(1) Jeśli potrzebuje pomocy, wie o tym, że sama sobie nie poradzi a ja jestem jedyną osobą, która może je pomóc, to tak.
(2) Tonący potrzebuje ratunku. Tonący to ktoś, kto nie da sobie rady sam. Na lekcję pływania przychodzi czas później. Wymaga ona poddania się Nauczycielowi i jego wskazówkom.

Nie, oni pływają w Matrixie, podczas kiedy tak naprawdę toną i potrzebują koła ratunkowego. Czerwona czy niebieska pigułka?

Wybawiony- jeśli ktoś się topi to ma to sens, ale jeśli się nie topi i właśnie uczy się pływać to na co mu koło ratunkowe.

Equuleuss - gdy człowiek jest gotowy na wyjście z Matrixa stanie przed nim ktoś z kolorowymi pigułkami, ale jeśli weźmiesz czerwoną wszystko co wydawało się oczywistą prawdą okaże się nią nie być, rozsypią się wszystkie przekonania - Jeśli serio tego chcesz, bierz czerwoną, jeśli wolisz zachować swoją aktualną tożsamość i przekonania o świecie odradzam. Przypomnij sobie motyw chęci powrotu do Matrixa i zapomnienia Prawdy, która wcale piękna nie była...

Jeśli fizyczny świat porównamy z Matrixem, to w tej metaforze kto rzuca koło ratunkowe i dokąd zaprowadzi? Co jest piekłem?

Przy czym procentowo więcej topielców znajduję sie w grupie wytrawnych pływaków, brawurowo traktujących potencjalne niebezpieczeństwo utonięcia, niż pośród nie umiejących, poprzestających na umoczeniu nóg w wodzie.

Ale czy to oznacza, że nie warto nauczyć się pływać?
Brawura jest problemem, warto zachować ostrożność i rozwagę, ale nie oznacza to konieczności rezygnacji z przyjemności takich jak pływanie czy chodzenie po górach.
Nie oznacza też, że każdy kto jest w wodzie potrzebuje koła ratunkowego, choć dobrze aby ratownik z kołem był w pobliżu.

Znaczy jedynie, że zbytnie zadufanie we własne moce, może być zgubne.
I zawsze przezorniej lepiej mieć w życiu takie koło ratunkowe w postaci kochającego Jezusa.

Nie pisałam, że nie potrzebuję ratownika/Zbawiciela, a jedynie że nie chcę aby mnie wyciągał z wody, ale aby uczył pływać, czyli pełnił rolę mistrza/nauczyciela. Jestem uczniem nie ofiarą którą trzeba ratować.

Straszenie czymkolwiek nawet jeśli działa to zamiast prowadzić do pożądanej zdrowej ostrożności i rozwagi raczej prowadzi do zaburzeń lękowych lub różnych form wyparcia. Informacje o ryzyku nie muszą być przekazywane w formie straszenia, do tego powinny opierać się na konkretnych a najlepiej weryfikowalnych podstawach.

Pełna zgoda - informacja o konsekwencjach to jedyne prawidłowe działanie, autentycznie chroniące przed złem i upadkiem człowieka.

Zauważ, że często aby coś na serio zrozumieć trzeba tego doświadczyć i to tak aby nie nie doznać nieodwracalnego uszczerbku na zdrowiu. Dobry rodzic pozwala dziecku uczyć się na swoich błędach, które nie są bardzo niebezpieczne, samo ostrzeżenie to często za mało i należy jeszcze zapewnić odpowiednie doświadczenie w bezpiecznej formie jeśli dziecko tego potrzebuje. Nawet gdy uczymy się na czyiś błędach opiera się to na doświadczeniu i to w skrajnie bezpiecznych warunkach, czyli w wyobraźni, natomiast wyobraźna rozwija się na podstawie doświadczeń uznawanych za zewnętrzne.

Jako, że żaden człowiek nie doświadczył piekła w sposób fizyczny to jak kto sobie to wyobraża i jaką wizję jest wstanie uznać za realistyczną zależy od jego doświadczeń oraz przekonań.
Kluczowa jest chyba wizja Boga oraz to czy ktoś skłania się do interpretacji bardziej czy mniej metaforycznych.

Możemy rozważać różne hipotezy piekła oraz ich sensowność i wiarygodność.

Natomiast straszenie jest już formą manipulacji. Chodzi o to by wzbudzić silne emocje, które przyćmią racjonalne myślenie (na przykład po to by sprzedać jakąś naciąganą historyjkę).

Piekłem jest jak zabierze się komuś, to co on ma, i zabroni mu się robić, tego co on chcę.



Chcąc skierować wszystkich do Nieba, to trzeba ich czymś nastraszyć, więc takie piekło jest tutaj idealne.

Cel uświęca środki?

Jeśli ktoś manipuluje, to pewnie też nie jest do końca uczciwy wobec samego siebie, a więc i najprawdopodobniej ma błędne wyobrażenie na temat piekła. Strasząc więc swoją wersją piekła, może więc paradoksalnie przyczyniać się do popychania innych w stronę prawdziwego piekła.

Robek- mam wolną wolę, czy zgodnie z podaną przez Ciebie definicją odbieranie mi jej lub ograniczanie jest piekłem? Pewna religia insynuuje, że nie jestem pełnoprawnym właścicielem swojego ciała i umysłu, zresztą rząd tak samo. Czyżby systemy władzy oparte na zastraszaniu były analogiczne do szatanów?
Do tego na serio skuteczne obrzydzanie ludziom idei absolutnej wolności...

Chyba oczywiste, że w każdej religii tak jest, każda stawia swojego Boga ponad wszystko.





Tak to jest piekło, bo niby co innego?
Jak można nazwać miejsce, w którym coś ci na siłę zabrano? Niebem?

A co Ci zabrano Robek? Albo w drugą stronę- czy dostrzegasz coś czego nikt nigdy Ci nie zabierze?