Wiara jest skarbem, jej utrata to strata. Czym jest ateizm, jeśli nie brakiem wiary?
Co można stracić porzucając ( w zasadzie to nawet nie wiem, jakie określenie byłoby tu właściwe...)
ateizm?

Zgadzam się z MARIEL - nie bardzo wiadomo, co miałoby się "stracić" przez odejście od ateizmu. No, chyba, że ktoś łączy ateizm z racjonalizmem, humanizmem, wolnością myślenia itp.itd. ale przecież ateiści zaciekle bronią się przed podobnymi obrzydliwymi kłamstwami religiantów, jakoby ateizm nie był jedynie i tylko niewiarą w Boga, a nie żadnym racjonalizmem itp.

Nie chodzi o to, że można coś stracić. Problem tkwi w tym co można zyskać odchodząc od ateizmu, czyli w konsekwencjach uwikłania się w jakiś system wierzeń. To może rodzić obawy.

Zysk z definicji nie budzi obaw, bo jest...zyskiem.

Od odejścia od ateizmu do "uwikłania się w jakiś system wierzeń" droga jest daleka. Zwłaszcza, że tych systemów jest multum.

Aczkolwiek znane mi jest zjawisko pewnego rodzaju "religiofobii" czy też "fideofobii" u ateistów - ateiści często boją się, że odchodząc od ateizmu niejako stracą kontrolę nad swoim umysłem czy też panowanie nad swoim światopoglądem. Uważają, że tylko konsekwentne i niezachwiane trwanie w niewierze chroni ich przed oszustwami, manipulacjami, "praniem mózgu", czy wręcz jakimś hipnotycznym wpływem religii i wierzących. Niekiedy wręcz zdają się zupełnie nie rozumieć, że wiarę lub religię można wybrać w sposób wolny, w wyniku samodzielnej decyzji. Oczywiście, częściowo z pewnością wynika to z tego, że wychowywali się w społeczeństwie, w którym zdecydowana większość ludzi nie wybrała religii i wiary w sposób wolny.

Tylko z definicji. W rzeczywistość niejednokrotnie lepiej czegoś nie mieć niź mieć.

Całe szczęście.

Myślę, że chodzi tu też o obawę popadnięcia w konflikt wewnętrzny. Przyjmując jakiś system religijny otrzymujemy cały pakiet poglądów, które powinniśmy akceptować. Rzadko jednak się zdarza, by były one w 100 % zgodne z naszym światopoglądem. Wyrzeczenie się własnych przekonań to dla wielu trudna i bolesna sprawa.

Zgadzam się. Dlatego osobiście jestem wolny od takich obaw. Perspektywa, że pewnego dnia mogę obudzić się i stwierdzić, że nie jestem już ateistą, nie specjalnie mnie przeraża .

Do tego zapisu nie mam zastrzeżeń.
Tak naprawdę to chyba nie ma czegoś takiego jak "uwikłanie się w system wierzeń",
to sygnalizuje niemożność porzucenia wiary z jakiegoś powodu.
Tymczasem w wierze trzyma człowieka tylko jego wiara
( co za głęboka myśl ) i łaska Boża, która przecież gdy przestaje się wierzyć i tak nie ma żadnego znaczenia.
Jakoś nie potrafię sobie wyobrazić sytuacji, gdy przestaję
wierzyć, a jakieś czynniki zewnętrzne uniemożliwiają mi zupełne porzucenie wierzeń...
Wiesz, ja myślę, że spora część kolegów ateistów to tak naprawdę
kryptoantyteiści, nie dygasz się że Cię obśmieją za takie podejście?

