"Co skłoniło pasterza do czynu, który jest zaprzeczeniem wyznawanej przez niego wiary?"

http://media.wp.pl/kat,1022943,wid,1273 ... caid=1e5d1

Tylko Bóg wie co skłoniło duchownego do tak drastycznego czynu.
A większym, gorszym, zaprzeczeniem jest życie duchownego oderwane od nakazu ewangelicznego.

(...) Prawo nie dla sprawiedliwego jest przeznaczone,
ale dla postępujących bezprawnie i dla niesfornych, bezbożnych i grzeszników,
dla niegodziwych i światowców, dla ojcobójców i matkobójców, dla zabójców,
dla rozpustników, dla mężczyzn współżyjących z sobą, dla handlarzy niewolnikami, kłamców, krzywoprzysięzców
i [dla popełniających] cokolwiek innego, co jest sprzeczne ze zdrową nauką,
w duchu Ewangelii chwały błogosławionego Boga, którą mi zwierzono.
(1 Tymoteusza 1:9-11)

(...) a wiecie, że żaden zabójca nie nosi w sobie życia wiecznego.
(1 Jana 3:15)

Czyż nie wiecie, żeście świątynią Boga i że Duch Boży mieszka w was?
Jeżeli ktoś zniszczy świątynię Boga, tego zniszczy Bóg.
Świątynia Boga jest świętą, a wy nią jesteście.
(1 Koryntian 3:16-17)

A dla tchórzów, niewiernych, obmierzłych, zabójców, rozpustników, guślarzy, bałwochwalców i wszelakich kłamców:
udział w jeziorze gorejącym ogniem i siarką. To jest śmierć druga.
(Objawienie 21:8)


@Liza
viewtopic.php?f=27&t=31138&p=670228#p670228 - Obraz Jezusa...

Postępowanie Jezusa wynikało z całkowitej pewności tego co czyni. Tam nie było walki między żądzami, pragnieniami ciała, świadomością czy podświadomością. Wybrano mu ideał matki i wspaniałą rodzinę. Wybierał pewnie i bezbłędnie. Nie było w nim pęknięcia wynikającego z grzechu pierworodnego. Taka jedność daje ogromną siłę człowiekowi. Nie miał problemu z identyfikacją pokus, zawsze reagował właściwie. Znał swoje miejsce i przeznaczenie. On wiedział a nie wierzył jak człowiek.

Taką nadprzyrodzoną wiedzę mieli/mają też mistycy. Często cierpieli niesprawiedliwości od innych, ale wiedzieli. Wyrazili dobrowolnie zgodę na to cierpienie, bo pracowali dla zbawienia innych ludzi. To chroniło ich przed zaburzeniami pracy układu nerwowego. Nie rodziło frustracji. Ich Ja dysponował Bóg.

Z ludzkiego punktu widzenia księża pracują w warunkach szczególnie szkodliwych. W konfesjonale wrzuca się do nich ludzkie brudy, czasem okrutne. Są tylko ludźmi i nie zawsze potrafią się uwolnić od nich, zająć czymś ekstycującym ale zmieniającym myślenie. Czują na sobie odpowiedzialność przed Bogiem za ludzi i rodzi to pytania: czy postępuję właściwie? Jeśli dojdą do tego problemy z proboszczem, młodzieżą w szkole, biskupem, konieczność noszenia maski (bo nie wypada to czy tamto) i wątpliwości związane z wiarą (u mężczyzn to łatwiejsze)...musi dojść do utraty zdrowia.
Dokąd oni mają się udać po komfort psychiczny, kto ich wysłucha skoro to ksiądz ma być tym silnym...we własnej rodzinie też jest tak często postrzegany. Kolega po fachu może donieść komu trzeba...Osoba świecka znajdzie psychoanalityka, przyjaciela, księdza, współmałżonka, który wysłucha. Ksiądz uważa, że modlitwa wszystko załatwi. Jest mężczyzną i księdzem, więc musi być ponad ludzkie słabości. A w formacji seminaryjnej nie miał nigdy do czynienia z mistrzem duchowości...

