Jako zawsze ważne są słowa Biblii.
Jezus przekazał Piotrowi prawo prowadzenia, zmian w Kosciele - Paś owce moje.
Nie obwarował "tylko na bazie soboru trydenckiego"....
K. Wojtyła przysięgał i zgodził się na zmiany - niechybnie heretyk.

Ciekawy jestem co nasz specjalista od katolicyzmu powie na to: Istnieje zatem jeden Kościół Chrystusowy, który trwa /(łac.) subsistit/ w Kościele katolickim rządzonym przez Następcę Piotra i przez biskupów w łączności z nim[3]. Kościoły, które nie będąc w pełnej wspólnocie z Kościołem katolickim, pozostają jednak z nim zjednoczone bardzo ścisłymi więzami, jak sukcesja apostolska i ważna Eucharystia, są prawdziwymi Kościołami partykularnymi. Dlatego także w tych Kościołach jest obecny i działa Kościół Chrystusowy, chociaż brak im pełnej komunii z Kościołem katolickim, jako że nie uznają katolickiej nauki o prymacie, który Biskup Rzymu posiada obiektywnie z ustanowienia Bożego i sprawuje nad całym Kościołem. Natomiast Wspólnoty kościelne, które nie zachowały prawomocnego Episkopatu oraz właściwej i całkowitej rzeczywistości eucharystycznego misterium, nie są Kościołami w ścisłym sensie; jednak ochrzczeni w tych wspólnotach są przez chrzest wszczepieni w Chrystusa i dlatego są w pewnej wspólnocie, choć niedoskonałej, z Kościołem (Dominus Iesus, 17).

Czyli masz osąd, ale go nie ujawniasz, czy nie masz osądu, więc nie masz czego ujawniać?
Nawet jeśli nie masz żadnego, to go wdrażasz w życie tak czy tak (przez bierność).Jak każdy kapłan zresztą - ks. Wojtyła nie był żadnym wyjątkiem.

W tym miejscu napisałeś:
Skoro są legalni, to jak mogą głosić nauki sprzeczne z poprzednimi?
Sam przytaczałeś w innym miejscu, że orzeczenia Soborów Powszechnych
w sprawach wiary i moralności nie mogą być poddawane w wątpliwość przez katolika.
Oceniać innych (świeckich) potrafisz
i wskazujesz, że jeśli nie zgadzają się z niektórymi orzeczeniami soborów,
to - zgodnie ze słowami kard. Hozjusza - winni być traktowani jako poganie i celnicy.
Dlaczego tego samego nie można powiedzieć o papieżach, u których
świadomość nauk wcześniej przez Kościół głoszonych jest znacznie większa niż przeciętnego wiernego,
wiec wina i odpowiedzialność jest u nich znacznie większa?

22.
"Obowiązek [wierności wierze], jakiemu podlegają katoliccy nauczyciele i pisarze,
ogranicza się do tego, co zostało jako dogmat wiary podane do wierzenia nieomylnym orzeczeniem Kościoła."
23.
"Papieże rzymscy i sobory powszechne wykraczały poza granice swej władzy, przywłaszczały sobie prawa władców,
a nawet błądziły w ustaleniach dotyczących wiary i moralności."
(bł. Pius IX, Syllabus Errorum/Zbiór Błędów)

Pobłądzić nie mogli ani papieże, ani sobory (zatwierdzanie zresztą przez nich).
Wynika więc z tego, że jedynym powodem nieposłuszeństwa naukom papieża może być nielegalność jego wyboru.
Ale skoro tej legalności nie podważasz, to jesteś zobowiązany być posłusznym
i przestrzegać nauk również Magisterium zwyczajnego
trwającego w pełnej łączności z obecnymi biskupami Rzymu.


Polecam do przeczytania:

(Wiara bierze się z autorytetu – przeciwko protestantom, gallikanom i koncyliarystom)
http://www.legitymizm.org/wojna-autorytet-protestanci-gallikanie-koncyliarysci

(Opinionizm - bp Donald J. Sanborn; Kwestia papieża: "Tylko opinia ?")
http://sedevacante.pl/teksty.php?li=20

Mam osąd który każe mi trwać w przekonaniu ze skoro Sobór Watykański II a szczególnie późniejsze reformy zaprzeczą wcześniejszym orzeczeniom, to mnie jako katolika nie obowiązują, bo nie może jeden i ten sam Kościół głosić sprzecznych doktryn.


Na tym właśnie polega obecny kryzys Kościoła.

Polecam uwadze szczególnie tezę 29. (głoszoną przez Marcina Lutra, jakby ktoś nie wiedział):
viewtopic.php?p=608168#p608168

Są dwie możliwości:
1) Sobór Watykański II jest prawdziwym soborem ekumenicznym,
ponieważ jego dokumenty zostały promulgowane przez legalnego papieża.
Dlatego każdy katolik w sumieniu zobowiązany jest
uznawać wszystkie te dokumenty za autentyczną naukę Kościoła Katolickiego.
2) Sobór Watykański II nie jest soborem ekumenicznym
lub pewne jego dokumenty zostały zatwierdzone nieważnie (np. przez nielegalnego papieża).


Rozdział II
(O ciągłości prymatu św. Piotra w biskupach Rzymu)
12.
Nikt nie może wątpić, a wiedziano o tym w każdej epoce,
że święty i błogosławiony Piotr, książę i głowa apostołów,
filar wiary oraz fundament Kościoła katolickiego,
przyjął klucze królestwa od naszego Pana Jezusa Chrystusa, Zbawiciela i Odkupiciela rodzaju ludzkiego.
Tenże Piotr żyje, przewodzi i sprawuje sąd aż do dziś i na zawsze w swoich następcach,
biskupach świętej Stolicy rzymskiej, przez niego założonej i uświęconej Jego krwią.
13.
Dlatego ktokolwiek na tej katedrze następuje po Piotrze,
ten z ustanowienia samego Chrystusa otrzymuje prymat Piotra w Kościele powszechnym.
„Istnieje zatem dalej rozporządzanie prawdy,
a św. Piotr trwając w przyjętej sile skały, nie porzuca otrzymanego steru Kościoła”.

