Co myślicie o treści tego artykułu. Moim zdaniem autor ma rację.

http://www.katolik.pl/index1.php?st=artykuly&id=1264

Pozdrawiam

jako uzupełnienie myśli polecam to:

http://www.kmt.pl/pozycja.asp?ksid=3347

nie wiem, czy jest on-line, a warte przeczytania dużo tu "Boskiej" psychologii

A skąd mamy takie "pozytywne" myślenie. Moim zdaniem w dużej mierze stąd że jest moda na religie wschodu w świecie zachodnim,z kolei New Age czerpie z tych naturalistycznych wierzeń, a jakie jest to myślenie:
http://www.opoka.org.pl/biblioteka/I/IR ... _mysl.html
(zaznaczam - że szanuję buddystów - natomiast oczywiście nie zgadzam sie z ich filozofią - jest to filozofia pogańska)

Pozdrawiam

Elu - wiem, że Anselm Grun jest popularnym autorem - jednak popełnia wiele błędów - psychologizuje wymiar duchowy, opiera się na teorii Junga


„Carl Jung wprowadził ideę nieświadomości kolektywnej [a więc zbiorowej]” i „przyczynił się do "sakralizacji psychologii", które to zjawisko stało się istotnym elementem myśli i praktyki New Age”. Jung wprowadził do psychologii „elementy ezoterycznych spekulacji” i mówił o archetypach, które miałyby być „formami należącymi do odziedziczonych struktur ludzkiej psychiki”
źródło:
Papieska Rada Kultury, Papieska Rada do Spraw Dialogu Międzyreligijnego, Chrześcijańska refleksja na temat New Age: Jezus Chrystus dawcą wody żywej, Watykan 2003.

To taka uwaga na marginesie...

czyli znasz tę książkę?

Znam

i nie zgadzasz się z jej słowami?

Pogrubienie moje, Cytat z artykułu:
http://www.katolik.pl/index1.php?st=artykuly&id=1264

Czyli myślenie jest służebne wobec rzeczywistości, a nie odwrotnie.
Rzeczywistość jest obiektywna - nie mam wpływu myślą zmieniać rzeczywistości, wmawiając sobie pozytywne afirmacje - jedynie zmieniam subiektywny obraz siebie i widzę siebie inaczej (autosugestia) - co jest tylko iluzoryczne - ponieważ w konfrontacji z obiektywną rzeczywistością ten obraz się rozpada.

Można o sobie, a nawet trzeba myśleć w sposób obiektywny - opierając się na obiektywnej rzeczywistości - np. wiem, ze mam wielką godność (jestem dzieckiem Bożym), wierzę że Bóg pomoże mi coś zmienić w moim życiu na lepsze.Ale nie powtarzam sobie stale tego jak mantry - tylko przyjmuję to w pokorze i opierając się na tym - podejmuję określone działanie. A Pan Bóg widząc moją dobrą wolę - pomaga mi czynić zmiany. I ja widzę swoje ograniczenia - nie neguję ich - ale wierzę Bogu i czynię z Nim postępy. Nie zmieniam się wmawiając sobie, że zmiana już zaszła, nawet jeżeli czynię to wielokrotnie - zmieniam się jeżeli współpracuję z łaską Bożą - tzn. ja jestem otwarty i gotowy na zmianę - podejmuję działanie - a Pan Bóg podaje mi dłoń i pociąga mnie ku temu celowi (jeśli oczywiście cel jest dobry.)

Ponadto w tej ideologii pozytywnego myślenia nie ma miejsca na chrześcijańską wizję Krzyża i cierpienia, nie bierze się pod uwagę pojęcia grzechu.

To tak pokrótce...

Co do książki:
Zauważ ona nie ma Imprimatur. Jednak muszę przyznać, że zawiera ona wiele dobrych przemyśleń, są tam jednak pojęcia, które są dyskusyjne. Ale nie mam jej teraz przed sobą i nic nie mogę więcej napisać.

