Dopóki człowiek żyje w pełni sił i nic mu nie dolega, to nie myśli o tym jak życie spędził, jak to będzie na starość lub co się stanie gdy będzie uzależniony od innych.
To samo można powiedzieć o wierzącym, który wprawdzie chodzi do kościoła i modli się ale sprawy ostatecznego połączenia się z Bogiem odsuwa na plan boczny „ bo przecież mnie to nie dotyczy”.

Dopiero wydarzenia jak śmierć – która przecina wszystko na ziemi, lub otarcie się o śmierć – jak wypadek powoduje, że człowiek zaczyna się poważnie zastanawiać nas tym co dalej......
Wtedy następuje zrozumienie cierpień Chrystusa i Jego samotność, jego Ból i miłość do Boga.

To w sferze duchowej , a w sferze materialnej doczesnego życia?? Następuje zrozumienie cierpiących i niepełnosprawnych, ich problemy i kłopoty z załatwieniem czegokolwiek w normalny sposób. Człowiek taki poznaje wszystko od nowa i uczy się nowych zachowań i doznań. To co do tej pory było w sferze domysłów i poza realnością życia codziennego nagle się staje brutalną rzeczywistością.

Upokorzenie, docinki, pomniejszanie wartości, zamiast traktowania partnerskiego i przyjacielskiego to nowa rzeczywistość.
Przed wydarzeniami nie myślimy o tym, że może być inaczej, wręcz nie dopuszczamy takiej możliwości.

Mówi się potocznie „jak trwoga to do Boga” , lecz traktować trzeba to inaczej , w chwili tragedii otwiera się ten szósty zmysł prowadzący do Boga i religii.
Opuszczony i dotknięty tragedią wierzący zwraca się ku temu kto nigdy nie opuszcza swojego stada, znajdując w Nim pociechę i ukojenie. I nie jest to dewotyzm i nagłe ureligijnienie, a poszukiwanie odpowiedzi na pytania „dlaczego” „ za co”, ale również „dla kogo” „ z kim”

Tak doświadczany wierny, zaczyna lepiej pojmować zasady wiary i poświęcenie Chrystusa.
Oczywiście nie jest to zasadą , ale zastanówmy się dlaczego wobec zdarzeń, represji, czy kłopotów zwracamy się ku Bogu, podczas gdy w normalnych sytuacjach Boga traktujemy jako dodatek do obiadu niedzielnego..........

Kochajmy więc Boga , kochajmy bliźnich swoich jak siebie samych, to przecież tak nie wiele kosztuje, a może zrozumiemy innych i zrozumiemy to czego od nas oczekuje Bóg.

Ktos powiedzial mi kiedys, ze stawianie Bogu pytan typu: "dlaczego", "za co" jest to proba rozliczania Boga. Jezus wolal z krzyza: "Boze, moj Boze, dlaczegos mnie opuscil?'', ale On bedac Czlowiekiem byl tez Bogiem.
Jak to wiec jest, czy stworzenie moze stawiac Stworcy pytanie: dlaczego?

ups i znowu dobra lecz krotka pamiec dala znac o sobie. Zapomnialam sie zalogowac.

Pozdrawiam

Fajnie że zwróciłeś uwagę na właśnie te pytania, szkoda tylko że nie próbowałeś interpretować następnych, a warto.....
powracając do pytań "Dlaczego" i "za co " trzeba się wgłebić w naturę człowieka, bo niejednokrotnie pytanie dlaczego kierowane jest nie do Boga lecz do siebie : dlaczego zerwałem z Bogiem, dlaczego dopiero teraz uzmysłowiłem sobie miłość do Niego.....

wiem , powiesz że każda interpretacja może obrócic te pytania w różną stronę, moim zamierzeniem było tak je sformułować by sprowokować dyskusję

pozdrawiam Kefas_Piotr

kefas_piotr

Raczej kazdy powinien stawiac sobie to pytanie, skierowane do siebie,
ja jednak mialam na mysli pytanie kierowane do Boga. "Dlaczego, Boze?, dlaczego ja?, dlaczego mnie?..." i cala odmiana przez przypadki zaimka "ja". Czy zadawanie takich pytan nie jest powatpiewaniem w Jego Milosierdzie?
Nie mam natomiast watpliwosci dla kogo, a raczej dla Kogo i z Kim.

pytanie "dlaczego?" jest oznaka braku ufności. Widocznie skoro sie tak stało, to... Bóg mial w tym jakiś cel. Nasze doswiadczenia maja na celu nasze uświęcenie... a nie pognębienie....

Nie przerazaj mnie!
To wychodzi na to ze mrowka jest ponad wszystkie stworzenie - po prostu nie ufa i kropka. Wnioskowanie na podstaiwe jednego slowa o braku ufnosci to tak jak orzekania ze kobieta jest czarownica tylko dlatego ze ma czarnego kota

A teraz powaznie Szczerze to ja czesto zadaje sobie takie pytanie. Dlaczego cos mnie spotkalo, dlaczego akurat teraz, dlaczego w takiej sytuacji. I dalej co ja mam z tego wszystkiego wyniesc, ktora droga teraz pojsc i dlaczego akurat ta

Pytanie "dlaczego" pokazuje tylko chec dotarcia do przyczyny, do zrodla danej sytuacji. Dlaczego czlowiek rozbil samochod i skonczyl na drzewie? nie dlatego ze Bog tak chcial, tylko dlatego ze byl tak pijany, ze ubzdural sobie, iz jest zakret na prostej drodze. Wydaje mi sie, ze o wiele wazniejsze jest dochodzenie do zrodla pawdy a nie bezkrytyczne mowienie "Bog tak chcial". Moze i chcial, ale dlaczego tak chcial? Ano ja mialam cos zrozumiec itp...

Wszystko zalezy od kontekstu. Jesli stawia sie pyatnie z jakims wyrzutem do Boga i calego swiata to rzeczywiscie chyba cos jest nie tak. Jednak gdy to pytanie ma nas przyblizyc do prawdy to czemu nie?

Pozdrawiam

Mrówciu, to nie tak... ja też sobie często zadaje to pytanie... brak mi ufności... nie rozumiem tego swiata... cale życie dostaje kolejne kopniaki i tez nie wiem dlaczego i po co? może kiedyś wreszcie to zrozumiem, albo poprostu wuwierze, że to ma jakiś sens i cel... a na razie poszukuje celu i sensu życia

viewtopic.php?t=1330 - polecam temat o planie Bożym względem nas to tak a'propos pytania o coś Boga