Ostatnio zaznałam ogromnej łaski od Boga w związku z powołaniem, co zachęciło mnie do czytania różnych książek na tematy religijne, do modlitwy również. Odmawiam różaniec kilka razy dziennie. Mam konkretnie dwie intencje, które kieruję do Boga na zmianę, najpierw za cierpiące dusze w czyśćcu, a następnie za łaskę wiary dla ludzi.
Szatan widocznie nie ma nic przeciwko tej pierwszej intencji, co jestem w stanie zrozumieć, bo na dusze w czyśćcu nie ma żadnego wpływu. Oczywiście proszę potraktować to zdanie z przymrużeniem oka. Chodzi mi o to, że gdy mam się modlić za te dusze, nie dostrzegam żadnych poważnych pokus, których nie potrafiłabym w danym momencie odeprzeć przed faktem dokonanym. Gorzej z tą drugą intencją. Wtedy pan z różkami widocznie boi się, że modlitwą odbiorę mu dusze, które opanował, bo daje mi popalić wtedy niemiłosiernie, bym nie rozpoczęła modlitwy. W związku z tymi atakami grzesznych myśli staram się być cały czas czujna, jednak nie zawsze mi się to udaje.
Tu dochodzę w końcu do sedna. Okazuje się, że wystarczy moment nieuwagi, bym spartoliła wszystko, nad czym starałam się pracować w swojej duszy od ostatniego postanowienia poprawy na Spowiedzi. Nagle i niespodziewanie moje myśli zaczynają podążać w niewłaściwym kierunku, niezgodnym z moją wolą i zamierzeniami. Gadam i robię w tych ułamkach sekundy różne głupie rzeczy do momentu, gdy się nie zorientuję, że zostałam zaatakowana. Jednak w momencie nieświadomości zdarza się, że łamię przykazania Boże.

I nie wiem, czy jest to grzechem i czy muszę się z tego spowiadać i żałować tego. Z Dzienniczka s. Faustyny dowiaduję się, że odpieranie ataków, na które przecież wpływu się nie ma, podoba się Bogu. Natomiast w książce pt. "O naśladowaniu Chrystusa" czytam o konieczności dogłębnego analizowania na każdym kroku wypowiadanych słów i rozważania, czy są one potrzebne...

Co z tym fantem zrobić?

Pomimo, że się staram jak nigdy w życiu, chodzę do Komunii tylko bezpośrednio po Spowiedzi. Za tydzień muszę znów wyspowiadać się, bo za dużo mam tego na koncie, ale tak naprawdę wcale tego nie chciałam. Trochę głupio się czuję, gdy ksiądz co tydzień słyszy u mnie te same grzechy.

Powinnaś mieć własnego ojca duchowego, który by sprawował nad Tobą opiekę duchową, dbał o Twoje życie wewnętrzne i któremu mogłabyś zadawać tego typu pytania. Przez internet tak naprawdę nie da się prowadzić duszpasterstwa.

Jednakże jeśli chodzi o Twoje wątpliwości, to wg. Świętych Ojców, sama zła myśl (pokusa), pierwszy jej błysk, nie jest jeszcze grzechem. Grzech jest wtedy gdy ową myśl przyjmiesz do swego serca, zaczniesz z nią przyjaźnie rozmawiać.

Trudności z modlitwą mieli nawet święci. W "Księdze starców" można znaleźć fragment, w którym jeden z mnichów pyta swego starca, co jest najtrudniejsze w życiu. Ten zaś odpowiedział, iż nie ma nic trudniejszego od modlitwy.

Polecam Ci lekturę dzieł Świętych Ojców - "Filokalia", "Opowiadania Pielgrzyma", "Księgę starców" (znaną też jako "Apoftegmaty Ojców Pustyni"), czy np. książkę "Droga do zbawienia" autorstwa św. Teofana Zatwornika (Benedyktyni z Tyńca wydali go jako św. Teofan Rekluz). Literatury tak naprawdę jest bardzo dużo. Trzeba po nią tylko sięgnąć.

Najważniejsze jest jednak posiadanie własnego ojca duchowego, który opierając się na własnym doświadczeniu będzie mógł Cię odpowiednio ukierunkować.

Im częściej się człowiek spowiada tym lepiej. Natomiast tego typu wątpliwości to po prostu pokusa, którą trzeba zwalczyć. Ktoż z nas nie miał podobnych obaw

Tak, ja to wiem, ale wiem też, że Izraelici na polecenie Boga składali ofiary na przebłaganie nawet za winy dokonane przez nieuwagę i nieświadomie.

Wielkie dzięki za tytuły książek.

