Jeśli dla kogoś miłość to uczucie, to niech powie co to za uczucie.
Jeśli dla kogoś miłość to zakochanie, to nigdy nie zrozumie miłości Bożej ani miłości do bliźniego.
Jeśli dla kogoś miłość to seks, to nie ma pojęcia o miłości.
Zaspokajanie miłości własnej za pośrednictwem innej osoby nie jest miłością prawdziwą. Jest tylko formą egoizmu.
Głuchemu nie da się wytłumaczyć różnicy między Ave Maryja Gunoda i Szuberta.

Wydawałoby się, że to abecadło. A jednak?
Miłość to określony stan umysłu , w którym zawiera się także uczucie. Nie wnikając w chemię organiczną , w antropologię jeden aspekt w tematach wiary i nauki KK jest istotny i rozstrzygający. Ten stan umysłu nie powstaje i nie utrzymuje się w wyniku aktu woli. Powstaje i trwa , ewentualnie zanika w wyniku procesów i okoliczności od naszych postanowień , zachceń i potrzeb niezależnych. Zatem absurdem jest traktowanie miłowania jako stanu ocennego.

Tak. Rzeczywiście miłości towarzyszą uczucia. Różne. Uczucie euforii, zakochania, wściekłości, tęsknoty, rozpacz, złości, zawiedzenia, spełnienia i tak dalej, dalej i dalej.

To akt woli. Na pewno zależny od "procesów i okoliczności od naszych postanowień , zachceń i potrzeb niezależnych". To akt woli, dokonanie wyboru, którym jest pragnienie dobra. Dobra czyjegoś. Dobra własnego (ale nie kolidującego z dobrem innych osób). To decyzja o czynieniu dobra i przyczynianiu się do dobra. A te stany umysłu związane z uczuciami, emocjami i odczuciami są czymś wtórnym. Powstają jako wynik podjętej decyzji i wypełniania jej.
Nie mylić ze stanem zakochania, wtedy działają i dominują emocje, burza uczuć. Stan zakochania zwykle nie jest aktem rozumu. A i z miłością nie ma wiele wspólnego, Bo jest jedynie przejawem miłości własnej.


Nie wiem, co to jest stan ocenny.

Miłość nie jest aktem woli - jest uczuciem, niezależnym od woli.
Nie bez powodu powstało stwierdzenie, że "serce nie sługa" - tak właśnie jest.
Na uczucia mają wpływ różne rzeczy i zdarzenia - niektóre mogą sprawić, że u kogoś miłość zanika, przynajmniej do określonych osób.
Człowiek ma bardzo ograniczony wpływ na swoje uczucia.
Gdyby miał całkowity i absolutny wpływ, to nie byłoby np. depresji ani nerwicy.

Tak obraz miłości płynie z ekranu TV, oraz romantycznych powieści ( ktoś je czyta?)
Co jest przyczyną depresji?
Naukowcy nie znają dokładnej przyczyny depresji. Uważają, że na jej rozwój wpływa kilka czynników, w tym:

Chemia mózgu : Nierównowaga neuroprzekaźników , w tym serotoniny i dopaminy , przyczynia się do rozwoju depresji.
Genetyka : Jeśli masz krewnego pierwszego stopnia (rodzica biologicznego lub rodzeństwo) z depresją, prawdopodobieństwo wystąpienia tej choroby jest u Ciebie około trzy razy większe niż w populacji ogólnej. Możesz jednak mieć depresję bez historii rodzinnej.
Stresujące wydarzenia życiowe : Trudne doświadczenia, takie jak śmierć bliskiej osoby, trauma, rozwód, izolacja i brak wsparcia, mogą wywołać depresję.
Stany chorobowe : Przewlekły ból i przewlekłe schorzenia, mogą prowadzić do depresji.
Leki : Niektóre leki https://www.privacywall.org/search/secu ... aprzyczyny

Nerwica – przyczyny nerwic
Etiologia nerwicy jest złożona, naukowcy wyodrębniają kilka teorii przyczyniających się do powstawania lęków. Są to między innymi czynniki psychologiczno-społeczne i genetyczne. Za wystąpienie zaburzeń lękowych w 30% odpowiadają czynniki genetyczne, natomiast czynniki środowiskowe w 70% .

https://www.doz.pl/czytelnia/a15204-Prz ... _nerwicowe

Uczucia są niezależne od woli. Miłość jest deczją.

Jeśli miłość jest uczuciem, tj. jest niezależna od woli, to znaczy, że przysięgając ją żonie świadomie kłamałeś.

Miłość – uczucie[1], typ relacji międzyludzkich, zachowań, postaw[2]. Często jest inspiracją dla dzieł literackich lub malarstwa. Stanowi ważny aspekt psychologii, filozofii[3] (zob. hasło "filozofia miłości") i religii.

W chrześcijaństwie definiowana jest jako „dążenie bytu do dobra”[4], uważana jest za najważniejszą cnotę (1 Kor 13,13) oraz sens życia człowieka[5].

https://pl.wikipedia.org/wiki/Mi%C5%82o%C5%9B%C4%87

Uczucia – pojęcie często używane zamiennie z emocje, jednak nierównoznaczne, ponieważ część uczuć nie wypływa z emocji[1][2].
António Damásio wyodrębnia trzy rodzaje uczuć[2]:

uczucia podstawowe emocji uniwersalnych (szczęście, smutek, gniew, lęk, wstręt)
uczucia subtelnych emocji uniwersalnych (odmiany szczęścia: euforia, ekstaza; odmiany smutku: zaduma, melancholia, odmiany lęku: nieśmiałość, panika)
uczucia tła
Trzeci rodzaj uczuć Damásio nazywa „pejzażem ciała, gdy nie jest ono wstrząsane emocjami”.

Pejzaż ciała jest niezbędnym „tłem“ dla innych uczuć i modyfikuje ich subtelne odcienie. Stan ciała jest nieustannie monitorowany, a jego reprezentacje pojawiają się w wielu różnych obszarach kory somatosensorycznej w pobliżu wyspy, w okolicy ciemieniowej i w pniu mózgu. Zapewniają „świadomość ciała” (w rzeczywistości uświadamianą tylko doraźnie, np. po pojawieniu się nagłej dolegliwości lub wskutek koncentracji uwagi na bodźcach odbieranych przez interoreceptory). Damásio przypuszcza, że stanowią centrum reprezentacji „ja”[1].

W przypadkach, gdy uczucia tła przez kilka godzin lub dni nie zmieniają się (np. z biegiem myśli), prawdopodobnie wpływają na nastrój[1].

https://pl.wikipedia.org/wiki/Uczucia