Prawy porządek chrześcijańskiego miłosierdzia

Nacjonalizm (z łac. natio – naród) to postawa społeczno-polityczna uznająca naród za najwyższe dobro. Nacjonalizm uważa interes własnego narodu za nadrzędny wobec interesu jednostki, grup społecznych, czy społeczności regionalnych. Nacjonalizm przedkłada interesy własnego narodu nad interesami innych narodów[1], zarówno wewnątrz kraju (mniejszości narodowe lub etniczne) jak i na zewnątrz (narody sąsiednie).[2] Ideologia ta uznaje państwo narodowe za najwłaściwszą formę organizacji społeczności złączonej wspólnotą pochodzenia, języka, historii i kultury. W literaturze polskiej istnieje wyraźne rozróżnienie między nacjonalizmem a patriotyzmem, który w odróżnieniu od nacjonalizmu postrzegany jest pozytywnie. Za skrajną, agresywną formę nacjonalizmu uważany jest szowinizm.

Pojęcie nacjonalizmu w Polsce różni się od definicji w wielu innych językach. Np w krajach anglosaskich pojęcie to ma szerszy zakres niż w polskiej i na ogół nie ma charakteru wartościującego. Nacjonalizm może oznaczać poczucie przynależności narodowej, świadomość narodową, ideę narodową itp. [3]

Nacjonalizm w pierwotnej formie (Risorgimento) narodził się we Francji w 1792 roku wśród jakobinów, którzy wydali wówczas manifest Ojczyzna w niebezpieczeństwie i ogłosili walkę z "wrogami zewnętrznymi" - m.in. Austrią i Belgią. Jakobini uważali, że skoro w państwach europejskich nie doszło jeszcze do rewolucji, to wszystkie narody poza Francją, jako że nie dorosły jeszcze do rewolucji, są ciemne i zabobonne.

W dziewiętnastowiecznym nacjonalizmie istotnym elementem był darwinizm społeczny, który zakładał, że życiem społeczeństw rządzą te same zasady, co światem przyrody. Według nacjonalistycznej interpretacji historii świat był i jest areną walk pomiędzy różnymi narodami, z których tylko najsilniejsze mają prawo do przetrwania.

Nacjonalizm był jednym z elementów faszyzmu. Skrajny nacjonalizm (szowinizm) cechował z kolei narodowy socjalizm, obecnie neonazizm. Elementy nacjonalistyczne występowały również w niektórych formach komunizmu np. w Wietnamie, ZSRR (po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej 1941) czy w Polsce (szczególnie po 1967).

Współtwórcą i głównym ideologiem polskiego nacjonalizmu - Narodowej Demokracji (endecji) - był Roman Dmowski, (Myśli nowoczesnego Polaka, 1902).[4] Obecnie spadkobiercy ideologii Narodowej Demokracji, unikają na ogół określenia nacjonalizm i określają się jako ruch narodowy.

Odpowiedź jest w słowach zacytowanych przez Łukasza:

Oznacza to,że nacjonalizm może istnieć,jeśli nie będzie sprzeczny z normami chrześcijańskimi.Dopóki więc nacjonalizm nikomu nie będzie szkodził to może sobie istnieć.Gdy jednak nacjonaliści posuną się do przemocy (jak III Rzesza czy IRA) to taki nacjonalizm jako niezgodny z zasadami chrześcijańskimi i nie ma prawa bytu.O to chodzi siostro Kropko.

Dmowski określił kierunek polskiego nacjonalizmu już w 1927 w książce "Kościół, naród, państwo". Określił się na długo przed "wyprawianiem" Hitlera. Jeszcze w 1933 Watykan prowadził z III rzeszą polityke konkordatow.

Polecam tez książkę chyba prof. Grotta "Nacjonalizm chrześcijański" i jego ostatni wywiad http://forum.fronda.pl/forum.php?akcja=pokaz&id=796589

Tylko, ze wydal encyklike "Mit brennender Sorge", podkreslajaca dramatyczna sytuacje Kosciola i wiernych w III rzeszy. Encyklika ta nie jest po lacinie, a powage sprawy podkresla juz sam tytul.

Jeszcze w 1933 Watykan prowadził z III rzeszą polityke konkordatow.

Miłość........wszystko znosi,wszystkiemu wierzy,we wszystkim pokłada nadzieję, WSZYSTKO PRZETRZYMA