Pozdrawiam

zgadzam sie z tym, co napisales odnosnie podanego artykułu, jednak w książce Anzelma Gruna nie chodziło [moim zdaniem] by kreowac rzeczywistość poprzez pozytywne myślenie - a ponieważ równiez nie mam jej przed sobą napiszę cos wiecej, jak sobie odświeże pamięć

Z drugiej strony takie książki proponują też rozwijanie umiejętności widzenia drugiego człowieka w pozytywnym świetle,widzenia oczyma duszy przemiany tego człowieka (wizualizacja).Owszem jest też mowa,że coś takiego naprawdę pomogło tej drugiej osobie.Jeśli ktoś wątpi to jednak napewno takie postrzeganie kogoś w sposób pozytywny zapobiega uczuciom gniewu i podświadomej wrogości (życzymy zatem podświadomie tej osobie dobra widząc ją w pozytywnym świetle).Ale jak pomyśleć,że tu trzeba miesięcy to trudniej w tym wytrwać.

Nie wątpię ,że możliwości psychiki i umysłu ludzkiego są ogromne.Możliwości naszej wiary są również ogromne.A może jednak wprowadzić pozytywne myślenie u kogoś komu dokucza nieśmiałość,poczucie winy mimo iż nie uczynił żadnego zła(tzw.fałszywe poczucie winy,a nie wyrzuty) lub jeśli ktoś czuje się gorszy.Może jednak nie wpadnie się wtedy w żadną pychę i egoizm?
Oczywiście piszę o kompleksie niższości czy umiarkowanej fobii społecznej(lęk przed ludźmi,że coś krzywdzącego powiedzą lub będą się śmiali).[/url]

HAUNEBU III napisał:





Pogrubienie tekstu moje.
Tak twierdzi autor artykułu
http://www.katolik.pl/index1.php?st=artykuly&id=1264

Jednakże moim zdaniem - na początku - próbując kogoś wyciągnąć z jakiegoś patologicznego poczucia winy - trzeba pokazać, że osąd sumienia jest nieprawidłowy i napewno trzeba takiemu komuś - powiedzieć wiele ciepłych słów, pokazać mu dobro - które w nim jest - aby zmniejszyć napięcie. Ale przeważnie to patologiczne poczucie winy jest mocno "wdrukowane" w psychikę. Wydaje mi się, że trzeba podjąć pracę psychologiczno - duchową z kimś kompetentnym (np. psycholog chrześcijański ,kapłan) i pomału przebudowywać swój wewnętrzny świat aby uzyskać więcej wolności. Myślenie pozytywne może dać efekt krótkoterminowy i spowodować w końcu rozczarowanie. Takie jest moje zdanie.
(Przez "myślenie" pozytywne rozumiem próbę wpływania na rzeczywistość poprzez określone formuły myślowe - tzw. afirmacje)

Łatwo wpaść, choć może nawet nie wpaść w pychę ale tylko zmienić jej oblicze. Osobiście kiedyś miałem strasznie zaniżone poczucie wartości. Wszystko było prostym myśleniem: Ja zły, inni ludzie dobrzy, bądź ew nieświadomi zła. Bo zarówno myślenie :"jestem najgorszy" (czyli najlepszy w byciu złym), czy "tyle w sobie zmieniłem więc jestem świetny" nie do końca mogą być słuszne.
Wydaje mi się że trzeba takie osoby nie tyle ciągle pocieszać itp co mobilizowac to samodzielnego działania. Trzeba za to dawać nadzieję że NA PEWNO zaczniesz się lubić, jednak przypominać że to może trawać latami i czasem może się po prostu cofać(ale uda się:) )"."
I chyba jeszcze może pomóc (ale tylko na dobry początek) tzw "nie myślenie". Zaufanie że będzie dobrze, a nawet jeśli nie to myśl że zawsze można wyciągnąc wnioski.

pozdrawiam

Witam, to mój pierwszy post - dlatego troszkę sie denerwuję.

