Filippiarz - a to niekoniecznie

Poczytaj:
Pokój i prawa człowieka

Tu był jeszcze ciekawy tekst - myślę o tym "Kościół i pacyfizm" - ale mi się z niejasnych powodów przestał otwierać...
http://www.teologiapolityczna.pl/numer_1.html

Najogólniej - odstąpienie od wojny w niektórych przypadkach może oznaczać przyzwolenie na zło.

jo_tko,
zdecydowanie bardziej wolę gdy ty się wypowiadasz, bo linki jakie podałaś są dla mnie nie tylko absolutnie nieprzekonywujące, ale wręcz czuję odrazę do wywodów w nich zawartych. Etyka nurtu narodowo-katolickiego jest skrajnie odmienna od etyki wyznawanej przeze mnie.

Mieszanie wiary z polityką jest absolutnie ochydne - dochodzi wtedy do niesamowitej instrumentalizacji i ideologizacji wiary. Wierzyć można też ze złych pobudek - Biblia ostrzega przed tym, że niektórzy głoszą Chrystusa "z zawiści i przekory" (List do Filipian) - taką osobą był np. Roman Dmowski, nacjonalista który traktowł religię katolicką jedynie jako pożyteczne narzędzie władzy i konieczny warunek istnienia ładu i moralności w państwie...

Czy żydem można było być pod okupacją hitlerowską? Czy chrześcijaninem można być w Arabii Saudyjskiej?

Po pierwsze Żydzi a nie żydzi i to kończy dysksję w tej materii, bo chodziło o kwestje rasowe a nie wyznaniowe, a po drugie rówież "tak" - w Arabii Saudyjskiej z całą pewnością mieszkają chrześcijanie, bez względu na ewentualne przeszkody prawne w tym kraju.

Nawet gdyby chodziło o kwestie wyznaniowe to pisanie z małej litery jest niepoprawne . Nie znam takiego wyznania - żyd.
Takie wyznanie może tylko wyląc sie w chorym umysle pseudokatolika (np. Pana Rydzyka)

Za wikipedią - http://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%BBydzi
- Żydzi (naród)
- żydzi (wyznawcy judaizmu)

Wątpię, aby w III Rezszy uchował się Niemiec wyznający judaizm.



Oficjalnie nie. Polecam np. link Arabia Saudyjska – wzór stosowania szariatu.



Było juz parę razy dyskutowane na tym Forum. Ja nie jestem ekspertem, więc trzymam się tego, co zaleca słownik języka polskiego: żyd

Jak nie wyjechał to z pewnością miał ciężko...
Wiara nie musi być oficjalna - ja, przez wiarę i poglądy jestem nieoficjalnie za niektórami rzeczami sprzecznymi z prawem i jakoś mi to nie przeszkadza w życiu. Np. nie mam nic przeciwko wojsku, ale w działaniach wojennych nie wezmę udziału - wolę byc rozstrzelany za dezercję. Na razie mam po prostu farta, że Polska nie jest zaangażowana w żadną większą wojnę... A gdyby taka wybuchła to prawdopodobnie będę próbował wyjechać w jakieś bezpieczne rejony świata. Chrześcijanie w A.S. mają wiele dróg do wyboru - od porzucenia wiary, przez wyjazd do innego kraju, aż do śmierci męczeńskiej...

OK, stwierdzenie "katolikiem można być pod okupacją a nawet po wynarodowieniu" różnie można rozumieć Ja zinterpretowałem je jako "nie ma istotnej różnicy". Tym bardziej, że dalej pisałeś



Dla mnie te, delikatnie mówiąc, utrudnienia w wyznawaniu wiary są już jakimś usprawiedliwieniem dla wojny obronnej. Chociaż za dużo silniejszy argument uważam działanie w obronie N istnień ludzkich, niezależnie od ich wyznania czy narodowości.

Filippiarz

Skoro każdy człowiek jest moim bratem, to jestem zobowiązana do pomocy każdemu, na miarę swoich możliwości. Jeśli któryś z nich nie może/nie umie się bronić sam, to mam obowiązek mu pomóc. Nawet, jeśli krzywdzicielem jest również ktoś, kogo nazywam bratem. A może tym bardziej, jeśli krzywdziciel nie jest mi obojętny, bo nie jest dla nikogo dobre popełnianie zła.

