Skąd wiesz, czym operował Duch Św.? Duch Św. nie mógł przekazać Pawłowi, że niewolnictwo jest niefajne? Nie miał takiej mocy?

Rozumiem, Duch się nie kieruje, ale Jezusa można obrazić swoimi grzechami.

To prawo naturalne jest chyba co najmniej tak samo życzliwe ludziom w XXI wieku, jak w wieczności? Mówisz, że Duch Św. nie kierował się uczuciami ludzi z XXI wieku. A moim zdaniem - logicznie rzecz biorąc - kieruje się uczuciami i wrażliwością z XXXXX wieku i dalej.

Paweł nie mógł, ale Duch Św. też był tak ograniczony w swoich możliwościach?

Wybacz, ale to, co napisałeś jest tak nielogiczne i tak niezrozumiałe dla wierzących, że nie wiem jak odpowiedzieć. Nie wiem, skąd takie pomysły, które nie mają nic wspólnego z wiarą katolicką. To wszystko jakieś abstrakcyjne wyobrażenia. Na dodatek antropomorfizacja Ducha świętego.

Jestem zaskoczony. Myślałem, że jesteś osobą szukającą Boga. A także, że miałeś jakąś styczność z religią katolicką.

Co widzisz tu nielogicznego? Kapłani mówią dzieciom, że jeżeli one popełnią grzech, to obrażają czy nawet ranią Pana Jezusa. Jeżeli ten jest Drugą Osobą Trójcy Świętej, a zatem jest Bogiem, to znaczy że Bóg ma uczucia. Stąd też Duch Św. ma uczucia. Nie wiem też w jaki sposób w ogóle chcesz być w relacji z Osobą Boga, Ty jako także osoba, nie inaczej jak poprzez m.in. uczucia - które oprócz rozumu są konstytutywne dla osoby.

Co do działania Ducha Św. Jeżeli działał on w przypadku św. Pawła poprzez obrazy, to rozumiem, że własne uwarunkowane ówczesną kulturą obrazy św. Pawła były nie do przejścia dla Ducha Św.? Nie mógł On stanowczo ukazać poprzez obrazy św. Pawłowi, że pewien element ówczesnej kultury jest grzeszny, nieprawidłowy, niegodny ucznia Jezusa?

papież Franciszek przypisywał Panu Bogu czułość. Ale jest to kaznodziejskie dopuszczalne wyrażenie, mające na celu "uczłowieczenie" Boga.
W gruncie rzeczy W Bogu nie ma uczuć na sposób naszych, które zakładają jakaś zmienność i czasowość przeżyć.

Odpowiedział podobnie jak i Ty odpowiadasz:

A jaką wiedzę i świadomość posiada ktoś pochodzi z bogatego rodu. Czy nie jest ona „zboczoną” wiedzą bogatego? Jakie interpretował "obrazy" Paweł „władca niewolników”, wiemy. A jak by je zinterpretował niewolnik?
Może poniższy dowcip choć troszeczkę rozjaśni Wam interpretacje:

Lekarz rysuje pacjentowi trójkąt i pyta się pacjenta, z czym mu się to kojarzy:
- Z gołą babą - odpowiada pacjent.
Lekarz rysuje kwadrat:
- Z gołą babą.
Dalej następuje okrąg, sześciokąt, itp. - odpowiedz nieodmiennie brzmi:
- Z gołą babą.
- Panie pan jest zboczony! - wola lekarz.
- Tak? A kto mi te wszystkie świństwa rysował?

W takim razie na jakiej zasadzie w następstwie popełnienia grzechu ciężkiego przez człowieka, następuje utrata łaski Boga? Czy nie następuje tu jakaś zmiana: jest łaska - nie ma łaski?

A jak maja przekazać dzieciom pojęcie grzechu? Czy nie muszą się odwołać do pojęć, które dzieci znają?
*** Tak9ie przedstawienie sprawy wyjaśnia to, dlaczego tak widzisz sprawy religii. Wynika z tego, że jakichś powodów zatrzymałeś swoja wiedzę religijna na poziomie dziecka. I ten obraz koliduje ze świadomością czło9wieka dorosłego.
Przemianę z dziecka w mężczyznę opisano w 1 Kor 13.11 Gdy byłem dzieckiem, mówiłem jak dziecko, czułem jak dziecko, myślałem jak dziecko. Kiedy zaś stałem się mężem, wyzbyłem się tego, co dziecięce. Ale to wymaga stałego rozwoju wiary i wiedzy religijnej. Ciągłej pracy. To tak, jak z pierwszych klas szkoły podstawowej nie da przeskoczyć na rok dyplomowy na uczelni. Trzeba uzupełnić to, co pomiędzy.

Antropomor4fizacja. Nie mam żadnych podstaw do wiary w to, że Bóg ma uczucia albo że kieruje się nimi. Sądzę, ze jest ponad tym, co nazywamy uczuciami czy emocjami. Jednak na pewnych etapach używano takich porównań. A wszystkie one są antropomorfizacja, a nie oddawaniem rzeczywistej natury Boga.

