Wszystkie znaczące wschodnie sztuki walki oparte są na filozofii i "duchowości" opartej na buddyźmie (szczególnie na "zen")
Tak? A w jaki sposób?


Nie zdaję, bo moje doświadczenie tej tezie przeczy, także wytłumacz proszę w jaki sposób wszystkie znaczące wschodnie sztuki walki oparte są na filozofii i duchowości buddyjskiej. Tylko nie "na odczepne", ale tak żebym nie musiał Cię już więcej ciągnąć za język, bo wydajesz się wykręcać od podania dowodu na swoją tezę (...)

Niektóre style walki - formy powiązań z filozofią wschodu

* KARATE - ćwiczenia kształtowania ducha poprzez ćwiczenia ciała (tak jak yoga). Na ćwiczeniach wspomina się o własnym duchowym potencjale. Celem jest osiągnięcie szczęścia już na ziemi poprzez zatopienie się upojeniu, zatraceniu własnej jaźni oraz poczuciu indywidualnego istnienia. (na podstawie broszury warszawskiego klubu). Wśród wielkich ślubowań są słowa "Będę zawsze słuchać Budy, Dharmy i Sanghi", "Będę zawsze reinkarnować w sprzyjających warunkach". Mistrzowie przejawiają dużą niezależność, pewność siebie i chęć do podejmowania ciężkiej pracy. Karate jest sztuką zabijania bez użycia broni.
* TAE KWON DO - Sztuka maksymalnie efektywnego wykorzystania wszystkich części ciała" - zbliżona do karate. Łączy się z kulturą koreańską. Przy ćwiczeniach wykonuje się specyficzne oddechy dla harmonizacji przepływu energii z kosmosu. Człowiek rządzi energią i wpływa na los.
* KUNG FU - rozpowszechniona za sprawą Bruce'a Lee. Struktura szkoły przypomina rodzinę w której uczniowie są adoptowani. Rolę ojca pełni mistrz. Postawą struktury myślenia jest Taoizm. Zasad niedziałania i dostosowywania się okoliczności. Celem jest transformacja duchowa ucznia. Kung fu to nie tylko ćwiczenia ale wizja rozwoju człowieka również filozoficzno-teologicznego.
* JUJITSU - połączenie kung fu i sztuk japońskich. Koncentruje się na poznaniu na ciele przeciwnika słabych punktów - miejsc gdzie można uderzyć śmiertelnie.
* JUDO - rodzaj jujitsu który jednak nie uczy sposobów zabijania. Celem jest osiągnięcie wysokiej sprawności ciała i umysłu. JU - znaczy zwinność. łagodność, ustępowanie. Jest to droga dochodzenia do samorealizacji. Jest to "totalna elastyczność ducha kierującego posłusznym mu ciałem".
* AIKIDO - oznacza drogę dostrajania do kosmicznej energii "Ki". Twórca tej sztuki twierdził, że " ten który odkryje sekret aikido, posiada wszechświat w sobie i może powiedzieć - ja jestem wszechświatem". W filozofii tej obecny jest panteizm i spirytyzm.
* KENDO - sztuka walki z mieczem. Zderzenie różny filozofii wschodu. Celem jest osiągnięcie pełnej harmonii z prawami natury. Podstawą jest życie pełne energii "ki". Filozofia składa się z zewnętrznej - techniki i wewnętrznej rozpoznawania Prawd w paradoksach Zen.
* SCHIM GUM DO - koreańska szkoła miecza - ćwiczenia są drogą do pełnego rozwoju
* TAI CHI CHUAN - wywodzi się z "księgi przemian" należącej do chińskiej literatury magicznej. Celem sztuki jest poprzez ćwiczenia osiągnięcie nieśmiertelności.
* KYUDO - sztuka łucznicza. Mistrz na ucznia lepiej niż on sam siebie. W ćwiczeniach należy stać się łukiem i strzałą jednocześnie. Polega to na mistycznym przeobrażeniu wnętrza

Podstawy wszystkich sztuk walki nie są do pogodzenia z chrześcijaństwem. Po II wojnie światowej stosuje się je jako dyscypliny sportowe w krajach chrześcijańskich. Kościół zaleca jednak ostrożność a z pewnością odcinanie się od duchowych tradycji podczas ćwiczeń. Wyznania protestanckie krytykują sztuki walki o wiele silniej.

