Obrazka nie widać...

Odpowiem standardową odpowiedzią informatyka: dziwne, u mnie działa...
http://www.madonnagasaki.org/en/img/madonna.jpg

Duch Hiroszimy

Akihiro Takahashi przeżył eksplozję bomby atomowej w Hiroszimie. Dziś ma 74 lata. W wybuchu stracił uszy, dłoń jego prawej ręki jest zdeformowana, ciało pokrywają bliznami. Kilka lat temu spotkał się w Waszyngtonie z Paulem Tibbetsem, pilotem bombowca "Enola Gay", który 6 sierpnia 1945 r. zrzucił na Hiroszimę bombę.

Piotr Bernadyn z Tokio /2005-08-14


Eksplozja bomby atomowej nad Hiroszimą, 6 sierpnia 1945 r.

“Mówiłem mu, że niebo tego dnia było takie piękne i czyste, a my czuliśmy się bezpiecznie, bo alarm przeciwlotniczy odwołano” - wspominał Takahashi. Występując w imieniu mieszkańców Hiroszimy, powiedział też Tibbetsowi, że broń nuklearna jest absolutnym złem i taka tragedia nie może się nigdy powtórzyć, “mam nadzieję, że zrobi Pan wszystko, co możliwe”. Tibbets wykazał zrozumienie, dodał jednak, że dziś postąpiłby tak samo. “Byłem zły i smutny - wspominał potem Takahashi. - Rozmowa nasza trwała pół godziny, a on cały czas trzymał moją prawą rękę, czuł chyba w sercu jakiś ból i wyrzuty sumienia...”.

Takahashi przeżył swoje. Trudno od ofiary wymagać jakichś subtelnych rozważań o istocie czy zasadności użycia bomby atomowej. Tym bardziej teraz, gdy od tragedii mija 60 lat.

Wybuch bomby atomowej w Nagasaki 9 sierpnia 1945

Nie z tej ziemi

“Bomba atomowa była wielkim aktem Świętej Opatrzności, za który Nagasaki musi dziękować Bogu. Nagasaki jako jedyne święte miejsce w Japonii zostało wybrane na ofiarę baranka do spalenia na ołtarzu, by odpokutować grzechy popełnione przez ludzkość w czasie wojny światowej. (...) Jakiż wielkoduszny, jakiż wspaniały był ten Holokaust 9 sierpnia, gdy płomienie strzelały w niebo z katedry, rozpędzając ciemność wojny i przynosząc jasność pokoju. Na samym dnie naszego smutku ze wzruszeniem widzieliśmy tu coś pięknego, czystego, pełnego sublimacji. Osiem tysięcy ludzi razem ze swoim kapłanem, płonąc ogniem czystości, weszło w życie wieczne”.

Autorem tych słów jest doktor Nagai Takashi z Nagasaki, oddany wierze katolik, lekarz radiolog, który stał się symbolem cierpienia miasta po 9 sierpnia.

Nagasaki jest miejscem w Japonii szczególnym. Tu w XVI w. zaczęło się japońskie chrześcijaństwo, które przetrwało 250 lat prześladowań. Nagasaki ma swoich męczenników. Tylko w tej części Japonii są jeszcze wioski, w których ponad połowa mieszkańców to katolicy. Kobiety dawnym zwyczajem przykrywają w czasie Mszy głowy białym welonem.

Bomba atomowa spadła tu nie na centrum miasta (jak w Hiroszimie), ale na przedmieścia zamieszkane przez katolików, niszcząc przy okazji największą w Japonii katedrę.

Nagai Takashi chorował na białaczkę jeszcze przed wojną. W wybuchu stracił żonę i został sam z dwojgiem małych dzieci. Promieniowanie radioaktywne w cudowny sposób powstrzymało rozwój jego choroby, jednak po kilku latach objawy białaczki wróciły. Takashi zamieszkał wtedy z dziećmi w chatce, blisko miejsca, gdzie stała katedra, i czekając na śmierć oddał się pisaniu książek.

Najsłynniejszą stały się “Dzwony Nagasaki”, wydane niedługo przed śmiercią pisarza w 1951 r., w której opisał swoje mistyczne przeżycia. Amerykanie, wciąż pilnujący cenzury, postawili kuriozalny warunek, by do oficjalnego wydania dołączyć “dla równowagi” opis japońskich zbrodni na Filipinach - czym niechcący zestawili jedną zbrodnię z drugą.

Nie wszyscy chrześcijanie reagowali na zniszczenia tak jak doktor Nagai. Wielu wątpiło: “Pomyśl, jeśli chcesz, o zdaniu »nagle pewnego dnia« - czy coś może być »nagle« dla Boga?”.

Od samego początku, od udanego testu bomby w Alomogordo, który Oppenheimer powitał starym buddyjskim cytatem (“Teraz staję się śmiercią, burzycielem świata”), widziano w bombie atomowej zjawisko niemal nadprzyrodzone, wymykające się zrozumieniu i racjonalnemu opisowi. Samo urządzenie mogło być nawet rezultatem technicznego postępu, jednak naukowcy pracujący przy jego powstaniu, a tym bardziej politycy chcący go użyć, musieli być opętani.

Za to ci, którzy posiedli bombę atomową, mogli traktować siebie prawie jak depozytariuszy boskiej woli. Powiadamiając o eksplozji w Hiroszimie, prezydent Truman dziękował Bogu, że “ta broń dostała się nam, a nie naszym wrogom. Modlimy się, żeby On prowadził nas do jej użycia tak, jak chce, i zgodnie ze swoimi celami”. Arthur H. Compton, członek komitetu ds. bomby atomowej, poszedł jeszcze dalej: “Bóg walczył po naszej stronie w czasie wojny, dostarczając wolnemu człowiekowi broń, której tyrania nie była w stanie wyprodukować”.

Łatwo się domyśleć, że argumenty przeciwne, a posługujące się tym samym językiem, mówiły o łamaniu religijnych tabu, o absolutnym złu czy po prostu o grzechu.

Japończyk bardzo się myli, (...)
Ten Japończyk niech pomyśli, co zrobiłaby ówczesna Japonia, gdyby posiadała broń atomową