A czy nie będzie ponownych zarzutów o głoszeniu kazań oderwanych od warunków życia w stosunku do diakonów lub diakonic.

Adalbercie, zarzuty zawsze będą to taka przekorna natura człowieka by krytykować i udowadniać, że się lepiej wie od innych, ale tu chodzi o większą formę Ewangelizacji i to może być ciekawe, zresztą pożyjemy zobaczymy, ja jestem pełen ufności, że będzie dobrze

Czy tych zmian nie jest za dużo.Natura ludzka się nie zmienia.Zasady wiary też są niezmienne. Przecież i dzisiaj też się ciągle słyszy od ludzi współczesnych te same słowa co w ewangeli św.Mateusza 27;39-44.
Przed cyframi 39-44 można dodać numer 19, i porównać do lat 1939-1944. Jeśli jesteś synem Bożym to zejdż z krzyża a Ci uwierzymy.Ten werset Ewangelii odbija się dalekim echem od tamtych czasów.

Mój drogi.........

już pisałem, że to było, jest i (nie daj Boże) bedzie..........

jedyna nadzieja jest właśnie w ludziach którzy chcą dalej Ewangelizować ,na przekór wszyskim przeciwnościom, to pozytyw, popatrz jaka rzesza ludzi interesuje się tym w całej Polsce, że nie wspomnę o reszcie świata, ale jeszcze raz twierdzę że jest to szansa dla Kościoła, dla wiernych , wreszcie dla takich jak ci którzy pragną wejść w ten stopień duchowieństwa jakim jest Diakonat.

Módlmy się za tego rodzaju powołania, módlmy się za to by wytrwali w wierze i nie zrażali się przeciwnościami, trudnościami, wreszcie opiniami ludzi, prezbiteriatu, bo to Pan przez Ducha Świętego ich skłania do tej drogi, dziękujmy za to to naprawdę wielkie dzieło. Życzmy im wiele, wiele Cierpliwości....

Diakon powołany jest do głoszenia wiernym Słowa Boże zawartego w Piśmie Świętym oraz do nauczania i napominania Ludu Bożego . Posługę tę wyraża powierzenie Księgi Ewangelii przewidziane w samym obrzędzie święceń.

Z tożsamości teologicznej diakonatu wypływają jasno główne rysy jego specjalnej duchowości, która jawi się w istocie jako duchowość służby.
Doskonałym wzorem duchowości służby jest Chrystus - Sługa, oddany całkowicie służbie Bogu i ludziom.

Dał się, On poznać jako zapowiedziany Sługa z Pierwszej Pieśni Księgi Izajasza (por. Łk 4, 18-19), który traktował swoją działalność jako diakonię (por. Mt 20, 28; Łk 22, 27; ] 13, 1-17; Flp 2, 7-8, I P 2, '.1-25) i zachęcał uczniów do czynienia podobnie por. ] 13, 34-35; Łk 12, 37 ) .
Duchowość służby jest duchowością całego Kościoła, ponieważ cały Kościół, na podobieństwo Maryi, jest „służebnicą Pana „ (Łk 1, 28) w służbie zbawienia świata.

Dlatego też, aby ułatwić Kościołowi przerywanie służby, Pan daje żywy i osobowy znak swego bycia sługą. Duchowość służby jest zatem, w szczególny sposób, duchowością diakona. Staje się on, istotne, po przyjęciu święceń żywym obrazem Chrystusa - Sługi w Kościele. Motywem przewodnim jego życia duchowego będzie więc służba; dążenie do świętości będzie zaś polegać na szlachetnej i wiernej służbie Bogu i ludziom, zwłaszcza najbiedniejszym i najbardziej cierpiącym; jego praca duchowa nad sobą będzie zwrócona na zdobycie cnót wymaganych do godnego wypełnienia posługi diakońskiej.

Nakreślona wyżej duchowość musi być oczywiście raz po raz harmonijnie integrowana z duchowością związaną ze stanem życia diakona. Dlatego ta sama duchowość diakońska będzie różniła się w zależności od tego, czy będzie ona realizowana przez żonatego, wdowca, celibatariusza, zakonnika, czy osobę konsekrowaną w świecie. W opracowaniu programu formacyjnego należy więc uwzględnić wszystkie okoliczności i wyjść naprzeciw ze zróżnicowanymi drogami duchowości w zależności od typów kandydatów.