Sztuki walki i sekta Pod przykrywką działalności sekcji sportowych funkcjonowała m.in. sekta "Liga Duchowego Odrodzenia - Sanatna Dcharma". Był to prąd religijny z oznakami propagowania kultur wschodnich. Uczniowie zmieniali osobowość. Stawali się obcy rodzinie, rzucali naukę, uciekali z domu. (Sekty i Fakty nr.7)

Ksiądz w kimono Większość szkół walki związanych jest z filozofią wschodu. Jedyną chyba która definitywnie odcina się od tego jest Akademia Wschodnich Sztuk Walki Józefa Brudnego w Pszczynie. Podstawą jest filozofia chrześcijańska, treningi zaczynają i kończą się błogosławieństwem a uczestnicy często wyjeżdżają na rekolekcje, spotykają się na medycjach nad Słowem Bożym. Dopiero w porównaniu z tą szkołą widać jak bardzo wszystkie inne grupy związane są ze wschodnim myśleniem. Szkoła pokazuje również że można ćwiczyć i modlić się jednoczśnie. Pracuje i ćwiczy tutaj wielu księży. Akademia ma placówki w różnych miastach Polski oraz na Słowacji.

Znane są przypadki bardzo głębokiego zainteresowania duchowością i filozofią Dalekiego Wschodu i Sztukami Walki, które nawet doprowadziły do bardzo poważnych problemów natury psychicznej i duchowej. Kilku adeptów związanych bardzo głęboko ze Sztukami Walki zauważyło pewne niepokojące symptomy w sferze psychiki i duchowości. Im głębiej wchodzili w tą tematykę tym te problemy potęgowały się. Różnego rodzaju wizje, omamy wzrokowe i słuchowe, zaczęły pojawiać się stany depresyjne, różnego rodzaju lęki, w niektórych przypadkach rozpoczęło się komunikowanie z wizjami, postaciami starych mistrzów. W niektórych przypadkach stwierdzono wręcz podstawowe objawy nawiedzenia demonicznego i musiał zostać odprawiony uroczysty egzorcyzm - proszę pamiętać, że takowy odprawia się po uprzednich badaniach psychologicznych lub psychiatrycznych aby wyeliminować różnego rodzaju choroby psychiczne. W przypadku autora tego tekstu zainteresowanie Sztukami Walki doprowadziło do zauroczenia Buddyzmem Zen i wyznawania go przez okres pięciu lat.

O czy należy pamiętać. Każda z tych dyscyplin ma swoje korzenie czy to w religii czy też filozofii Dalekiego Wschodu. Naczelną kategorią chińskiej filozofii jest qi (ki), kosmiczna energia życiowa, która odegrała kluczową rolę w rozwoju niezliczonej ilości systemów walki.

Na przykład Kung-Fu jest nierozłącznie związane z chińskim buddyzmem Chan. Podstawy filozoficzne Chan stworzone w Indiach, zostały przez mnicha Bodhidharmę (Da Mo) przeniesione do Chin. W klasztorze Shaolin zostały one w pełni i ostatecznie sprecyzowane, ukształtowane oraz praktycznie wcielone w życie. Z biegiem czasu doktryna ta przyjęła i rozpowszechniła się także w innych krajach. Japończycy rozwinęli ją dostosowując do własnych oczekiwań i praktykując pod nazwą Zen. Właśnie w Japonii Zen przyjął się najpowszechniej, będąc wykorzystywanym w sztukach walki, kaligrafii, malarstwie, poezji i wielu innych dziedzinach życia. Do popularnych stylów chińskiego Kung Fu na pewno należy zaliczyć jeden ze styli wewnętrznych Tai Chi, jest to styl walki zaliczany do tzw. stylów wewnętrznych (neijia) Kung-Fu/Wushu.. Trening jest znacząco różny od treningu większości sztuk walki, w tym tak zwanych zewnętrznych (waijia) odmian Kung-fu/Wushu. Nie koncentruje się on na typowo rozumianym treningu fizycznym, lecz raczej na pracy nad szczególną koordynacją ciała, a przede wszystkim koordynacją pomiędzy umysłem a ciałem, w oparciu o klasyczne koncepcje chińskiej nauki, takie jak qi (ki) - energia witalna i nei jin (nei chin) - siła wewnętrzna.

Zgodnie z założeniami yi (umysł) prowadzi qi (energię witalną), a qi z kolei prowadzi ciało. Energię witalną qi uważa się za główne źródło tak zwanej siły wewnętrznej (nei jin), jaką posługuje się adept taijiquan. W niektórych szkołach stosuje się obecnie interpretację klasycznych pojęć bardziej zgodną ze stanem współczesnej nauki.