Czy następujący podział na cierpienia i komentarz do nich jest poprawny?
1. cierpienie samego odłączenia od Boga (pozbawienia łaski uświęcającej, z czego człowiek może nie zdawać sobie sprawy),
2. cierpienia wynikające z logicznej konsekwencji grzechu
Komentarz: Czasem grzech popełniamy zupełnie nieświadomie, wtedy nie będzie on policzony – jak u Hioba przez powiedzenie: „Dobro przyjęliśmy z ręki Boga, czemu zła przyjąć nie możemy”, co utrzymało go dalej w chorobie zesłanej wcześniej przez szatana. Choroba została zabrana dopiero, gdy odwołał swoje słowa: „Odwołuję, co powiedziałem, kajam się w prochu i popiele”
4. cierpienia zsyłane przez Boga samego na opamiętanie, ażeby człowieka uchronić od zguby albo dla jego uszlachetnienia (dla uszlachetnienia - przeważnie święci i znowu Hiob – prorok, którego życie stało się przedmiotem zakładu między Bogiem, a Szatanem).
5. cierpienia niezawinione np. przez siły przyrody (logiczne następstwa jej praw) i grzechy innych czasem prowadzące do śmierci czy trwałego kalectwa.
Komentarz: Bóg nie musiał mieć dostatecznych powodów, by interweniować. Takie niezawinione cierpienie powinno nas do Boga przybliżać, nie powinniśmy się buntować ani go oskarżać. Wtedy może ono przynieść wiele dobrego, skruszyć zatwardziałe serca ludzi, przyczynić się do ich większego zaangażowania w sprawy bliźnich. Podobnie jakby się zdarzył cud.
Pewnie Ci, którzy przedwcześnie zginęli zostaną zbawieni. Ludzie w ostatniej sekundzie życia mogą mieć szansę nawrócenia, a czas przed śmiercią ponoć biegnie bardzo wolno...

Nigdy nie słyszałam o żadnych "klasyfikacjach cierpienia", więc ciężko powiedzieć czy ta jest poprawna czy nie.

W każdym razie zdecydowanie nie zgadzam się z twoim tokiem myślenia w drugim punkcie. "„Dobro przyjęliśmy z ręki Boga, czemu zła przyjąć nie możemy”, co utrzymało go dalej w chorobie zesłanej wcześniej przez szatana. Choroba została zabrana dopiero, gdy odwołał swoje słowa: „Odwołuję, co powiedziałem, kajam się w prochu i popiele”" - to absolutna bzdura.

Po pierwsze sugerujesz tu, że to co powiedział Hiob było grzechem, gdy, przeciwnie, było aktem ufności Bogu.
Po drugie brzmi to tak, jakbyś twierdził, że to szatan miał władzę nad życiem Hioba a Bóg nie miał nic do powiedzenia. A to przecież Bóg dopuścił do cierpienie na Hioba i Bóg mu je zabrał, co Hiob doskonale rozumiał.
Po trzecie twierdzisz, że to że Hiob nadal był chory było konsekwencją jego słów, co nie ma żadnego oparcia w tekście biblijnym ani w logice. A gdyby w ogóle tego nie powiedział to co - byłby nadal chory czy nie?

Zaiste pięknie prawisz. Szkoda tylko że to nie takie proste w praktyce jak w teorii.

Hiob się buntował? Pewnie, był wściekły na Boga że żyje i w ogóle że się urodził. Oskarżał Go? Oczywiście, że tak, i to w mocnych słowach. I co, źle robił? No nie, bo naturalne jest dla człowieka że jak cierpi to trudno mu siedzieć cicho i że się buntuje. Zresztą, czy twoim zdaniem, Jezus źle zrobił na krzyżu wołając "Boże mój, Boże, czemuś mnie opuścił"? To nie był rodzaj buntu, czy oskarżenia? Czy w tym momencie Jezus czuł się "przybliżony" do Boga?

Moje wnioski: daruj sobie takie piękne, wzniosłe dywagacje filozoficzne. Do niczego nie prowadzą. Cierpienie to nie jest coś, co można obejrzeć, sklasyfikować, i na spokojnie opisać ubierając w gładkie słówka.

Napisałem to na podstawie trzeciej części tekstu ks. Mariusz Rosika: http://biblia.wiara.pl/doc/912022.Wobec-cierpienia/3, którego fragment tutaj zacytuję:

Możliwe, że Bóg chciał, aby Hiob zrozumiał, że Bóg jest nieskończonie dobry i nie znajdzie się w nim nawet cienia zła. Wtedy dopiero zadziałał, wynagradzając trwanie, choć w skardze, przy Bogu tego uczciwego, cierpiącego człowieka.

No tak może tak to zabrzmiało, ale nie to miałem na myśli. Trzebało napisać raczej: "Bóg dopuścił, aby szatan w chorobę go wpędził."

Warto pamiętać, że Księga Hioba należy do Starego Testamentu i prezentuje troche inne poglądy na sprawę niż Nowy Testament...

