Pewnie, ze na swietosc trzeba troche popracowac, ale i tak jest ona darem. Musimy pamietac, ze kazda osoba jest powolana do swietosci, pytanie tylko, czy chcemy z Bogiem wspolpracowac.

Na świętość trzeba popracować więcej niż "trochę", chociaż to też zależy od człowieka - jego przeszłości i osobowości. Myślę, że święty świętemu nie równy, bo nie ma dwóch takich samych ludzi. Są ludzie mniej lub bardziej uduchowieni (chodzi mi o uduchowienie, nie religijność), prostym ludziom łatwiej jest osiągnąć stan świętości, ale to ci drudzy, mimo iż ich droga jest trudniejsza i wymaga więcej wysiłku są w stanie osiągnąć większą doskonałość, choćby poprzez lepsze poznanie. Nie zamierzam tworzyć składu świętości w stylu "X% to praca człowieka, a Y% pomoc Boga", niemniej widzę że w tym miejscu się nie zgadzamy i szczerze mówiąc nie przeszkadza mi aby tak zostało.

Ja też chcę zostać świętą i stale walczę o to razem z Bogiem. Jednak przeraża mnie trochę moje zmęczenie po walce z pokusami, no ale to pewnie znów jakiś podstęp.

To nie trzeba walczyć z Bogem a starać się ze wszystkich sił;) a i upadków po drodze bedzie całe mnóstwo.

"Jezli bedziecie trwać w nauce mojej , bedziecie prawdziwie moimi uczniami i poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli", i "Bóg jest miłością, kto trwa w miłości trwa w Bogu a Bóg trwa w nim"
To są dwa elementy bez których nie mozna osiągnąć świętośći: miłość i prawda(wiedza),

jednak najwazniejszym elementem, bez którego nie ma mowy o świętości : to łaska Boża.

Jeżeli zapytamy się ludzi wychodzących z niedzielnej sumy: dlaczego chodzisz do kościoła? to na pewno nikt nie odpowie: "bo chce być swiętym". zresztą bardzo nie wielu chce być świetmi, wszyscy chcą być: zdrowi, bogaci, młodzi i zadowolenbi z zycia. bardzo mało osób kojazy swiętość ze szczęściem. Nie mozna sietemu dziwić bo święci to nie sa normalni ludzie, to osoby z kościoła(tylko tam sieo nich mówi), na świętych obrazach wpatrzeni w niebo ze smiertelnie poważnymi minami i złozonymi rękoma. Świetość w obecnych czasach jest lansowana jako coś pięknego ale nieatrakcyjnego.
Zresztą czy ludzie głebszej wiary modlą się podczas codziennego pacierza, słowami :"Panie Boże, pobłogosław mnie w drodze do swiętości..."?

Kto wie? My zupełnie obcy sobie forumowicze, pewnie poznamy sie dopiero w niebie

A może ktoś doświadczył tego co ja?

Przez ostatnie dwa tygodnie leżałam w szpitalu i ofiarowałam masę cierpienia za grzeszników i dusze czyśćcowe. Moja wola była ściśle nastawiona na bezinteresowność wobec Boga i działanie z miłości dla Niego samego, a nie dla nagrody. Tymczasem zdarzały się następujące rzeczy. Gdy pielęgniarka przyszła mnie ukłuć, rehabilitantka boleśnie ćwiczyć itd. zaraz po jej wyjściu wchodził ktoś z prezentem (czekoladka, cukiereczek, książka ), z pomocą lub dobrym słowem. Momentami tych darów nie mogłam unieść, ale wtedy akurat czytam w Dzienniczku s. Faustyny, że w imię posłuszeństwa ma zjeść te pomarańczki, które Pan Jezus jej przynosi, gdy tak cierpi. Przyjęcie tych wszystkich darów tak naprawdę w tej drodze krzyżowej było dla mnie najcięższe! Ja tu się próbuję Panu Jezusowi odwdzięczyć, a On co.

