczem..ale los chciał,ze po 10 latach przenoszą mojego kierownika,bardzo blisko mojego nowego miejsca zamieszkania (nawet w tym samym czasie się przeprowadzamy )--wiec ,nie muszę rezygnować z jego kierownictwa-a znajomość z nowym charyzmatycznym księdzem,chyba mi nie zaszkodzi.

czyli, jak widzę, kierownictwo duchowe wynika z relacji męsko-damskiej.

Do czego zmierzasz?

.. ku stwierdzeniu, że kobiety bardziej potrzebują kierownictwa, niż mężczyźni i łatwiej im je zdobyć.

Nie zgadzam się z twoim zdaniem.

Myślę, ze kierownictwo duchowe jest dla tych, którzy szczerym sercem pragną pogłębienia relacji z Bogiem.

Kierownika duchowego się nie zdobywa, jest darem od Boga. Trzeba się modlić do Pana o kierwnika duchowego i za kierownika, bowiem wielką odpowiedzialnością jest "branie w swoje ręce życia drugiej osoby".

Kierownikiem duchowym może też być siostra zakonna, lub osoba świecka. Jeden warunek - musi to być osoba żyjąca dla Boga, miłująca Go całym swym sercem i żyjąca według Jego przykazań.

Mogę się mylić, jednak widzę w tobie wiele rozgoryczenia. Podziele się z Tobą książkami, które mnie pomogły.
"Zamienić zranienia w perły" Anselm Grun OSB i wiele innych jego autorstwa
"Siódmy rozdział", "Wolni od niemocy" o. Augustyna Pelanowskiego OSPP
... i najważniejsza lektura PISMO ŚWIĘTE. Czy czytałeś Księgę Tobiasza?

Pozdrawiam

Aleksandrze... to nie jest tak że ktoś "potrzebuje" bardziej czy mnie... tak jak napisała Maria Magdalena,to DAR. A czy łatwiej kobiecie? Może tylko o tyle, że kobiety łatwiej poddają się "kierownictwu" i też łatwiej im o nie poprosić. Wśród facetów raczej spotyka się postawę - "sam sobie poradzę, bo sam wiem najlepiej". Taka natura... Módl się i czekaj.

A tak troszkę na wesoło - kiedyś znalazłam artykuł na temat kierownictwa kobiet - jeżeli kobieta jest młoda i ładna, kapłan powinien zawsze odmówić - po co igrać ze Złym?

jestem bardziej zagubiony w poszukiwaniach. wygląda to tak jakbym stał na środku jakiegoś placu, rynku, a wokół niego kościoły o różnych kształtach, wizerunkach, różnych gospodarzach, księżach w środku, różnych charakterach posługi.

w bobiotece doszukałem się Anselma Gruna: "Droga pustyni : kierownictwo duchowe w apoftegmatach"; książka "Wolni od niemocy" wydanie: Pomoc WMKCh 2004 zawiera pięć rozdziałów; może w innym wydaniu jest więcej treści z zawartym siódmym rozdziałem.

1."Wolni od niemocy"
2. "Sódmy rozdział"
to dwie rózne książki tego samego autora, o. Augustyna Pelanowskiego, kiedyś pisał komentarze do Ewangelii w Gosciu Niedzielnym. Szkoda, że nadal tego nie czyni. Brakije mi go. o. augustyn jest ojcem duchownym w seminarium na Skałce w Krakowie, wcześniej był w Leśniowie. Gdzie jest teraz.
Od znajomego ze wspólnoty dostałam rekolekcje wielkopostne Odnowy w Duchu św"Cierpienie i ciemność - droga do raju", wygłoszone 22-23.III.2003 r. przez o. Augustyna Pelanowskiego w Archidiecezji Wrocławskiej. Poszukaj w necie jego rekolekcji. Polecam ci jego rekolekcje wakacyjne "od Ducha do ucha" wiele mi dały. Kiedyś były na stronach seminarium. Wystarczyło wpisać w google . Augustyn Pelanowski. Strona została jednak zawieszona.
Może bedzie coś na chomiku?
Próbuj i szukaj!


Co do książki o. Anselma, której tytuł podajesz, nic mi nie mówi.

Tego autora na półce mam "Rozwijać poczucie własnej wartości - przezwycięzać bezsilność".
"Odmienić świat-siedem uczynków miłosierdzia" . Czekają w kolejce do przeczytania.
Nie wiem w jakim jesteś wieku, ale polecam ci "W połowie drogi" Anselam Gruna.

Świetnie też pisze Daniel Ange. "Przebaczenie" i "Dobry Pasterz". Podobały się mojej 18-letniej córce..

Jeśli gdzieś znajdziesz, to zachęcam do przeczytania "Między człowiekiem a Bogiem" Michel Quoist.

Ale najbardziej rekolekcje ignacjańskie

Decyzja należy do ciebie.

Oprócz modlitwy, nic więcej nie mogę dla ciebie uczynić.
Pozdrawiam