Przymioty wymienione przez Pawła są w większości przymiotami ludzkimi kandydatów, co oznacza, diakoni będą mogli wypełnić swą posługę, jedynie wtedy, gdy będą, po ludzku, godnymi szacunku. Do zachęty św. Pawła znajdujemy nawiązania w tekstach Ojców Apostolskich, zwłaszcza w Didache i u św. Polikarpa. Didache zachęca tymi słowami: „Wybierając więc biskupów i diakonów godnych Pana, mężów spokojnych, nie przywiązanych do pieniędzy, prawdomównych, godnych zaufania”; a św. Polikarp radzi:
„Diakoni powinni być nieskazitelni w swej sprawiedliwości, jako słudzy Boga i Chrystusa, a nie ludzi; nie mogą być ludźmi zniesławiającymi innych, dwoistego języka, chciwymi pieniędzy; mają być wyrozumiali w każdej sprawie, miłosierni, aktywni; postępujący w prawdzie Pana, który stał się sługą wszystkich »Innym elementem charakteryzującym duchowość diakońska jest Słowo Boże. Diakon jest powołany aby być jego wiarygodnym głosicielem, wierzącym w to, co głosi, nauczającym tego, w co wierzy, żyjącym tym czego naucza . Kandydat powinien więc nauczyć się poznawać coraz głębiej Słowo Boże i szukać w nim stałego pokarmu dla swojego życia duchowego poprzez sumienne i pełne miłości studium, oraz poprzez codzienne czytanie Słowa Bożego połączone z rozmyślaniem i modlitwą (lectio divina), aby posiadł zdolność oceny sytuacji i odpowiedniej inkulturacji Ewangelii; aby poznał techniki przekazywania wiadomości i animacji spotkań, jak również posiadł umiejętność publicznego przemawiania, przewodniczenia oraz udzielania rad.

Wprowadzenie do Pisma Świętego i do jego właściwej interpretacji; Teologia Starego i Nowego Testamentu; związek między Pismem Świętym i Tradycją; stosowanie Pisma Świętego w głoszeniu Słowa Bożego, w katechezie i ogólnie w działalności duszpasterskiej;
wprowadzenie do studium Ojców Kościoła i historii Kościoła; teologia Fundamentalna, ze wskazaniem źródeł, tematów i metod teologii, przedstawienie zagadnień dotyczących Objawienia i relacji między wiarą a rozumem, w celu uzdolnienia przyszłych diakonów do ukazywania racjonalności wiary; Teologia Dogmatyczna z jej różnymi traktatami: trynitarnym, o stworzeniu, chrystologicznym, eklezjologicznym i ekumenicznym, mariologicznym, antropologia chrześcijańska i sakramentologią (szczególnie teologią posługi ministerialnej), eschatologii; moralność chrześcijańska w jej wymiarach osobowym
i społecznym, a w szczególności nauka społeczna Kościoła; teologia duchowości; Liturgika;

Prawo kanoniczne.

Teologia pastoralna przewidziana dla diakonów powinna zwrócić szczególnie uwagę na dziedziny właściwe dla diakonatu, a więc:
a) praktykę liturgiczna: sprawowanie sakramentów i sakramentaliów, oraz posługę przy ołtarzu;
b) głoszenie Słowa Bożego w różnych kontekstach posługi: ketygmat, katecheza, przygotowanie do przyjęcia sakramentów, homilia;
c) zaangażowanie Kościoła w realizację sprawiedliwości społecznej i dzieł miłosierdzia;
d) życie wspólnoty, szczególnie animacja wspólnot rodzinnych, innych wspólnot, grup
i ruchów, itp. Pożyteczne mogą ponadto okazać się pewne dziedziny praktyczne, które przygotowałyby kandydatów do specyficznych działań związanych z posługą, jak na przykład: psychologia, pedagogika katechetyczna, homiletyka, śpiew kościelny, administracja kościelna, informatyka, itd

Jak najbardziej właściwe jest powracanie do diakonatu w formie stałej. Jak zostało powiedziane - jest to jeden ze stopni święceń. Diakonat, prezbiterat i episkopat. A w formie najczęściej praktykowanej teraz - jest to tylko etap w formacji do święceń kapłańskich. Tak więc, bez wprowadzenia stałego diakonatu, diakonat jako stopień święceń nie istnieje sam w sobie.

Ale nie zawze tak było, zresztą powrót do funkcji Diakona ma wiele cennych zalet, szczególnie w krajach gdzie kapłanów jest jak na lekarstwo. A wywodzi się z początku chrześcijaństwa ta właśnie posługa diakona. A ciekawostką jest fakt iż były wtedy Diakonise , ale około III/IV w zaniechano tej praktyki.