Więc - jeśli każdy człowiek jest moim bratem, to mając zobowiązania wobec obu stron, mam podwójne zobowiązanie do interwencji. Skutecznej, nie pozorowanej, to nie ma być plaster na sumienie.

W jednym z artykułów padło proste stwierdzenie. Nie można protestować przeciw okrucieństwom wojny i równocześnie zgadzać się na podobne okrucieństwa dokonywane przez reżim jakiegoś dyktatora. Pierwszy zarzut brzmi: bronisz krzywdzicieli, bronisz tych, których obrona mniej kosztuje, odmawiając obrony niewinnie krzywdzonym.

Interwencji - oczywiście, ale nie wojny - cel nie uświęca środków. Wojna jest działaniem polityczno, strategiczno, taktycznym zmierzającym do osiągnięcia (bądź zachowania) określonych zdobyczy materialno-strategicznych. Nie ma tu miejsca na bratnią pomoc. Ani wiarę chrześcijańską.

Wiałania zbrojne z definicji są złem i widzę jedną możliwość ich akceptacji (chodzi o chrześcijan) - prywatny wybór i zaangażowanie. Jak ktoś chce pomóc ucieśnianym braciom, to niech jedzie do nich i dołączy do ich partyzantki. Jego sumienie - jego wybór - jego działanie.

Nikt mi nie wmówi, że wojna ma w sobie cokolwiek dobrego.
Nie można walczyć z okrucieństwami dokonywanymi przez reżim jakiegoś dyktatora stosując podobne metody. Protestować można i trzeba zawsze, w różny sposób.

Nie neguję sensu istnienia wojska i wojny. Na obecnym etapie wojna jest nie do wyrugowania, ponieważ ma ona taki sam sens jak aborcja - jest narzędziem do zachowania społecznego czy politycznego status quo. Obie rzeczy są tak samo naturalne i obecne w społeczeństwach ludzkich i nie da się z nich tak z dnia na dzień zrezygnować. Niemniej powoływanie się na wiarę do wspierania wojny jest niesmaczne. Bądźmy szczerzy, wojna jest dobra wtedy gdy się opłaca. Polityka i tyle.

Gdy do Twojego domu wpadnie bandyta i będzie chciał zamordować Ciebie i Twoją rodzinę, to pokojowy protest, nawet najbardziej zdecydowany, zapewne okaże się mało skuteczny. Niestety, w zdecydowanej większości przypadków trudno jest uniknąć stosowania bezpośredniej przemocy wobec napastnika, czyli metod podobnych do bandyckich.
Podobnie jest z wojną, tylko skala jest inna. Przynajmniej ja tak to widzę.



Tu się zgodzę. Ale podobnie niesmaczne wydaje mi się powoływanie się na wiarę przy totalnej krytyce każdych działań wojennych.

Bandyckie sposoby znomionują bandytów. Widzę też pewien niuans pomiędzy "najlepszą" obroną a "najskuteczniejszą". Skuteczność nie oznacza dobra, trzeba pamiętać, że zawsze atakujemy człowieka. Oczywiście teoretyzowanie jest bezsensowne, bo różne rzeczy robi człowiek pod wpływem stresu... Ale były już przypadki samobójstw "skutecznych obrońców", więc nie należy iść na żywioł bo zło zawsze wraca, jak bumerang...
Nie jestem jak ci antyaborcyści co wszystkim chcą zakazać... Ja uważam wojnę za niezgodną z sensem wiary chrześcijańskiej. Natomiast nikomu nie zakażę iść do wojska. Ktoś wychowany w katolickim duchu idąc dumnie na wojnę, bronić ojczyzny nie ma świadomości tego co czyni więc nie grzeszy.

Tak jak i przypadki samobójstw wśród ofiar, w których obronie nikt przemocy nie użył... Nie twierdzę też, że zabójstwo w samoobronie to dobro, a jedynie że jest to w mojej ocenie najmniejsze zło. Do tego zło zawinione przez samego napastnika.



Przyznaję, że kłóci się to ze słowami Jezusa o nadstawianiu drugiego policzka...

Ale i błogosławił żonierzy, nakazując im wykonywać rozkazy oraz powstrzymać się od okrucieństwa i zbędnego zabijania.

Krk naucza, że wojna obronna jest OK, więc katolik broniący kraju zabija "w dobrej wierze", przekonany o słuszności swoich czynów. Do grzechu potrzebne są złe intencje...