Rozdział III
(O wartości i zasadzie prymatu biskupa Rzymu)
17.
Dlatego nauczamy i wyjaśniamy, że Kościół rzymski, z rozporządzenia Pana
posiada nad wszystkimi innymi [kościołami] pierwszeństwo zwyczajnej władzy,
oraz że ta jurysdykcyjna władza biskupa Rzymu, która jest rzeczywiście biskupia, jest bezpośrednia:
wobec niej obowiązani są zachować hierarchiczne podporządkowanie
i prawdziwe posłuszeństwo pasterze i wierni wszelkiego obrządku i godności,
każdy z osobna i wszyscy razem, i to nie tylko w sprawach wiary i moralności,
ale także w kwestiach dotyczących dyscypliny
i kierowania Kościołem rozproszonym po całym świecie;
w ten sposób, żeby - przez zachowanie jedności zarówno wspólnoty,
jak i wyznawania tej samej wiary z biskupem Rzymu - Kościół Chrystusa
był jedną owczarnią wokół jednego najwyższego pasterza.
18.
To jest nauka prawdy katolickiej, od której nikt nie może odstąpić bez utraty wiary i zbawienia.
(...)
22.
Ponieważ biskup Rzymu na mocy Bożego prawa prymatu apostolskiego stoi na czele całego Kościoła,
nauczamy i wyjaśniamy, że jest on najwyższym sędzią wiernych,
oraz że „we wszystkich sprawach podpadających pod orzeczenie kościelne, można się odwołać do jego osądu”.
Nikomu zaś nie wolno odwoływać się od wyroków Stolicy Apostolskiej,
ponad którą nie ma żadnej wyższej władzy, a także nikt nie może osądzać jej wyroku.
23.
Dlatego porzucają prawdę ci, którzy twierdzą, że od decyzji biskupów Rzymu
można się odwoływać do soborów ekumenicznych, jako do autorytetu wyższego od biskupa Rzymu.
24.
Gdyby zatem ktoś mówił,
[a] że biskup Rzymu posiada tylko urząd nadzorowania lub kierowania,
a nie pełną i najwyższą władzę jurysdykcji w całym Kościele, nie tylko w sprawach wiary i moralności,
ale także w sprawach dotyczących karności i rządzenia Kościołem rozproszonego po całym świecie;
[b] albo że posiada on tylko większą część, a nie całą pełnię tej najwyższej władzy;
[c] albo że ta jego władza nie jest zwyczajna i bezpośrednia,
zarówno w odniesieniu do wszystkich i każdego z kościołów,
jak również wobec wszystkich i każdego z pasterzy i wiernych - niech będzie wyklęty.

Rozdział IV
(O nieomylnym nauczaniu biskupa Rzymu)
34.
Zatem ten nigdy nie ustający charyzmat prawdy i wiary został przez Boga
udzielony św. Piotrowi oraz jego następcom na tej Stolicy
dla wypełniania ich wzniosłego urzędu dla zbawienia wszystkich ludzi,
aby cała owczarnia Chrystusa odwrócona przez nich od pokarmu skażonego błędem,
karmiona była nauką z nieba, aby po usunięciu okazji do schizmy
cały Kościół był zachowany w jedności i wsparty na swoim fundamencie
trwał mocno przeciwko bramom piekielnym.
35.
Skoro zaś w obecnej epoce, która tak bardzo potrzebuje zbawiennej skuteczności urzędu apostolskiego,
tak wielu jest ludzi, którzy występują przeciwko jego autorytetowi,
uważamy za absolutnie konieczne, aby uroczyście potwierdzić przywilej,
który jednorodzony Syn Boży zechciał połączyć z najwyższym urzędem pasterskim.

(Sobór Watykański I - sesja 4;
Pastor aeternus - Pierwsza Konstytucja Dogmatyczna o Kościele Chrystusowym, 18 lipca 1870)

Co zrobić, jeżeli papież przeczy papieżowi a biskup biskupowi?
Czy obowiązuje katolika posłuszeństwo w sytuacji, kiedy biskup nakazuje zmianę wiary?

To katolik może wydawać samodzielne osądy na temat rzekomej sprzeczności doktrynalnej różnych dokumentów soborowych?

Z nauk KK wynika, że Duch Święty asystuje i dzięki temu, Magisterium, w kwestiach wiary, zawsze ma rację.

I teraz znajdujemy dwie sprzeczne tezy, różniące się czasem ogłoszenia.

Ale przecież Magisterium ogłasza Prawdę i nic innego ogłosić nie może.

Co zatem z tego wynika? Logicznie rzecz biorąc, musiałoby chyba wynikać, że obie tezy są prawdziwe.

Albo sprzeczność jest jedynie pozorna i może wynikać ze złego zrozumienia lub braku dostatecznej wiedzy. Dlatego dziwi mnie trochę postawa katolickich tradycjonalistów, którzy z jednej strony deklarują całkowite podporządkowanie autorytetowi Kościoła, a z drugiej strony swobodnie sobie orzekają, które ich zdaniem postanowienia jakiegoś soboru mogą zaakceptować, a które ich zdaniem są sprzeczne z postanowieniami innego soboru.

Przychodzi mi tu jednak na myśl pewna kwestia. Otóż Prawo Mojżeszowe zostało w znacznej części zniesione. I ogólnie zaszły wtedy bardzo duże zmiany.