oki poniżej wklejam Dekret

D E K R E T WPROWADZAJĄCY DIAKONAT STAŁY
W DIECEZJI TORUŃSKIEJ

Diakonat stały, jako właściwy i trwały stopień hierarchiczny, stanowi istotne wzbogacenie misji Kościoła. W ślad za ustawodawstwem Kościoła powszechnego, zgodnie z sugestią II Synodu Plenarnego, Konferencja Episkopatu Polski powzięła decyzję wprowadzenia stałego diakonatu w Polsce. Kongregacja Wychowania Katolickiego, dekretem z dnia 22 stycznia 2004 r. (Prot. N. 125/2004/4), zatwierdziła dokument "Wytyczne dotyczące formacji, życia i posługi diakonów stałych w Polsce", przyjęty na 324. sesji plenarnej Konferencji Episkopatu Polski w Warszawie, w dniach 21 - 22 października 2003 r.
Na podstawie tego dokumentu (Wytyczne, nr 33), po zasięgnięciu opinii Rady Kapłańskiej i Diecezjalnej Rady Duszpasterskiej, wprowadzam niniejszym w Diecezji Toruńskiej diakonat stały i powołuję jednocześnie Ośrodek Formacji Diakonów Stałych z siedzibą w Przysieku k. Torunia. Działalność formacyjna "Ośrodka", prowadzona zgodnie z przepisami dokumentu "Wytyczne dotyczące formacji, życia i posługi diakonów stałych w Polsce", rozpocznie się z dniem 1 października 2005 r.
Toruń, dnia 6 stycznia 2005 r.
w uroczystość Objawienia Pańskiego

+ Andrzej Suski
Biskup Toruński

A co sądzicie o powrocie do instytucji diakonis?

pzdr

W Listach Pawła wyraźnie pisze o diakonacie i o diakonisach więc polemika czy warto jest zbędna bo po prostu trzeba
co do diakonis to mysle ze jest bardzo dobre rozwiązanie dla kobiet które chcą głosić słowo Boże, służyć Chrystusowi a nie chcą wstępować do zakonu. I jeśli w NT jest napisane o takiej funkcji to znaczy że powina być
(ale z tego co wiem w Polsce KRzK nie chce wprowadzać funkcji diakonis :/)

No właśnie. Problem jest chyba w nas... Przyzwyczajenie że to mężczyzna może być kapłanem stało się już tradycją. Diakonat to przecież pierwszy stopień kapłaństwa, w tej sytuacji diakonis byłyby po prostu kapłankami niższego stopnia. Tylko kto w Polsce zaakceptuje kobiety krzątające się przy ołtarzu? Wydaje mi się że należy wprowadzić szeroko zakrojoną edukację wśród wiernych czym jest diakonis a czym NIE JEST. Kiedy większość zrozumie na czym polega ta posługa problem z akceptacją zniknie.
Ciekawe, że w tradycji greckiej diakonisy powszechnie występowały aż do XIV wieku, jednak dzisiaj temat zaginął. Kościół Prawosławny wraca myślą do tej pięknej tradycji jednak wciąż istnieją ogromne opory, przede wszystkim ze strony wiernych. Istnieją przypadki pojedynczych święceń, udzielanym np. przełożonym monasterów, które funkcjonują bez stale rezydujących księży.

Trzeba po prostu przełamać własne stereotypy! Wróćmy do korzeni.

Kobiecie księdzu - mówię NIE, kobiecie diakonisie - zdecydowane TAK!

Tak masz rację co do Diakonis, są opory, ale takie same opory dotyczą Diakonatu stałego, mimo że "prace trwają" to informacji praktycznie nie ma. Problem w zasadzie polega na opracowaniu wytycznych, a to niestety trwa... pozostaje tylko czekać pokornie na decyzje no i ufać Bogu i Duchowi Świętemu

Więc znowu powtarzają wiadomości które już były kiedyś publikowane, tyle że w zależności od danego medium jest to w ten , czy inny sposób interpretowane bądź komentowane. Zresztą zapraszam do lektury:

http://www.wiara.pl/wiadomosc.php?idenart=1120103901

czy rzeczywiście jest to dla wszystkich ?

czas pokaże jak rozwinie się sytuacja...

Oto następna jaskółka, czyniąca wiosnę w KK zapoczątkowaną przez Sobór Watykański II, Papieża Jana XXIII, Pawła VI, Jana Pawła II, tylko czy ta wiosna, nie jest jedynie przedwiośniem??

http://info.wiara.pl/index.php?grupa=6& ... 1128967220

Najważniejsze zagadnienia 336. Zebrania Plenarnego

Warszawa, 21.06.2006

W najbliższy piątek i sobotę w Poznaniu oraz w niedzielę w Gnieźnie będzie mieć miejsce zebranie plenarne Konferencji Episkopatu Polski.

Dwa dni obrad poświęcone też będą m.in. diakonatowi stałemu oraz lektoratowi – sprawy te przedstawi bp Stefan Cichy.

W cyklu tematycznych zebrań plenarnych Episkopatu podjęta zostanie kwestia rodziny – temat ten omówi bp Stanisław Stefanek, przewodniczący Rady ds. Rodziny KEP.