Chciłbym podzielić się moją refleksją na temat "pozytywnego" myślenia.
Spotkałem się z pierwszą książką o pozytwnym myśleniu po tym jak mój przyjaciel wpadł w pewną chorabę natury psychologicznej. Przeczytałem książkę Dale Carnegiego pt "Jak przestać się martwoć i zacząć żyć" bo chciałem przekonać się czy te książki rzeczywiście pomagają. Powiem szczerze, że książka rzuciła nowe światło na moje życie. Byłem/ i jestem człowiekiem, który często ucieka od problmów i zamartwia się przyszłością. Autor sugeruje na początku,żeby skupić się nad problemem i szukać ich rozwiązań. Dzięki temu zacząłem myślec bardziej racjonalnye o problemach,które trzeba rozwiązać a nie na ich negatywnych konsekwencjach. To jest plus tej części książki. W rodziale pt " Jak moi rodzice pokonali zmartwienia " wskazuje,że w naszych problemach może pomoć nam Jezus. Podaję przykład zaufania rodziców do Jezusa i jego opatrzności. Niestety widzę w tej ksiązce negatywną tendecję : autor sugerujęże modlitwa jest psychoanalizą- modlitwa jako oczyszczanie umysłu. Aczkolwiek autor nie neguje isnienia Boga i zachęca do odwiedzin w kościele. Myslę ze warto w tym miejscu zastanowić się czym jest dla Nas modlitwa.

Drugą książkę która przeczyłem jest " Moc pozytyuwnego myślenia" Normana Pale. Autor w tej książce dużo razy się odnosi do Jezusa i Bibli ale jego intencje ,wg mnie, dążą do budowania wiary w samego siebie a nie w Jezusa Chrystusa. W penym sensie autor sugeruje ze człwiek może przezwycięzyć wszelkie problemy tak jak Bóg.( Człowiek sam staje sie tak potęzny jak Bóg) Słyszałem kiedyś w audycji radiowej że jest to pewna teza New Age.

Podumowując. Pozywtywne myślenia jest bardzo "kuszące "( w świecie w którym jesteśmy bombardowni negatywnymi newsami, w świecie gdzie robienie kariery jest priorytetem, ) ponieważ daje duzo złudnej energi ktorej nam często brakuje.
Dla chrześćjan często pozytywne myślenie jest mylone z nadzieją która daje Jezus Chrystus. Warto się nad tym zastanowić aby nie wpaść w sidła tej "pozywtywnej" ideologii.

życzę wszystkim (i sobie) aby upatrywali pozytywny świat w nadzieji Jezusa Chrystusa. [/list]

uwazam ze pozytywne myslenie to wspaniała rzecz... trzeba byc optymistą ... pełny nadziei ... nawet w najtrudniejszych chwilach...

bo jesli Bóg z nami któż przeciwko nam ?

sam sie interesuje troche psychologia, a w zyciu pozytywne myslenie musiało towarzyc mi codziennie.

Uwazam ze Pozytywne myslenie to jakas siła napedowa człowieka który nczym piłka obija sie od dna i wedruje do góry...

ludzie zapadaja w depresje czesto własnie zbraku pozytywnego myslenia :

a juz napewno nie uda mi sie napewno nie dam rady

NIE ! POWIEDZ OSIAIGNE CEL - o ile zgodny on jest z Dobrą Wolą Pana.




ale trzeba powiedziec sobie jasno - uczucia to sinusoida - raz lepiej raz gorzej ... mi czesto brakuje pozytywnego myslenia gdy pracuje nad jakims grzesznikiem i wiedze jak kolejny razz grzeszy....

ale coż wten czas odbijam sie od podłoza jak piłka i z nowa siła wedruje do góry....

Dla Boga nie ma bowiem nic nie możliwego ...