Sprawa jest bardziej skomplikowana. Poza Kościołem katolickim, który rzeczywiście jest silnie zdogmatyzowany (choć o wielu dogmatach nikt już nie pamięta, a i u nas są różne odłamy i poglądy), wybór, nawet wewnątrz większości wyznań czy religii, jest całkiem spory. Chcesz być chrześcijaninem, ale nie wierzysz w boskość Jezusa? Proszę bardzo, unitarianie czekają. Fascynuje cię islam, ale nie akceptujesz zakazu tworzenia wizerunków ludzi i zwierząt? Żaden problem, wystarczy przystąpić do odłamu, który nie ma nic przeciwko. Itd.itp. A ostatecznie przecież w ogóle nie musisz nigdzie przystępować, żeby być wierzący. Możesz wierzyć po swojemu.



Ciekawe, że tak często wydarza się sytuacja odwrotna - od iluż to już ateistów słyszałem, że ateizm nie był ich świadomym wyborem, po prostu właśnie pewnego pięknego dnia obudzili się i "zorientowali", że nie wierzą.. więc to raczej wierzący powinni bać, że się bezwiednie "wkręcą" w ateizm

To nie takie proste. W końcu wielu ludzi przeżywa rozterki duchowe związane z własną wiarą. Często stają przed dylematem: czy to możliwe, że moja religia się myli czy to może ja błądzę; czy powinienem zaufać autorytetom czy własnym przemyśleniom? Gdy jest się mocno zaangażowanym w jakiś system to wyjście z niego wcale nie jest łatwe, nawet wtedy gdy dochodzi się do przeciwnych wniosków. Przechodzenie kryzysu wiary nie zawsze skutkuje natychmiastową chęcią opuszczenia szeregów własnych współwyznawców. W przypadku różnych religii jest to tym bardziej utrudnione, ponieważ dodatkowo straszą one swoich odstępców dość przykrymi konsekwencjami.

Dygam się, że mnie skreślą z listy i każą oddać legitymację.

Z tym „przebudzeniem się pewnego dnia” to oczywiście uproszczenie. Zazwyczaj chodzi o dłuższy proces przemiany wewnętrznej, który rozgrywa się nie tylko w świadomości człowieka i tylko po części jest od niego zależny. Jednak w pewnym momencie na podstawie własnych odczuć i przemyśleń trzeba podjąć świadomą decyzję, trzeba dokonać wyboru dalszej drogi. Człowiek oczywiście nie może wtedy zigorować zmian jakie w nim zaszły, ale nie jest to również jedynie proste skonstatowane stanu faktycznego. Myślę, że zawsze w takich chwilach istnieje jakaś alternatywa.

Legitymacja ateisty - dobre "Nie wierzę od (podać datę)"

A Ty z tej strony...no tak, życie ogólnie proste nie jest.
Jakimi konsekwencjami straszy KK? Nie żebym się czepiała,
ale jedno co mi przychodzi do głowy to wieczne potępienie..
No ale jak przestajesz wierzyć, to chyba nie ma to dla Ciebie znaczenia?
To by nie było takie straszne, ja pytam o reakcję braci ateistycznej.
Nie sądzisz, że mógłbyś stracić paru kolegów? Pytam jak najbardziej poważnie.

To mam właśnie na myśli.

Jeśli ktoś jest przekonany do swoich poglądów to nie ma. Natomiast jeśli ktoś się waha czy nie zbłądził to może być jakiś argument, ale rzeczywiście chyba jeden z najsłabszych.

Jak najbardziej poważnie: Nie. Nigdy by mi to do głowy nie przyszło. My (ateiści) po prostu pięknie się różnimy i każdy ma tego świadomość .

W ogóle to dziwne pytanie. A czy Ty dzieląc się z kimś własnymi przemyśleniami kalkulujesz, czy aby nie postawi Cię to w niekorzystnym światle przed odpowiednimi ludźmi?

Nie kalkuluję, ale przewiduję pewne reakcje..też jakaś forma kalkulacji .
Tak, pięknie się różnicie, a jednak poza brakiem wiary, mam wrażenie
jest jeszcze parę cech wspólnych..np. dość powszechne mylenie wśród ateistów tolerancji z akceptacją,
ale to już osobny temat.