Niski atak powiadasz, a traktowanie Polaków jak bezwolne kukły, które:





Bujdy do wiwatu i usilne robienie z rodaków idiotów - tak tych, którzy przygotowywali w domu wczasowym posiłki, jak i wczasowiczów, którzy żarli co im podano......pilaster rzeczywistość postrzega przez filmy Barei.

Podobna bujda jak ta o sytuacji w ZSRR - gdzie Rosjanie głodowali, zwłaszcza na prowincji to głodowali, ale np mój mąż w latach 80-tych pracował w Tallinie.
Za każdym przyjazdem do kraju przywoził m.in. całą uwędzoną szynkę (Polacy sami zrobili sobie wędzarnię, kupowali całe szynki wieprzowe i produkowali szynki na bieżące potrzeby i dla rodzin w kraju) przywoził dla dzieci multum słodyczy, m.in. w bombonierkach grubą czekoladę (tak pracownicy zakładu wyrobów czekoladowych przemycali czekolady, które kupowali m.in Polacy) - dzieciak w domu kruszyły ją za pomocą noża i młotka.

A jak w takiej sytuacji powinien zachować się nieidiota?
Co to za znak przestankowy?

Ale przecież nikt tutaj nie neguje tego, że ludzie kradli na potęgę w socjalizmie. Więc nie wiem, z kim dyskutujesz i czego próbujesz dowieść.

W jakiej sytuacji? - przedstawianej przeze mnie rzeczywistej sytuacji z mojej pracy - czy odpowiedzi pilastra traktujących je jako konfabulacje, bo w PRL była jedynie bida z nędzą.



Gdybyś czytał dokładnie posty, to wiedziałbyś, że dyskutuję z tym:

Filmy Barei to są produkcje hiperrealistyczne. Dokładnie tak było, tyle że reżyser podał takie rozproszone sytuacje w wersji skondensowanej.




Nie przemycali, tylko kradli, jeżeli już...

Ciekawe dlaczego dzisiaj żadne dzieci nie muszą kruszyć czekolady za pomocą noża i młotka...




Owszem, w PRL była jedynie bida z nędzą. Nawet ci którzy mieli możliwości coś ukraść i tak musieli to potem rozbijać młotkiem i nożem...

W sytuacji socjalistycznych relacji społecznych. Twoim zdaniem fakt, że ludzie zachowują się tak, jak ich do tego zmusza sytuacja oznacza, że są idiotami, kukłami, czy czym tam jeszcze. Pytanie brzmi – jak powinni się w takiej sytuacji zachować?
Zauważ, że pilaster był na wycieczce. Więc nie miał dojść do kradzionej żywności, którymi dysponował Twój mąż.

W dodatku był na wycieczce nie w dużym, "europejskim" (jak na radzieckie standardy) mieście takim jak Talinn, tylko na głuchej ukraińskiej prowincji. I przygotowany na to, że zobaczy coś podobnego do prowincji PRLowskiej doznał istnego szoku poznawczego. Bo miejscowi żyli w warunkach znacznie bardziej od prlowskich nędznych i prymitywnych. W dodatku byli święcie przekonani, że to właśnie w PRL mają gorzej, bo muszą walczyć z "kontrrewolucją" (Solidarnością)

Gdybyś czytał dokładnie posty, to wiedziałbyś, że mówimy o konkretnej sytuacji w domu wczasowym. Gdyby rzeczywistość tak wyglądała jak usiłuje przedstawiać pilaster - czyli na jakieś stołówce w PGR lub w podobnej dziurze, to nikt z personelu nie pracowałby po 15 lat, bo konsumenci sumiennie egzekwowali swoje prawa, czyli zgodność posiłków z jadłospisem, z podaną w jadłospisie gramaturą i urozmaiceniem w postaci warzyw.



Zauważ, że mąż szynek, czekolad nie kradł, a kupował je na legalu w sklepie.
Czekoladę w bombonierkach kupował na bazarach.

