wybacz, ale w temacie Asceza, właśnie napisałaś:

Z tym się nie zgodzę. Człowiek sam musi się otworzyć na zmianę/nawrócenie (za sprawą Boga oczywiście). Na ogół czyjeś reprymendy nie odnoszą większego skutku (chyba że przeciwny).

A gdzie widzisz sprzeczność?
1.Nie rozpoczniesz walki ze swoimi słabościami dopóki ich nie zobaczysz. Sam ich nie zobaczysz.
2.Życie polegające na wytykaniu błędów innym jest klasyczną formą pokusy. Oddala od siebie skupiając się na innym człowieku. Dla tego człowieka...Jest jednocześnie korzyścią dla tego, który usłyszał o sobie coś niepochlebnego.
Święci powiadali: nie będę Ci Boże dyktował przez kogo masz mi wytykać moje grzechy.
Na tej samej zasadzie każdego ateistę wytykającego błędy Kościołowi należy przytulic do serca.
Inny punkt patrzenia...

no jeśli chcesz "odsłaniać niecne postępowanie u innych" to "walczysz ze słabościami u innych, a tym zajmuje się zły" a przecież nie chcesz chyba być zła


z reszta nie wazne.
chodzi o to, ze chyba lepiej nikomu niczego nie wytykac,
jedynie sobie samemu, ale to już wyższa szkoła jazdy.

[usunięty]

W stosunku do własnych dzieci do brak umiejętności nazwany szumnie wychowaniem bezstresowym. Nie wytkniesz nic sobie, dopóki nie nauczysz się mieć wglądu w siebie a każdy uważa, że siebie zna. Gdyby nie ci źli inni to byłbym idealny...gdyby chcieli się zmienić. Droga do siebie wiedzie przez właśnie kontrolę zewnętrzną. Spowiedź też jest elementem połączenia samokontroli i kontroli zewnętrznej. Jeśli cię kocha Bóg to odsłoni ci twoje grzechy...przez innych właśnie i będzie bolało. Od twojej dojrzałości będzie zależało jak to odbierzesz: przyznasz rację czy odeprzesz to na zasadzie- pilnuj swego nosa, nie masz prawa mnie napominać bo jesteś o wiele gorszy...i tu wyliczanka cudzych grzechów.
Musimy być upominani, bo będziemy tkwić w iluzji o sobie. Pismo też mówi o upominaniu...w jakim duchu?
To prawda, że niektórych ludzi nie warto upominać, bo idą przez życie śniąc.
Anthony de Mello pisze Nie ucz świni śpiewu, bo stracisz tylko czas a i świnię zdenerwujesz.

co innego jak Bóg nas upomina przez kogoś, ale ta osoba nie zdaje sobie z tego sprawy,
a co innego gdy ktoś nas upomina bo wydaje mu się, ze ma do tego prawo.
różnica jest wbrew pozorom kolosalna i tylko ta druga sytuacja budzi w nas sprzeciw,
bo nikt nie jest lepszy do nikogo.

(nie mowie tu o relacji rodzic dziecko)