Wydaje mi się, że każda z tych nazw odnosi się do przedstawiciela danego gatunku w danym momencie ontogenezy.

Nie twierdzę jednak bynajmniej, by z przynależności owej zygoty do gatunku homo sapiens wynikało, że w żadnym wypadku nie może być zniszczona/zabita. I zgadzam się, jak najbardziej, że w innych niż biologiczne ujęciach owa zygota może nie być człowiekiem.

Podobnie mówimy o embrionie, kiedy chcemy zaznaczyć, że jest to embrion gatunku Homo sapiens: embrion ludzki.

W tym rzecz, że w żadnym innym poza taksonomicznym nie jest człowiekiem. Zaś termin "zabójstwo", z tytułu tego wątku, nie odnosi się do ujęcia naukowo-biologicznego. Czyli występowałoby pomieszanie znaczeń pod jednobrzmiącym słowem. Dlatego powinniśmy unikać tej ekwiwokacji, jakoby "egzemplarz H.Sapiens =def= człowiek w dowolnym znaczeniu i kontekście"

A do jakiego? Z uzasadnieniem poproszę.

Nie chodziło się do szkoły? "Zabójstwo" to termin etyczny i prawny, a nie naukowo-biologiczny.

Więc co to jest "człowiek w ujęciu etycznym i prawnym" oraz w jaki sposób i z jakiej racji to ujęcie różni się od ujęcia naukowo-biologicznego.

W ujęciu etycznym przez "człowiek" rozumie się osobę ludzką.
W ujęciu biologicznym "człowiek" to w najogólniejszym sensie organizm gatunku Homo Sapiens, bez względu na fazę rozwoju.

W biologii Homo Sapiens to ssak naczelny z rodziny człowiekowatych, dla którego charakterystyczna jest względnie duża pojemność puszki mózgowej, przystosowanie do naziemnego trybu życia oraz utrzymywania wyprostowanej postawy ciała i dwunożnego chodu, całkowicie przeciwstawny kciuk oraz dłonie zdolne do precyzyjnego chwytu. Zarodek gatunku H. Sapiens jest takim samym sensie "człowiekiem" jak ikra gatunku Esox lucius jest "szczupakiem" - przez spełnienie kryterium przynależności genetycznej. W biologii termin "człowiek" ma zatem znaczenie czysto deskryptywne, służy do wskazania grupy organizmów, które biologicznie wchodzą w skład gatunku Homo Sapiens.

W etyce mowa o człowieku jako osobie, to jest o świadomym podmiocie. Świadomość jest fundamentalną cechą odróżniającą osoby od nie-osób. Dlatego kamienie ani szczupaki nie są osobami (chyba że ktoś uważa, że mają świadomość). Świadome byty mają poczucie siebie, pamięć zapewniającą rozpoznawanie trwania własnej tożsamości, poczucie przeszłości i przyszłości, mogą dokonywać świadomych wyborów. Dlatego osoba to byt, który może dokonywać wyborów podlegających ocenie moralnej. Z tego też powodu posiada status moralny, czyli jest podmiotem praw moralnych. W etyce termin "człowiek" ma zatem znaczenie wartościujące, czyli służy do wskazywania i akcentowania pewnych specyficznych wartości, powiązanych z przynależnością do grupy osób, społeczeństwa ludzkiego. Ponieważ prawo reguluje stosunki w społeczeństwie na bazie pewnego systemu wartości, możemy mówić o przenoszeniu ujęcia etycznego na prawne. To są ujęcia normatywne, czyli wyznaczające wzorce postępowania wynikające z przyjętych wartości. We współczesnej etyce pewien status moralny przyznaje się również nie-osobom, np. zwierzętom, ale jest to zabieg wtórny, bazujący na innych kryteriach (odczuwanie bólu).

Brak prawnej definicji "człowieka", brak innych znanych nam bytów wypełniających charakterystykę "osoby", oraz fakt, że filozofia moralna (etyka) nie bazują na konieczności biologicznej przynależności gatunkowej powodują, że pozabiologiczne pojęcie "człowiek" jest obecnie praktycznie synonimem pojęcia "osoba". Co więcej, ponieważ na gruncie etyki podmiotem praw moralnych jest właśnie osoba, bez względu na przynależność gatunkową czy też sposób istnienia, to człowiek całkowicie zcyborgizowany, czy przeniesiony do wnętrza maszyny, jako że również pozostaje osobą, świadomym podmiotem, wcale nie musi być organizmem o genotypie H.Sapiens. W przypadku biologii jest dokładnie odwrotnie: pełna cyborgizacja lub przeniesienie umysłu ludzkiego do wnętrza maszyny powodują, że dana jednostka przestaje być człowiekiem, a nawet, według niektórych definicji, w ogóle organizmem żywym.

Jak przeprowadza się dowód na to, że x ma świadomość (przypominam, że mowa o cesze fundamentalnej).



Czy śpiący człowiek jest osobą ludzką?

Pozwolę się wtrącić i zauważyć, że niektóre naczelne (poza człowiekiem) mają świadomość, a co więcej, wydaje się także że znają podstawowe elementy tego co my nazywamy moralnością.
Założyłem zresztą o tym osobny wątek viewtopic.php?f=47&t=31246&hilit=+moralno%C5%9B%C4%87&start=0

A jak się przeprowadza dowód na to, że marchewka lub kamień NIE mają świadomości?

Kto śpi, nie grzeszy - powinieneś wiedzieć, do czego odnosi się etyka.

Z tego co wiem, nie przeprowadza się. Chyba, że akruk wie o czymś innym, więc słucham (przypominam, że chodzi o cechę fundamentalną).



A ty powinieneś chociaż czasem myśleć. Czyli etyka, twoim zdaniem, w ogóle nie odnosi się do człowieka śpiącego?

W takim razie, na podstawie czego stwierdza się, że marchewka i kamień nie mają świadomości, zaś Benedykt XVI lub Johnny ją mają?

Nie odnosi się do człowieka śpiącego jako podmiotu moralnego podejmującego decyzje. Czepiasz się pojedynczych zdań coraz bardziej wyrywając je z kontekstu i dryfując z każdym komentarzem coraz dalej od rozmowy o sensie pierwotnej wypowiedzi. Bez ładu i składu kicasz od zdania do zdania, przemilczając całe rozumowania i argumentacje, jakie im towarzyszą - na tym polega cała z tobą dyskusja. Nie ta jedna zresztą.

Domniemywa się, na podstawie tego, jak się zachowują.



Pozwolę sobie to całe ple ple ple pominąć i wrócę do meritum: czy śpiący człowiek jest osobą ludzką?

Dokładnościowo. Im bardziej jakaś istota jest osobą, tym bardziej dotyczy jej etyka. "Budulec", z którego jest zrobiona, ma znaczenie drugorzędne.

No to już masz odpowiedź na swoje pytanie. Po co mnie pytałeś, skoro sam dobrze znałeś odpowiedź?

Biedny Johnny. Nic mu się nigdy nie śniło. (Tj. tak mu się zdaje).

Idź i naucz się czytać ze zrozumieniem, a jak już wrócisz, to przeczytaj moje pytanie jeszcze raz.



Nie jesteś w stanie zrozumieć mojego pytania, czy po prostu nie potrafisz na nie odpowiedzieć?