Tak. Czasem ta namolność jest dokuczliwa.
Ale przyznam, że to nie księża katoliccy, nie nauczyciele sprowokowali mnie do tego, aby bardziej zainteresować się biologią, ale właśnie dyskusje z odwiedzającymi mnie Świadkami Jechowy.
Dyskusje zawsze były długie, i żadnej z nich nie żałuję.
Z każdej coś wynosiłem. Były argumentem do przeczytania czegoś dla mnie nowego. Poszukania argumentów na Ich twierdzenia.

Nie nabieram się na lakierki, krawat i garnitur.
Głupi argument.

Krew w Ich pojęciu jest świętością.
Nie będę tego wyjaśniał za nich, bo mogę gdzieś zrobić błąd.
Może trafi się na forum Swiadek Jechowy. Zadanie dla niego.

Powtórzę co już wcześniej powiedziałem. Poznany przeze mnie Świadek Jechowy będzie zawsze przeze mnie darzony ogromnym szacunkiem.

quote]
niewiarek napisał:

To, że wytykam słabości jest jednocześnie pokazywaniem z czym należy walczyć.
Dla mnie to naturalne:
dążyć
do pokonywania swoich słabości, niedociągnięć.
Wydaje się, że mało?
Pokonać choć jedną swoją słabość to jest bardzo dużo.

To oferuję jako ateista.
Pokonywać swoje słabości.

quote]
-

Po co ateiście pokonywanie swoich słabości, skoro jego trudna droga kończy się niczym? Pewnego dnia zamknie oczy i nie będzie nic.

Umrze bez słabości.
Może nawet umrze jako bardzo silny człowiek.

Śmierć człowieka w nicości oznacza dla Ciebie siłę?

Nie mając intencji by obrazić, to przebija nawet egoizm satanistów. Ateista nie żyje przecież sam na świecie, zostawia po sobie ludzi, w których duszach odcisnął pieczęć swojej własnej, że tak poezją pojadę. Ateiści, dla przykładu, także miewają dzieci, które muszą zaprawić do zmagań ze światem; i jeśli będą słabi np. moralnie, to je zmarnują i tyle.

A co z ateistami singlami?

A co, wszyscy przyjaciele i znajomi ateisty umierają równo z nim?

Jest czyimś wyborem być ateistą, to z kolei zakłada pewną ideologię i również pewien koniec, więc nie sądzę żeby było obraźliwe wyartykułowanie tych faktów. Jakkolwiek, przynajmniej dla mnie, ten fakt jest mało pokrzepiający.

Dzieci czy inni ludzie owszem byli by celem życia, ale chodzi mi o cel w sensie ideologicznym tzn. pewnym i niepodważalnym.
Jak wiadomo nie każdy ma dzieci, życie ludzi w naszym otoczeniu, też niestety nie jest pewnością i dlatego w sensie idei, w sensie pewnej i jednoznacznej intencji naszej egzystencji, nie może być uznawane za pewnik. Niestety. Czy jest coś pewnego?

chwat napisał:

Smutne jest to, że do tego ogranicza się twoja wyobraznia w postrzeganiu świata ateisty.
Dajesz jedynie swiadectwo temu że po prostu coś klepiesz, ale tak naprawdę nie zdajesz sobie sprawy z tego co klepiesz.
Każdy człowiek ma ogromne bogactwo życia wewnętrznego.
Jak komuś brak wyobrazni, to będzie kojarzył ateistę jedynie z równaniem E=mc^2.
Ale to nie mój problem.
Widzę świat, cieszę się, płaczę, wzruszam, kocham i dalej, dalej mógłbym jeszcze wymieniać.
Jestem bogaty. Duchowo.
A ty?

Właśnie sztafeta pokoleń, przekazywanie dalej pałeczki. Oprócz tego chyba tylko fakt, że Internet nie zapomina, dokładnie na takiej zasadzie: kopiowania informacji w możliwie wielu miejscach. Jeden dysk padnie, ale "tysiące" będą działały dalej. : )

Skoro mówisz, że po prostu coś klepię i brak mi wyobraźni to pewnie tak jest.

Pytam, jeśli wolno, gdzie zdeponujesz bogactwo duchowe po dniu ostatnim?

Sztafeta pokoleń jest niepewna, dyski tym bardziej

Właśnie to jest nieprawda.

Sztafeta pokoleń trwa tyle, ile życie na Ziemi, tzn. zdaje się jakieś 4 miliardy lat. Człowiek zaś ma ten luksus, że nie musi się koniecznie powielac "w materii" jak zwierzę, może oddziaływać przez kulturę, np. prawną, skoro o dzieciach mowa: przysposobić kogoś.

Gdyby zaś struktura połączeń między dyskami była niepewna, toby Google nie działało i inne wyszukiwarki. Skupiasz się na materii, a powinieneś na informacji, tzn. na słowie.

Wystarczy ze padnie zasilanie i nawet tys. dyskow nie pomoze.

Albo jakiś wirus wszystko popsuje.
Lem pisał o bombie megabitowej.