Co raz częściej odczuwam na sobie jak bardzo wole żyć z Jezusem ,jak bardzo to jak żyłem wcześniej było dalekie od szczęścia.Zaczynam widzieć co przeszkadza mi w zbliżeniu się do Jezusa,uczyć się powoli prawie jak w szkole żyć "prawidłowo".Droga przede mną daleka ,ale wreszcie ta droga ma cel.Szczęście jest bardzo blisko i łatwo je osiągnąć , wystarczy oddać swoją wolę Bogu , bo to On wie co dla nas jest najlepsze . W praktyce to okazuje się ciężkie do zrealizowania ,ale nie niemożliwe, bo tak naprawdę ofiarując się Bogu i szukając Go szukamy siebie w Nim , a nie Jego(z czego zdałem sobie sprawę niedawno) .Przeczytałem coś co określiło historie mojego życia : napięcie pojawia się pomiędzy naszą wolą , a wolą Boga...Niby zrobilibyśmy wszystko dla Boga ,ale kiedy On przychodzi i daje nam proste zadanie ,które przeszkadza nam w czymś co my chcemy to ciężko nam to zrobić,nie każe nam iść umierać na krzyżu ,ale chociażby pomóc komuś w jakiejś pracy ,poświęcić na to 5 minut,ale że to 5 min mieliśmy zarezerwowane na coś innego to tego nie zrobimy i jakoś się wytlumaczymy przed sobą.
Niby to takie proste , a tak ciężko się zaprzeć samego siebie i oddać tą naszą wolę Bogu,dać tak mało, a dostać wszystko.To codzienna walka z szatanem i samym sobą ,w każdym dniu boje się że odejdę od Boga i wszystko runie , że przestane się modlić ,spowiadać się i chodzić na msze ,że różaniec okaże się za długi , że nie oprę się pokusom...ale gdzieś czytałem ,że kiedy tych obaw nie ma i szatan nie atakuje to wtedy trzeba się martwić
Tak o się chciałem podzielić czymś z głowy i serca.

piekne swiadectwo. ja mialm taki "kryzys" wiary ale Bog sie o nas zawsze upomina tylko nie zawsze my to widzimy. poza tym jesli widzi sie w swoim zyciu dzialanie Boze to wszystko inaczej wyglada i nawet oddaje swojej woli Jemu staje sie latwiejsze. a szatan ma to do siebie ze im blizej ktos jest Boga to on tym bardziej dokucza. podsuwa pokusy i wogole

to dobrze, ze nie masz takiej pewności, bo zbytnia pewność może doprowadzić do zgubienia
ja na przykład miewam takie dylematy, że nie wiem czy jakieś zachowanie było grzechem czy nie. dzialam w ten sposób, aby nie grzeszyć, jednak zdarzają mi się wątpliwości, gdy sama mam ocenić konkretny czyn
i uważam, że to dobrze, że one są, bo zbliżają nas do Boga i skłaniają do refleksji nad sobą

Nieraz bardzo ciezko mowic Bogu badz wola Twoja,nieraz jest to poprzez lzy,cierpienie,nierozumienie Jego woli,jedyne co mi bylo dane przez kierownika duchowego to slowa Jezu Ufam Tobie i one pozwolily mi przetrwac najgorsze i oddawac swoje zycie woli Bozej kazdego dnia ,a pokusy i walki sa kazdego dnia oto fragment modlitwy ktora odmawiam po kazdym przyjeciu Komunii i w kazdej chwili gdy boje sie stracic Jezusa ,,....o dobry Jezu wysluchaj mnie w ranach swoich ukryj mnie ,nie dopusc mi oddalic sie od Ciebie,od nieprzyjaciela zlosliwego bron mnie ,wgodzine smierci wezwil mnie i kaz mi przyjsc do ciebie abym ze swietymi twymi chwalil cie po wszystkie wieki wiekow amen.

..jeśli już się "czuje" o co w tym wszystkim chodzi, to wydaje mi się, że już się trzyma tej odkrytej drogi, oczywiści zdarzają się potknięcia, ale skoro wiemy gdzie jest sens, chcemy podnosić się i iść dalej.