Tak z ciekawosci: czy pilaster nigdy niczego na bazarach nie kupowal? Albo na slynnym "ruskim rynku" wna poczatku lat dziewiecdziesiatych?
Wszyscy wiedzieli, ze to mienie kradzione, ale zal im bylo ludzi postradzieckiepch, to kupowali. Pewnie jakies reminiscencje czasow, kiedy Polacy na Mexikoplatz w Wiedniu, albo w Berlinie, sprzedawali co popadnie.

Niestety, to byla ta kolektywna schizofrenia, ze Kalemu ukrasc to zke, Kali ukrasc "panstwu", czy "komunistom", to dobrze.
Skutki mamy do dzis.

Ani szynek, ani czekolad nie było na legalu w sklepie. W ZSRR w latach 80 na pewno nie. Chyba że to był własnie specsklep. Dla nomenklatury.

Byłeś ponoć na przedziwnej wycieczce na głuchej ukraińskiej prowincji choć wszystkim wiadome jest, że wszystkie wycieczki po ZSRR miały wyznaczone trasy i zwiedzać można było zamożne miasta, rygorystycznie pilnowali tego "przewodnicy" z KGB.
A wiesz jak było w Tallinie, gdzie PKZ miał kilkuletni kontrakt i dziesiątki Polaków w delegacji naocznie poznawali realia miasta - tylko miasta, bo bez przepustki nikt nie miał prawa wyjechać poza granice miasta.
"W sklepach nic nie było" i cudownym sposobem po powstaniu państwa Łotwa w Tallinie pojawiły się ogromne sklepy....czyli przez czas ZSRR stały puste?

W jednym masz rację - jak mówił mąż i inni znajomi - ziemniaki były ohydne. Bowiem do restauracji i stołówki hotelu w którym mieszkali Polscy ziemniaki przywożono z kołchozu już obrane i w ilości na tydzień. Czyli obrane po 3-4 dniach już praktycznie nie były zjadliwe.

W jaki sposób „egzekwowali swoje prawa”?
Przecież jeszcze przed chwilą pisałaś, że czekolady były kradzione z zakładów produkcyjnych.

Nie paczkowane owinięte w celafon i papier z nadrukiem czekolady kradzione, ale czekolada - pracownicy płynną czekoladę wlewali do pudełek bombonierek i przemycali do sprzedaży na bazary.
Taka bomboniera czekoladowa ważyła ok 2 kg.
Dodam jeszcze - te tallińskie czekolady były znacznie smaczniejsze niż nasze wedlowskie.