Nie można nieświadomie zgrzeszyć myślą.

Zrób sobie takie oto ćwiczenie: Zacznij w skupieniu zastanawiać się nad jakąś rzeczą świecką, nie związaną z modlitwą. Przekonasz się, że zdarzy Ci się to samo. po chwili ulegniesz rozproszeniu i zaczniesz myśleć o czymś innym. Zostaniesz zaatakowana :razz:
Wiesz, nie należy szukać zeczy nadprzyrodzonych tam, gdzie wytłumaczenie jest zupełnie naturalne.

A mową, uczynkiem i zaniedbaniem?




Twoja teoria miałaby zastosowanie, gdybym rzeczywiście zastanawiała się nad rzeczami świeckimi, a ja wykonuję je machinalnie, bo nie mam potrzeby wgłębiać się w nie, skoro znam ich mechanizm. Wolę myśleć o Bogu.

W ten sposób też nie można zgrzeszyć nieświadomie, tylko co to ma wspólnego z tematem?


Chyba nie zrozumiałaś Kyllyana

Napisałam o tym wcześniej. Zastanawiam się, czy złamanie Przykazania przez nieuwagę jest grzechem. W tej kwestii znajduję w literaturze bardzo sprzeczne opinie.



Więc?

W każdym razie Kościół naucza, że do grzechu potrzebna jest świadomość, a nieświadomie zgrzeszyć nie można. Mam nadzieję, że to Ci wystarczy.

Więc nie chodzi o praktyczne zastosowanie jakiejś teorii, ale o to byś nie doszukiwała się we własnym braku skupienia działania szatana, bo to normalne, że człowiek się rozprasza przy wykonywaniu różnych czynności.

Właśnie nie, w przeciwnym razie nie zakładałabym tego wątku.



A czy nie jest domeną tego pana myśli rozpraszać i skupiać je na rzeczach ziemskich, by weszły najpierw w krew, a potem przedarły się do świadomości?

Jest, ale - użyję porównania - to, że Volvo produkuje samochody nie znaczy, że wszystkie samochody są wyprodukowane przez Volvo

Co do kwestii świadomości - jakie masz informacje i skąd? Ja już wiele razy spotykałem się ze zdaniem, że do grzechu konieczna jest świadomość, na najróżniejszych katolickich forach pomocy.

Jako mała dziewczynka nie jestem w stanie stwierdzić, czy to już szatan, czy jeszcze nie szatan, ale wolę stwierdzić, że szatan, bo...



Zresztą uważam, że stwierdzenie naturalności owej rzeczy również należeć może do sztuczek szatana. W końcu takie myślenie osłabia czujność.



To może na pierwszy ogień pójdzie Słowo Boże.

Księga Kapłańska, nie pamiętam jak się zaznaczało te rozdziały.



I kolejny cytat, tym razem o mowie.

„O naśladowaniu Chrystusa”



Dzienniczka s. Faustyny nie mam tutaj w domu, więc nie zacytuję, ale pamiętam scenę z początków jej posługi w zakonie. Wtedy przyszedł do niej Jezus i oznajmił, że wszystkie grzechy, które miała, a się z nich nie wyspowiadała, muszą zostać pochłonięte ogniem czyśćcowym podczas jednego dnia pobytu duszy w tym miejscu. Ukazał jej następnie grzechy, z których nie zdawała sobie sprawy. Była zaskoczona, że nawet z tego spowiadać się należy.

Dobra, na razie tyle, bo już wystarczająco namieszałam.

Hmm...Przypomina mi się pewien tekst, który na forum pomocy portalu katolik.pl zawsze jest wklejany gdy ktoś zadaje pytanie w stylu "czy ...... to grzech?" - mówi on o tym, że ideałem życia chrześcijanina nie jest koncentrowanie się na grzechu lecz na miłości, że nie można żyć doszukując się wszędzie grzechu. Gdy przeczytałem co napisałaś o czujności/ostrożności skojarzyło mi się to właśnie z takim ciągłym wypatrywaniem grzechu w swoim życiu, a to przecież negatywne postrzeganie życia, koncentrowanie się na tym co (choćby potencjalnie) złe, zamiast na dobrych aspektach.

Coś w tym jest.

Wierzyć mocno zaczęłam stosunkowo niedawno, więc eksperymentuję z różnymi szkołami i doszłam do wniosku, że nie dam wiele innym, jeżeli nie naprawię w sobie wielu niedoskonałości. Wtedy będę świecić przykładem, co ułatwia nauczanie.

Teraz spróbuję zrobić na odwrót i zobaczę, co mi z tego wyjdzie.