Elbrusie. Fragmenty Pisma, które przywołałeś są ostrzeżeniem.
Grzech ciężki popełnimy jednak tylko wtedy, gdy mamy pełną zgodę woli. Przy planowaniu prób samobójczych w przypadku zaburzeń czy silnym wstrząsie psychicznym jej nie ma. Wola jest ograniczona, postrzeganie rzeczywistości zawężone. Niektóre osoby latami planują swe samobójstwo, czekają tylko na odpowiedni moment. To kropla, która pozwoli zrealizować zamiar.
Morderstwo w afekcie polega na tym, że rozum całkowicie został podporządkowany układowi limbicznemu. Dopiero po zrealizowaniu zamiaru dochodzi do głosu świadomość. Próba samobójcza też mogła zostać wyzwolona takim właśnie ostatecznym epizodem.

Wszędzie spotykamy się z przykładami niewłaściwego postępowania księży, na tym forum też. Sypią się gromy na ich głowę, że cham, krzyczy, wyrzuca za drzwi, ale nikomu nie przychodzi do głowy, by pomóc bo to może być objaw śmiertelnej choroby. Nic nie wnoszące krytykanctwo wynikające z braku wiedzy.
Potem sensacja: ksiądz popełnił samobójstwo. Czy nie wiedział? Wiedział, ale znalazł ludzkie (wynikające z choroby) wytłumaczenie obchodzące zakaz zabijania. Im słabsza wola tym silniejsza pokusa...

Liza, z tego co piszesz wynika, że hierarchia w KK jest słaba- niby każdy ma kogoś nad sobą, ale ten "nadzorujący" nie interesuje się "podopiecznym" .
A duchowni jak sama nazwa wskazuje powinni mieć choćby znikome pojęcie o problemach duchowych, które ściśle są powiązane z psychiką.

Nie. Takie sytuacje się zdarzają.

Val: napisalam, że tylko 50% depresji jest rozpoznawanych w POZ. Jeśli lekarz pierwszego kontaktu nie wykryje, tym bardziej ksiądz czy osoba postronna. Na medycynie jest bardzo mało zagadnień związanych z psychiatrią.
Nie pisałam o panującej ogólnie sytuacji, ale o sytuacjach sprzyjających depresji. Tak należy to odczytywać. To temat o samobójstwach księży a nie raport o stanie psychiczno-duchowym polskiego duchowieństwa. Między wiedzą o duchowości a duchowością jest przepaść. Tak jak między powołaniem wynikającym z pragnienia służby a wykonywanym zawodem.

Powiem tak, może to w seminariach jest problem? Nie uświadamia sie dość mocno co to jest kapłaństwo, że wiąże się ono także z trudnościami, że jest celibat, że to decyzja na całe życie i że lepiej zastanowić się, przemodlić 1000 razy decyzję zostania księdzem. Osoba poświęcona Bogu powinna promieniować świętością, dobrocią i radością. Powinna szukać oparcia przede wszystkim przed Najświętszym Sakramentem. Sw Jan Viannej patron proboszczów całe godziny, ba całe noce nieraz spędzał na adoracji. TO dawało mu siły do wielkiej, heroicznej posługi. Był odpowiedzialny za całą parafię i traktował to poważnie, choć miał chwilę słabości jednak to, że miał tak bliski kontakt z Panem Jezusem ratowało w tych chwilach i pozwalało na nowo odzyskać pokój i radość. Psycholog tutaj nie za bardzo pomoże. Bóg uzdrawia duszę, każdą duszę a zwłaszcza te które są Mu poświęcone. Bliski kontakt z Panem Bogiem, stałe powierzanie Mu siebie, swoich trosk rodzi poczucie bezpieczeństwa i pokoju. Kapłani są zabiegani, gubią często to co najważniejsze - osobistą więź z Bogiem, a potem opadają im siły duchowe, przychodzą pokusy i są za słabi aby się im przeciwstawić.