Mógł i zapewne tak uczynił. A Paweł napisał tak, jak zrozumiał i tak, jak uważał, że będzie zrozumiałe to dla czytelników. Dostosował się do ich poziomu, mentalności, zwyczajów. Celem było przekazanie głównej myśli. I zrobienie kroku w kierunku ukazanym przez Ducha.


Doskonale rozjaśnij osobowość przytaczającego żart. Wszyscy obserwują dokładnie ten tok myślenie. I poziom też.
Obsesja.

Idący, nie masz racji. Księża "wpakowują" tę toksyczną treść do umysłów dzieci, które w tym wieku są bardzo ufne i wierzą w pełni we wszystko, co jest im przez "świętego" kapłana powiedziane. I to potem siedzi w ludziach do dorosłości. Kościół ma swoich wyznawców głównie wskutek tej indoktrynacji dzieci. To wszystko zapada głęboko w pamięć i w podświadomość i kształtuje dorosłego człowieka. Wespół z wiarą w nieprzyjemnego dziada, jakim jest Bóg w Starym Testamencie.

Więc stał się cud!
Jak Ty zdołałeś się urodzić, skoro Twoi przodkowie karmili się toksycznymi treściami podanymi im przez kapłanów?
Czy Twoje geny nie otrzymały jakichś toksycznych mutacji jakby po spożyciu toksycznych nasion sagowca na wyspach Guam na Pacyfiku? Lękaj się kilku ciężkich chorób!

Trafiłeś kulą w płot.

Moja mama była dość uodporniona na katolicką propagandę w dzieciństwie - jakoś nie ma cech osoby religijnej. Mój ojciec trochę inaczej - coś tam w niego wniknęło, ale jego wiara była bardziej osobista niż zewnętrzna: modlił się, lecz nie praktykował coniedzielnych obrzędów - co ostatecznie pewnie było zdrowe dla niego.

Tak więc do mojej mamy toksyczność nie dotarła, a do mojego ojca - w małych dawkach.

Niestety już ja miałem na tyle wrażliwą duszę, iż serio traktowałem opowieści kapłanów oraz świętych ksiąg.

Niby zaprzeczasz, a jednak dalszym wywodem potwierdzasz. Dziecięca wiedza i dziecięce rozumienie rzeczywiście jest trucizna do osób dojrzałych. Bo w innych dziedzinach rozwinęły i powstał dysonans. Na dodatek, z tego co wyjaśnisz wynika, że zbudowałeś z tej dziecinnej wiedzy i wiary mur, który nie pozwala z tego wyjść. Boisz się prawdy. Boisz się poznania chrześcijaństwa.
Sadzę, ze dopóki nie zburzysz murów wokół siebie, murów dziecinnej wiary i wiedzy na tematy religijne, nikt Ci nie będzie w stanie pomóc.
Nie rozumiem, dlaczego zamiast rozwinąć wiarę, cały czas starasz się ją negować.

Zapomniałeś o Nowym Testamencie, gdzie nie ma Dziada.
Dziecięca wiara nie zostaje, a przynajmniej nie zawsze. Kiedyś przychodzi czas- zwykle w wieku nastoletnim, w szkole średniej, lub na studiach, kiedy neguje się wszystko.
Potem- albo ponownie wybiera się Jezusa, albo się odchodzi od wiary- czasem na długo. Kiedy przestaje się wierzyć w Jezusa- zaczyna się wierzyć w cokolwiek

Dlaczego nic nie robisz, żeby dokonać detoksu? Nie zależy Ci na bliźnich, że im swoja toksycznością wielkie szkody wyrządzasz? Niemal każde życie religijne jest ogromna wartością człowieka, osobistą i społeczną. Ponoć podjęcie religijności "stworzyło" człowieka, to znaczy pozwoliło mu przeżyć w środowisku mimo niekorzystnych meandrów jego ewolucji. Tak piszą naukowcy.

Toksy detoksy. Bez przesady. Podobnie jak seniorów oszwabia się na wnuczka, ocygania się słabszych duchem i umysłem w świątyniach i telewizjach para patriotycznych.
Oczadzeni i oszołomieni mają po prostu trudniej na świecie. Ewolucja stopniowo zmniejsza ich ilość. Człowiek źle poinformowany, nafutrowany fałszem, utuczony na pół prawdach i po prostu ogłupiony - ma trudniej. Obija się od ściany do ściany jak urwany kamień młyński. A to oszołomienie często ma na własną prośbę. Bo wygodniej nie myśleć i paraprawdy mieć podawane na talerzu. A macherzy od religii, polityki i pseudo kultury dobrze o tym wiedzą.

Jeśli tak, to dlaczego coraz więcej tobie podobnych? Poddających w wątpliwość wszystko, czego nie dotkną? Powtarzających kom8unały?