On na pewno chce dla Ciebie dobrze, a Ty się zachowujesz jak jakaś masochistka Sorry, ale jeśli Ty wolisz się skupiać na cierpieniu, a problemem jest dla Ciebie ludzka życzliwość, to powinnaś się zastanowić nad swoją postawą i to mocno. Zdrowe to na pewno nie jest

Oj nie wiem, czy masochistka w końcu oczko postawiłam.

Oczko było przy ostatnim zdaniu, za to przy innych były emotki nie wskazujące na żart

Tu chyba nie są ważne konkretne zachowania, ale szczere i głębokie zamiary (Twoje) do Boga. Twoje zachowanie świadczy o postawie bezinteresowności. Gratuluję!

Nie wiem czy bym tak potrafił.

Pozdrawiam.

Ja prosiłam Boga o to, by mnie wspierał w tym, więc tylko dlatego się udało.

Teraz mam inny problem.

Gdy cierpię, mogę ofiarować Bogu to cierpienie. W szpitalu brakuje wielu rzeczy, wygodnego łóżka, dobrego jedzenia itd. W takim klimacie łatwiej jest mi się modlić.

Ale teraz jestem w domu w szczęściu i dostatku. Zupełny brak bólu. Nie mogę się już tak skupić na modlitwie, nie mogę dawać tego co najcenniejsze, czyli cierpienia. Zapominam o Jezusie.

Jak wielbić Boga, gdy wszystko jest w porządku?

Ty naprawdę uważasz, że najcenniejsze jest cierpienie? Czy Ty nikogo nie kochałaś, że nie wiesz co sprawia największą radość osobie, która kocha? Odpowiem Ci - szczęście osoby którą ta osoba kocha. Jeśli jest Ci dobrze, to ofiaruj Bogu swoją wdzięczność, wysłów swoją radość, dziękuj Mu za to, że wszystko jest w porządku, za to, że życie jest piękne. Bóg najbardziej pragnie naszego szczęścia, nie cierpienia, chce żebyśmy byli szczęśliwi i żyli pełnią życia, które nie dał, a nie żebyśmy cierpieli i usychali.
Nie wiem jaki uraz Cię spotkał, że tak podchodzisz do wiary Sorry, ale myślenie takie jak Twoje mnie poprostu przeraża...

To nie jest zdrowe

To wszystko przez św. Tereskę!!!



Zdaje mi się, że przyjemnościami się za wiele dusz nie zbawi.

A ja się pytam, co dla nich zrobić, gdy się nie cierpi. Gdy bardzo trudno myśleć o innych przez cielesne uciechy, które duchowo mnie usypiają i utrudniają modlitwę.

Dziś kolega chciał, żeby mu pomóc w napisaniu wypracowania o cierpieniu i Bogu, więc w tym taki tylko mój dobry uczynek widziałam, że przemyciłam mu wiele cytatów z Biblii. Ale to chyba nie takie skuteczne jak cierpienie. No chyba, że licząc nauczycielkę już dwie osoby więcej wiedzą o Bogu, a jak przeczyta wypracowanie przy całej klasie to już około 30 duszyczek mam na koncie, no no no.

Jeszcze jakieś pomysły na zbawianie, kiedy wszystko się układa?

Jasne, że można dzielić się z bliźnimi, ale czym, gdy jest się nastolatką i wszystko, co się ma należy do rodziców? Okazji do serdeczności i uprzejmości nie ma zbyt wiele.



Mam chłopaka, a nawet dwóch, to wiem.



A co z tymi osobami, które radują się teraz, ale są złe, dlatego kiedyś zginą na zawsze? Jak mam się cieszyć, gdy na świecie tyle zła, które trzeba odkupić?

Na radowanie się mam caaałą wieczność.



A mój psycholog mówił, że ze mną jest coraz lepiej, nie sprowadzaj mnie tak bezlitośnie na ziemię.

Ty to piszesz na serio czy żarty sobie ze mnie robisz?

Tam, gdzie są oczka żartuję sobie, a nie z Ciebie, a tam gdzie ich nie ma, mówię poważnie.