Tak własnie myśli wielu księży i ludzi. Tylko, że człowiek jest jednością psychiczno- duchową a psychika też może zachorować. Stąd podałam dość obszernie patogenezę depresji. Psycholog/psychiatra nie leczy duchowości.

Bóg dał też ludziom lekarzy. Księża są tylko ludźmi.

Siły duchowe są potężnym stymulatem sił psychicznych.

Jak cenzura wytnie to problem zniknie?

CIekawostka: lekarz i teolog Klaus Theomas uważa, że nerwica eklezjogenna występuje często pod postacią depresyjności.

To samo stanowisko podziela Dwight W. Cumbee, który zwrócił uwagę, iż większość depresji spotykanych u osób wierzących, to nerwice eklezjogenne. W swojej pracy kapelana szpitalnego zaobserwował wiele nerwic religijnych, których źródła sklasyfikował według pięciu czynników:
1) chorobliwe poczucie winy;
2) niemożność sprostania naukom kościelnym bez względu na wysiłki;
3) strach przed piekłem i wiecznym potępieniem;
4) brak wsparcia we wspólnocie kościelnej;
5) religijny seksizm
(Depresion as an ecclesiogenic neurosis, „The Journal of Pastoral Care”, 4/1980).

Zapewne księżom trudniej niż innym przyznać się do problemu i go leczyć. Dochodzi jeszcze samotność, Rodzina daleko, kolega nie zawsze zrozumie, a szatan krąży....Ktro z krytykantów chodź raz pomodlił się w intencji swoich pasterzy?

Myślę, ze osób modlących się jest dużo. Myślę, że kazdy kto kiedykolwiek miał i ma stałego spowiednika. I myślę, że kazdy kto lepiej zna jakiegokolwiek kapłana - bo wtedy widzi jego małość wobec wielkiego dzieła prowadzenia ludzi do zbawienia. A wtedy zostaje modlitwa.

A tak przy okazji, to jaki KK uzasadnia ten fragment z Biblii ?

"Duch zaś otwarcie mówi, że w czasach ostatnich niektórzy odpadną od wiary, skłaniając się ku duchom zwodniczym i ku naukom demonów. [Stanie się to] przez takich, którzy obłudnie kłamią, mają własne sumienie napiętnowane. Zabraniają oni wchodzić w związki małżeńskie,.." 1 List do Tymoteusza 4:1

Naprawdę, coś jest nie tak z moją rodzinną diecezją. Nie mam pojęcia, czym można by tę plagę wytłumaczyć, ale uważam, że akurat w tym wypadku wezwanie ks. Isakowicza-Zaleskiego wypadałoby jednak wziąć (bardzo) poważnie. Zwłaszcza, że wciąż absolutnie nic w tej sprawie nie zrobiono.

Moim zdaniem powinna być bardziej restrykcyjna selekcja w seminariach, albo nastąpić jakaś rewolucja w KK związana z celibatem i w ogóle całą doktryną, która nie wytrzymuje próby czasu, i wielu księży po prostu traci wiarę i ma poczucie zmarnowanych lat. I te czarne sutanny także powinni zastąpić jakimiś błękitnymi na przykład. W kolorze Nieba
Jest taka scena filmowa, w której ksiądz(Cugowski) zrzuca sutannę, wyciąga starą koszulkę z pacyfą, ubiera wytarte dżinsy, chwyta plecak i rusza w drogę. Niestety kilku wspomnianych księży chwyciło sznur.


Z moich obserwacji wynika, że na depresję nie chorują bo całkowicie pochłania ich psioczenie na żony, i zwyczajnie czasu im nie starcza. Natomiast my - kawalerowie - ze spokojem: mecze, piwo, panienki... i też najgorzej nie jest



Z pewnością też bym zapadł na depresję gdybym wierzył w wieczne piekło, i to że Pan Bóg nienawidzi prezerwatyw i inne podobne kościelne nauki.