Z księgi życia św. Teresy z Avila:

„Jakkolwiek bądź, wymienienie nazwiska mego ani w jednym ani w drugim razie żadnego nie może przynieść pożytku: póki żyję, wyjawianie to równałoby się głoszeniu zalet moich, a rzecz jasna, że nikogo nie należy chwalić za życia”

“Pan rzekł do mnie: — „Czego się boisz? Jedno z dwojga tylko może z tego wyniknąć: albo ciebie będą szkalować, albo będą chwalić Mnie“. — Dając mi do zrozumienia, że którzy uwierzą w prawdziwość onych łask nadzwyczajnych, oddadzą za to chwałę Jemu, a którzy nie uwierzą, będą mię obwiniali bez przyczyny: czy w tym razie, czy w tamtym, zawsze to będzie zysk dla mnie”

“Nie mniejsze też nieraz miałam, i dotąd miewam udręczenie z oznak wysokiego o mnie mniemania i z pochwał, jakie mię spotykają, ze strony zwłaszcza osób wysoko położonych; dużo się z tego powodu nacierpiałam, i dotąd cierpię. Staje mi zaraz przed oczyma żywot Chrystusa Pana i Świętych, i widząc, że te hołdy i pochwały stawiają mię w kierunku odwrotnym od tej drogi wzgardy i zelźywości, którą oni chodzili, drżę o siebie, i nie śmiem oczu podnieść ze wstydu, i radabym skryć się, aby nikt mnie nie widział.”

Z życia Św. Katarzyny ze Sieny:

„… ona natomiast była rozradowana i dziękowała swojemu Oblubieńcowi, że ją wyzwolił od ludzkich pochwał.”

„Wiedz, córko moja, że wielu wzięło ten klucz posłuszeństwa, ujrzawszy w świetle wiary, iż bez niego nie mogą uniknąć potępienia wiecznego. Lecz trzymają go w ręce, bez pasa i bez sznura, na który ma być nawleczony. To znaczy, że nie oblekli się doskonale w chęć podobania się Mnie: podobają się jeszcze sobie samym: nie postarali się o sznur samozaparcia nie chcąc, by uważano ich za nic, przywiązują zbytnia wagę do pochwał ludzkich.”

Wezwania z Litanii pokory św. Tomasza a Kempis:

„Od pragnienia, aby mnie zbytnio szanowano –
zachowaj mnie Panie.
Od pragnienia, aby mnie potrzebowano,
Od pragnienia, aby mnie chwalono,
Od pragnienia, aby mnie nad innych przedkładano,
Od pragnienia, aby mnie uznawano,
Od pragnienia, aby mnie się radzono,
Od bojaźni przed upokorzeniem –
wybaw mnie Panie.
Od bojaźni przed pogardą,
Od bojaźni przed pomijaniem,
Od bojaźni przed spotwarzaniem,
Od bojaźni przed zapomnieniem,
Od bojaźni przed wyśmianiem,
Od bojaźni przed gromieniem,
Od bojaźni przed posądzaniem,
Od smutku na widok mej nędzy –
wyzwól mnie Jezu.
Od smutku w niepowodzeniach nad uświęcaniem siebie czy innych,
Od smutku, gdy będą mnie upominać,
Od smutku, gdy będą mnie upokarzać,
Od smutku, gdy będą mną pogardzać,
Od smutku, gdy będą mnie wyśmiewać,
Od smutku, gdy będą o mnie zapominać,
Od smutku, gdy będą mnie pomijać,
Aby inni byli bardziej kochani ode mnie –
naucz mnie Jezu tego pragnąć.
Aby inni byli bardziej cenieni ode mnie,
Aby inni byli chwaleni, a ja zapominany,
Aby inni byli przedkładani we wszystkim ponad mnie,
Aby inni wzrastali w sławę, a ja się umniejszał,
Aby innym były powierzane inne sprawy a ja był pomijany,
Aby wszyscy byli świętsi ode mnie – naucz mnie Jezu tego pragnąć.”


Nie wiem, czy jest to temat dyskusyjny dla chrześcijanina, myślę że nie, ale jeśli ktoś chciałby uargumentować pochwałę pochwał z punktu widzenia chrześcijanina, to na pewno się zapoznam.
Podobnie, jeśli ktoś zna ciekawe historie z żywotów, pism świętych i błogosławionych Kościoła na temat pochwał, to proszę podzielcie się nimi.

Pragnienie jest zniewoleniem. Gdy nie masz pragnień, stajesz się wyzwolonym.
Ktoś pisząc o pragnieniu wyzbycia się tych pragnień, miał największe pragnienie, tysiąckroć większe niż te, które spisał. Ta osoba/osoby to ludzie pozbawieni świadomości, bardzo zniewoleni, tak zniewoleni, że nie są w stanie poprzez kraty swego pragnienia tego dostrzec.
Mieć pragnienie, by nie mieć pragnień i mieś pragnienie by to pragnienie spełnił ktoś inny... .

To nie jest chrześcijański punkt widzenia. Widać, że ktoś tu ma nie tyle pragnienie, co przymus zaśmiecania całego forum jakimś njuejdżem.

Świetnie, że nie tylko ja widzę, co się tu dzieje: New Age się sieje...
Kiedyś nolda to robił, teraz george45 [przy czym styl pisania obu jest tak zbieżny, że ja bym nie dał sobie paznokcie uciąć, że nolda nie ma na forum; tylko brakuje, aby george45 cytował hinduskiego guru, w czym nolda się lubował...]

Thank you for sharing these reflections. I find it very interesting how the lives of saints emphasize humility and caution regarding praise. It seems that the core message is not to reject recognition outright, but to focus on directing glory to God rather than ourselves.
Even in modern life, this can be a valuable lesson: being aware of our motives when receiving praise and remembering that personal growth and service to others are more important than seeking approval.
I would love to hear if others have examples from saints’ lives or Christian writings where praise was handled in a truly humble and faith-centered way.