----------
Najlepszy polski portal o Biblii
http://www.biblia-orygenes.org/
POLUB nas na Facebooku!
http://tnij.org/my7v

Czy był wściekły to nie wiem. Miał na pewno ogromny żal, był przepełniony goryczą, dlatego też w tym swoim cierpieniu oskarżał Boga, ale z Bogiem się liczył. Bóg raczej nie ma pretensji do tych, którzy się skarżą. Zacytuję odpowiedź jeszcze pana J., która pochodzi stąd: http://www.zapytaj.wiara.pl/pytanie/pokaz/804c4


Faktycznie łatwo mi się mówi. Dziękuję za zwrócenie uwagi. Przyznaję, zbytnio się rozpędziłem, pisząc te słowa. Nieraz cierpienie jest nie do wytrzymania. Wtedy bardzo trudno współpracować z łaską, ażeby milczeć czy spełniać Wolę Bożą. Duży podziw budzi wytrwałość świętych w cierpieniu np. świętej siostry Faustyny, która tak pisze w swoim Dzienniczku: "We wszystkich cierpieniach duszy czy ciała... będę milczeć... ", "Zmiażdżona tym cierpieniem, zdawałam się na wolę Bożą.", "Z jednakowym usposobieniem przyjmuję radość czy cierpienie... ".

W wołaniu Jezusa ujawnia się jego ludzka natura: poczucie osamotnienia i opuszczenia przez Boga. (jest jedna z interpretacji, druga wskazuje na Psalm 22). Opuszczenia w tym sensie, że Bóg dopuścił te wszystkie cierpienia, które natrafiają na ten ludzki opór. Jezus doskonale jednak stawił czoła ludzkim słabościom i wola Ojca wypełniła się do końca.

1.Cierpienie zapobiegawcze- Bóg dopuszcza pewne komplikacje, rozczarowania, ponieważ w zanadrzu ma dla nas coś o wiele lepszego.
2. Cierpienie karzące- 'Ja wszystkich was, których kocham, karzę i ćwiczę'. Bóg pozwala nam spłacić dług za wszystko zło, które uczyniliśmy w życiu.
3. Cierpienie pokutne- jest wynikiem grzesznych wyborów (romans- ciąża- porzucenie kobiety), mamy nabrać pokory i zbliżyć się do Boga.
4. Cierpienie zbawcze- to modlitwy za Kościół, cierpienie za innych.
5. Cierpienie jako świadectwo. Czasem, jak mamy szczęście, Bóg stawia na naszej drodze wyjątkową osobę. Życie daje jej po głowie, a ona z godnością walczy i nigdy nie traci wiary i nadziei.
6. Cierpienie wynikające z naszych słabości- brak umiejętności wybaczania, zazdrość,cierpienia wynikające ze słabości charakteru: osoby o skłonnościach depresyjnych nie radzą sobie z problemami dnia codziennego i odmawiają komunikacji z najbliższymi; cierpienie braku pewności siebie; porywczość i ranienie innych.
7. Cierpienie wewnętrzne- to cierpienie duszy: modlitwa sprawia trudności(=oschłość duszy), poczucie, że jesteśmy pozbawieni Bożej obecności, odczucie duchowej pustki, wrażenie straty czasu na modlitwę.
Bóg dopuszcza takie cierpienia, byśmy sobie uświadomili, że mamy kochać Boga ze względu na Niego, a nie na to co od Niego otrzymujemy,
8. Cierpienia bez powodu- to traumatyczne wydarzenia. Nagle wydaje się, że Bóg jest odległy i obojętny wobec ludzkich spraw.
Nic nie cieszy bardziej szatana niż widok ludzi zagubionych i obrażonych na swego Stwórcę a powodu cierpienia, którego doświadczają.
Szatan nie chce, by cierpienie zjednało nam łaskę i doprowadziło do przemiany naszego życia. Chce, abyśmy zrozpaczeni zbuntowali się przeciw Bogu i wyrzekli się nadziei na osiągnięcie świętości.
Mamy wybór dwóch dróg:
1. Ułatwić zadanie szatanowi stojąc się zgorzkniałymi nienawistnikami
2. Utrudnić, upodabniając się do Chrystusa
Nie wolno nam poszukiwać cierpienia, pławić we własnym bólu i użalać się nad sobą. Należy walczyć o zdrowie i szukać dobrej opieki medycznej.

Myślę, że jednak oskarżenie jest złym słowem mówiąc co wolno, a nie wolno (bo u Hioba jedno oskarżenie nieświadome się pojawiło). Sugeruje bowiem, jakbyśmy zarzucali Bogu zło moralne (cierpienie jest złem w szerszym tego słowa znaczeniu). Lepiej napisać "skarżyć się", "mieć pretensje, żal". Zrozumiała jest skarga na nieprzychylny los, na ból, na wielkie trudności, ale nie powinno się wątpić w dobroć bożą.