No właśnie. Nikt nie wie, możemy tylko się domyślać. A ja bym się domyślał tak: Karol Wojtyła był z wykształcenia aktorem, a z zawodu papieżem, czyli specjalistą od marketingu, i znał się na swoim fachu. Wiedział, jak budować napięcie. Dla mnie, jeśli ktoś taki, stojąc nad grobem, mówi "Zniszcz moje notatki, spal je, zakop o północy na cmentarzu" to jest to zupełnie oczywisty sygnał, że zależy mu na ich opublikowaniu.

Wątpię Ogonie w takie coś. Bardziej myślałbym o skromności.

Zapewne chodziło po prostu o to, że były to notatki osobiste, a nie przeznaczone do publikacji. Jan Paweł II, oczywiście, doskonale zdawał sobie sprawę, jak wygląda proces kanonizacyjny, w końcu sam go zreformował. Zgodnie z wydaną przez niego samego Konstytucją Apostolską Divinus perfectionis Magister, "(...)biskup winien zlecić osobom kompetentnym (biegłym), które po wiernym wypełnieniu swego obowiązku złożą sprawozdanie o dokonanych badaniach, przebadanie innych pism dotąd niewydanych (listów, dzienników itd,), jak również wszystkich dokumentów które w jakikolwiek sposób dotyczą sprawy". Określa ona również cel kanonizacji: "Gdy bowiem przyglądamy się życiu tych, którzy wiernie naśladowali Chrystusa, otrzymujemy nową motywację i pobudkę do szukania przyszłego Miasta i poznajemy najpełniej drogę, po której wśród zmienności świata, stosownie do stanu i warunków każdemu z nas właściwych, możemy dojść do doskonałego zjednoczenia z Chrystusem, czyli do świętości. Bez wątpienia, mając tak wielu świadków przez których Bóg ukazuje swoją obecność i do nas przemawia, jesteśmy pociągani z wielką mocą do osiągnięcia Jego Królestwa." Tyle, że trudno oczekiwać, iż ktokolwiek, pisząc testament, zakłada, że zostanie wszczęty wobec niego proces kanonizacyjny. Jan Paweł II nie zakładał więc, że po śmierci całe jego życie zostanie przez Kościół uznane za życie świętego, które ma służyć "pociąganiu z wielką mocą" wiernych całego Kościoła. Ale tak właśnie się stało i jest to, by użyć terminologii prawniczej, "zasadnicza zmiana stosunków". Skoro życie Jana Pawła II okazało się być życiem świętego, to nie ma już czegoś takiego, jak "notatki osobiste", przynajmniej jeśli chodzi o sprawy wiary.

Materiały badane w procesie nie muszą być przecież upublicznione, czy muszą i to bezwzględnie wszystkie?
Tak sobie myślę, że taki umysł i taka dusza jak on wiedziałby czy notatki, które sporządził mogą służyć zbudowaniu wiary czy ku innemu pożytecznemu celowi, a skoro je przeznaczył do spalenia to musiał mieć ku temu powód. Nie posądzam go także o fałszywą skromność.

Oczywiście, że nie. Nie wszystkie muszą być przydatne do zbudowania wiernych, choć muszą być zbadane pod kątem procesu.



Nie rozumiem - jaką "fałszywą skromność"? Czy skromność polegająca na niezakładaniu, że będzie się podmiotem procesu kanonizacyjnego jest "fałszywa"?

Nie sądzę, by prowadził wówczas takie rozważania. On te notatki po prostu sporządzał dla siebie. Jak wiemy ze słów kard. Dziwisza, były wśród nich i takie, które nie nadawały się do publikacji i te spalono. Jan Paweł II po prostu nie poczynił takiego rozróżnienia. Jednak teraz, skoro już Kościół uznał jego świętość, nie może zarazem przyjąć, iż Jan Paweł II chce nadal coś z tego, co w jego życiu może - zgodnie z rozeznaniem Kościoła - służyć zbudowaniu wiernych, zatrzymywać dla siebie. Święty jest dla Boga i Kościoła, a nie dla siebie.

Ech, nie. To było akurat do @Wista
Ja to zrozumiałam tak, że papież nakazał notatki spalić kierowany skromnością. Tylko, że w jego przypadku byłaby to fałszywa skromność (o którą uwaga go nie posądzam )
Rozumiem, tylko widzisz mnie jest ciężko przyjąć taką opcję, że autor nie zdawał sobie sprawy z ich potencjalnej wartości dla bliźniego. Gdyby widział, że coś może nam się przysłużyć nie zachowywałby tego dla siebie.
Jednak choć mi ciężko to zrozumieć to nie wykluczam, że przy końcu swego życia przygnieciony cierpieniem nie ogarniał już wszystkiego z jednakową uwagą.

