" Każdy święty chodzi uśmiechnięty" śpiewają dzieci z Arki Noego. Rzeczywiście, przeglądając życiorysy świętych i błogosawionych dostrzeżemy, że niezależnie od miejsca i warunków życia, wszystkich ich łączyło radosne przeżywanie zjednoczenia z Chrystusem. Zjednoczenia, które także nam zostało dane . Zostaliśmy włączeni w zbawcze dzieło Chrystusa poprzez sakrament chrztu św., możemy się z Nim łączyć przyjmując Komunię św. ... a jednak... w naszych sercach często brakuje radości.
Oczekujemy wiele od świata i smucimy się, gdy nasze pragnienia nie zostają zrealizowane. Nie umiemy się cieszyć z tego, co mamy. Dobro i radość można odnaleźć w każdym zdarzeniu- np. zamiast smucić się, że nam uciekł autobus i musimy iść pieszo, cieszmy się i dziękujmy Bogu, że mamy sprawne nogi i możemy iść na spacer

W V wieku ( do VII wieku) smutek był traktowany na równi z gniewem, lenistwem, pychą... czyli należał do grzechów głównych.

Dzisiaj nie musimy się spowiadać z tego, że byliśmy smutni... ale na pewno trzeba uwzględnić, kiedy kogoś zasmucimy .. a przecież smutek jest zaraźliwy.

Czy chrześcijanin może być smutny? Czyż możemy się smucić wiedząc, że Bóg nas kocha?

nie mamy obowiazku usmiechac sie kiedy nam zle... ale faktycznie zawszze powinnismy pamietac o tym ze Bog nas kocha i... to powinno byc zrodlem radosci. ale chyba lepiej jest pokazac ze mamy jakis problem i byc smutnym, niz usmiechac sie na sile i powtarzac ze jest ok.

Julio, brak uśmiechu wcale nie świadczy o smutku . Podobnie, jak łzy mogą być oznaką radości

Z pewnością doświadczamy wielu rzeczy przykrych i czasami jest nam smutno. Umiechać się w tej sytuacji nie znaczy podciągać sobie kąciki warg
, lecz chodzić w obecności Bożej , umieć wzieść się ponad smutek , nie pozwolić mu zapanować nad nami ( koncentrując sę na smutku zaniedbywać dobro) i co gorsza- nie zarażać nim ludzi. Jeżeli coś mnie boli, ofiarowuję moje cierpienie, smutek, Jezusowi, aby zamienił go w dobro.

Jest to radość pojmowana jako pokój wewnętrzny. Zdolność dostrzegania ciepłych stron naszego życia i każdej sytuacji .

Jak napisałam wcześniej, tego typu radość możemy czerpać np. przyjmując Jezusa w Komunii. Niestety, wiele osób łatwo rezygnuje z tej możliwości , a nasze serca stają się niespokojne i coraz bardziej zwrócone na zewnątrz , a co za tym idzie niestałe.

Często mając Chrystusa w sercu widzę, jak uśmiechają się do mnie obce osoby. Moja radość jest w jakiś sposób odczuwana przez innych, mimo, iż ci ludzie nie wiedzą, że właśnie byłam u Komunii. Świat jest wtedy dużo bardziej kolorowy . Nawet w szare, zwykłe dni.

baranek-na początki chcę Ci pogratulować takiej postawy życiowej. Ja niestety miewam z tym duze problemy.

Tak w ogóle wydaje mi się że chrześcijanin z natury jest radosnym człowiekiem. Niestety konsumpcyjny świat, przepełniony nieszczęściami i pogonią za pieniądzem,powoduje że zatracamy sie w naszej naturze i tak truno cieszyć nam sie z najdrobniejszych spraw...A szkoda...

Czasami zdarza się, że kogoś łapie smutek bez powodu. O takiej sytuacji mówi się "złapać doła". Wszystko jest w zasadzie ok, ale przez jakiś czas odczuwa się, nie wiadomo czemu, smutek. Zastanawiełm się kiedyś nad genezą tego zjawiska, aż w końcu znalazłem odpowiedź, w jakiejś książce napisanej chyba przez mnicha. Adam, gdy żył w raju z Bogiem, to cieszył się nieskończonym szczęściem. Gdy utracił raj i kontakt z Bogiem, doświadczył goryczy życia w upadłym świecie. Płakał więc pod brajami raju i tęskniąc za dawną szczęśliwością, błagał Boga, by pozwolił mu powrócić do Siebie. Ta tęsknota Adama za rajem i za życiem z Bogiem, przeszła "w genach" na wszystkich jego potomków. My sami, nie pamiętamy raju, w takim sensie w jakim pamiętał go Adam. Nigdy w nim nie byliśmy. Jednak ta tęsknota za Bogiem, za rajem, została nam przez Adama przekazana "w genach". Gdy ogarnia nas taki smutek bez powodu i nie wiemy dlaczego, to jest to właśnie ta tęsknota za życiem z Bogiem.

Może jest troszkę prawdy w tym co piszesz, chociaż z naukowego punktu widzenia- nie ma możliwości przekazywania na potomstwo cech nabytych w ciagu życia.

Smutek nie jest grzechem.

Baranku! Jak zatem wytłumaczyć słowa Pana Jezusa: "Błogosławieni, którzy się smucą, albowiem oni będą pocieszeni" ? Czyżbyście, drodzy forumowicze, a zwłaszcza forumowiczki, lepiej wiedziały niż Chrystus. Czyżbyście Go chciały wysłać do konfesjonału?

Teofilu, bardzo lubię błogoławieństwa. Dziękuję Ci za przypomnienie tego pięknego tekstu


Rzeczywiście, Jezus o ludziach smucących się pisze " szczęśliwi".

Chyba pisałam o tym już trochę wcześniej. Smutek jako uczucie nie jest niczym złym , natomiast może przerodzić się w zło w zależności od tego, co my zrobimy.

Jeżeli zaczynamy żyć smutkiem, zatrzymujemy się nad nim, pozwalamy, aby nas zniewolił i spędzamy cały czas myśląc, jacy jesteśmy biedni, jakie nieszczęcie nas spotkało, jeżeli nasz smutek stawiamy na centralnym miejscu, nie ma nic ważniejszego, a na dodatek tym smutkiem zarażamy innych, gdy go celebrujemy, opowiadając innym, jacy jesteśmy smutni po to, by nas pocieszali , wówczas smutek jest złem. A zło jest grzechem.

Są ludzie , którzy potrafią iść dalej, nie zatrzymują się nad smutkiem, to uczucie ich nie przerasta, a raczej pobudza do czynu, którzy potrafią ofiarować swój smutek Jezusowi, aby wyprowadził z niego dobro .

Jest jeszcze jedna różnica- smutek, który nas ogranicza najczęściej jest egoistyczny- smucę się, bo ja, mi, moje.... i dotyka dóbr doczesnych.

Smutek ludzi szczęśliwych jest smutkiem wynikającym z zauważenia , że coś złego dzieje się we wspólnocie, i rodzi czyn mający na uwadze dobro drugiego.
Jest to smutek w rozumieniu: troska.

Ja sama ostatnio stwierdziłam, że by żyć naprawdę trzeba unikać smutku. A po za tym to z czego właściwie wywodzi się nasz smutek. Myślę, że często powoduje go zazdrość. Oczekujemy od świata tego co mają inni. Dlaczego??? Często tego nie dostajemy i wtedy... Smutek nas ogarnia z powodu, że nie mamy tego co inni...