Hmm, tak sobie czytam i mam mieszane uczucia. Byłam na wycieczce w Brześciu w 1976 r. organizowanej przez szkołę (średnią), do której chodziłam. Nie wiem, czy chcieli pokazać Polakom jaki u nich dobrrobyt, ale jedzenie było całkiem dobre i w ogromnych ilościach. Pamiętam jak na kolację każdy dostał całego p[ieczonego kurczaka. Tak, całego, ale bez chleba. Kurczak nie był jedyną potrawą, ale nie pamiętam reszty, bo ta ilość kurczaka mnie zszokował, no i ten brak chleba (nie było wcale do mięsa). Pamiętam też, że każdy dostał butelkę piwa i ... konsternacja: co z tym zrobić, skoro byli nauczyciele. Wypad do miasta w czasie wolnym: oczywiście handel z mieszkańcami. Mieliśmy szczęście, że Polacy tam mieszkający, jak usłyszeli język polski, zapraszali nas do domów, bo na ulicy handel był ryzykowny. W mieszkaniach dwóch pań (u tylu byłam) warunki porownywalne z naszymi, tyle że jeden pokój z kuchnią. Pewnie byli tacy, co mieli większe. No i teraz zakupy w skjlepach: pierwszy sklep - odzieżowy. Na wieszakach sukienki z kretonu, żadnej z tzw. wyjściowego materiału. Męski garnitury... z drelichu. Sklep mięsny - słonina i nic więcej. Spożywczy - i tu chałwa!!!!! U nas tego nie było (był tylko blok czekoladowy), więc kupiłam pół kilograma. Pani zapakowała mi w ...szary papier, taki, w jaki u nas pakowane były narzędzia typu siekiera, kosa itp. W hotelu degustacja. Pomyślałam, że najem się za wszystkie czasy i ...surprise... nie do jedzenia. Ohyda. Za to w sklepie z zabawkami półki zawalone róznymi misiami, lalkami i czym tam jeszcze, a tak napchane, że jak wyjęłam lalkę (chciałam kupić córeczce kuzynki), to wszystko runęło na podłogę. Tyle pamiętam z wycieczki do Brześcia, oczywiście poza zwiedzaniem Twierdzy Brzeskiej, gdzie nie omieszkałam dorzucić swoje trzy grosze, że Brześć był polski. Że też mnie nie aresztowali wtedy Najwyraźniej przewodniczka nie była kapo.
A teraz PRL rok 1982, stan wojenny i wyjazd do Kołoberzegu, do sanatorium. Jedzenie bardzo dobre i w takich ilościach, że zabieraliśmy na drugie śniadanie do pokoju, a po kolacji codziennie ciasto domowego wypieku, przeważnie drożdżowe. Warunki super. Pokoje dwuosobowe, winda, marmury (Ośrodek Lech). W mieście można było zjeść świeżą rybę w smażalni. Pierwszy raz jadłam dorsza. Jakże inaczej smakował niż ten mrozony, którego nie znosiłam, bo był suchy i się rozpadał. Nie byłam prominentem. Zwykły pracownik księgowości.
No, ale żeby nie było tak różowo, to nie raz stałam w kolejkach po wiele godzin, kiedy byłam u rodziców z wizytą (dłuższą, bo to daleko), aby kupić mięso na kartki, tyle że to mięso po włożeniu na patelnię się smażyło, a nie gotowało, jak dzisiaj. U siebie nie miałam takich problemów, bo mąż był w wojsku i on robił zakupy mięsne w sklepie w j.w., ale był problem z chlebem. Trzeba było odstać swoje, aby kupić na niedzielę (to na wychowawczym, bo gdy pracowałam, to robiliśmy zamówienia we własnej GS piekarni i przywożono nam do biura).
Nie, nie tęsknię za PRL. Dyżurny goździk i para rajstop z funduszu socjalnego na Dzień Kobiet . Każdy zakup: pralki, telewizora, na zapisy i czekanie miesiącami. Masakra. Nie mówię już o późniejszym czasie i samym occie na półkach.

Tiaaa, moj pierwszy wyjazd do rodziny w Bredzie w 69r dopiero otworzyl mi oczy na lekka roznice miedzy szara rzeczywistoscia PRL, a Zachodem.
Najpierw pociag przestal zataczac sie jadac w przod, pamietam moment gdy maszerujac ze szklanka herbaty do swego przedzialu nagle przestalem balansowac miedzy scianami korytarza i dziarsko ruszylem przed siebie, a to wlasnie wjechalismy na tory zachodnioniemieckie, potem zaskoczenie kolorami i porzadkiem wszedzie gdzie oko nie spoczelo.
No i te zapachy, w Holandii zapach kawy i fast food na dworcu zamiast smrodow z polskich dworcowych jadlodajni i jakiegos straszliwego smrodu z NRD, ktory byl wlasciwy tylko dla tego kraju. Od tej pory Zachod zawsze kojarzyl mi sie z ta radykalna zmiana zapachu ( na lepszy ).
No i te dziewczyny, tak rozne od polskich socjalistycznych ( buzia w ciup, raczki w maldrzyk, oczy wbite w ziemie ), kolorowe, wymalowane, rozbawione i same zaczynajace rozmowe - dla 19 latka z PRL byly jak objawienie.
Powrot byl trudny i skojarzyl mi sie z glosem spikera na pierwszej polskiej statcji za granica NRD informujacego o tym gdzie byl i co powiedzial pierwszy sekretarz. Ten glos byl tez b.charakterystyczny dla polskich oficjalnych komunikatow radiowych.

Jedni udawali,że pracują, inni udawali że im płacą...