Mariel
Skromność to przykład, bo nie wiemy czym się kierował. Może o tym wiedzieć jednak ktoś z żywych, np sam Dziwisz. Pod pojęcie skromności można podstawić inne. I nie musiałoby to oznaczać że taka skromność jest fałszywa, bo znając swoją wartość, nie oznacza że papież rezygnował z siebie dla innych. Sobie nie musiał nic przypisywać z zasług. Opcje są inne, zupełnie ludzie, może podeszły wiek sprawił że jego czyny nie były przemyślane, a może zwyczajnie rację mają krytycy tego posunięcia i wydania zapisków. Mnie nie zależy aby na siłę tego bronić, ale chciałbym zrozumieć. Na razie to jednak będą tylko domysły. Inna sprawa czy w samej publikacji ktoś czytał wstęp, tam przecież może być odpowiedz na wszelkie zarzuty.

Raczej bym powiedział, że nie o to mu chodziło, kiedy je sporządzał. Dostrzegam tu daleką analogię np. do książek Benedykta XVI o Jezusie. Było w nich jasno stwierdzone, że powinny one być traktowane jako wyraz osobistej refleksji, a nie nauczania papieża (BXVI dodał nawet wprost, że wierny nie ma obowiązku się z nimi zgadzać) - co przecież nie oznacza, że jest w nich coś sprzecznego z wiarą Kościoła. Nie wymagałbym, nawet od papieża, by zapisując cokolwiek na własne potrzeby za każdym razem musiał się zastanawiać, czy przypadkiem nie przydałoby się to innym. Zresztą, dlaczego ciężko ci przyjąć opcję, że nie zdawał sobie sprawy z ich wartości dla wiernych? Były to w końcu osobiste notatki, nie poddawał ich pod osąd Kościoła. Jan Paweł II z całą pewnością nie uważał, że jest na tyle doskonały, iż każde jego prywatne przemyślenie może przynieść pożytek wiernym.

Po zapoznaniu sie z wypowiedziami kochanych dyskutantow, widze dwie mozliwosci.
JPII nie chcial zdradzac zawartosci notatek, ale na ludziach sie nie znal.
JPII skrycie chcial upowszechnienia, znal sie na ludziach, wiedzial w jakim srodowisku pracuje, to i kazal zniszczyc.
Troche mnie dziwi spalenie notatek - "ktore powinny byc spalone". Moze chodzi o podobne; "Doszedlem do wniosku, ze Boga nie ma"? "Mam jednego przyjaciela, calkowicie bez honoru"?
Byc moze kiedys dowiemy sie prawdy. Czekajmy na wlasna ksiazke kardynala. Proponuje tytul: "Moje notatki ze spowiedzi znanych osob".

Zagraniczne media komentują sprawę wydania w Polsce książki "Jestem bardzo w rękach Bożych", która stanowi zbiór osobistych notatek Jana Pawła II. Papież Polak poprosił w swoim testamencie, aby notatki te spalić. Jednak inną decyzję podjął kard. Stanisław Dziwisz, który udostępnił je jako dowód w procesie beatyfikacyjnym Karola Wojtyły. Zdaniem komentatorów CNN Dziwisz złamał fundamentalną zasadę Kościoła: okazał nieposłuszeństwo papieżowi.

http://wiadomosci.onet.pl/swiat/zagrani ... iola/4etsf

Warto zwrócić uwagę na ostatnie zdanie z felietonu.

Mam zaufanie do Dziwisza.
Które notatki są osobiste? Czy te, które zostały napisane odręcznie? Czy może te, które dotyczą intymnych spraw innych osób. [słowo intymny użyte w znaczeniu - mocno osobisty.]

Pozwolisz, że zacytuję sam siebie:



Pogrubić Ci tytuł książki? Jakieś wątpliwości jeszcze?

Osobiste! Nie znasz takiego pojecia? Moga byc pisane na maszynie, piorem gesim lub palcem. Osobiste - kumasz?

Podziwiam znawstwo komentatorów CNN odnośnie "fundamentalnych zasad Kościoła"





Ale nie rozumiem. Owszem, książka ma taki tytuł, ale to chyba nie Jan Paweł II ją tytułował?

No ale co zawiera książka pt JP2 - OSOBISTE notatki? Zbiór anegdot z życia służby królewskiej, autorstwa licznych członków owej służby czy też osobiste notatki jednego faceta z tytułu książki?