Zgadza się. Ale na konkretne przykłady nikt nie zareagował. A one, choć pozornie podobne, mają bardzo różne tło etyczno-moralne i ich analiza pozwala wyciągnąć ciekawe wnioski nt poczucia moralności każdego z nas.

Wystarczy, że założymy, iż tylko MOŻE on [wchłonięty bliźniak] być człowiekiem. Jeśli uznajemy, że to może być człowiek, wówczas powinniśmy się wstrzymać od jakichkolwiek działań godzących w jego potencjalną godność ludzką. Takie stanowisko wynika z katolickiej etyki [hasłowo odsyłam do "działania w stanie wątpliwości sumienia"].


Sęk w tym, że ta analogia jest o tyle adekwatna, iż w jednym i drugim przypadku pytamy o to czy ów "zbiór tkanek (komórek)" jest człowiekiem. "Czy to jest człowiek?" - pytają obie strony zarówno w sporze o aborcję, jak i w sporze o wchłoniętego bliźniaka.


Cytat dotyczy aborcji, a przecież identyczny moglibyśmy podać w tym temacie - temacie o wchłoniętych bliźniętach.

Z katolickiego punktu widzenia, rozumiem, że dusza łączy się z ciałem w momencie zapłodnienia i dalej rozwija się z tego człowiek. Zatem istnienie duszy można określić poprzez istnienie możliwości naturalnego rozwoju prowadzącego do powstania człowieka. Nie psa, nie ryby, nie czegoś bez głowy.

Po co warunek o istnieniu możliwości naturalnego rozwoju?? Wystarczy, że wiadomo iż ludzki plemnik lub plemniki wniknął lub wniknęły w komórkę jajową. W tym momencie mamy do czynienia z zapłodnieniem i, jak rozumiem, w tym momencie Jahwe tworzy dusze i łączy je w jakiś sposób z nowo powstałymi ludźmi, choćby byli oni pojedynczymi komórkami. A co się dalej stanie, czy zarodki rozwiną się czy nie, czy zdołają przekształcić się w płód czy też zostaną niebawem wydalone i wyrzucone do śmieci, to chyba nie ma znaczenia dla procesu implantacji duszy?

Anatomicznie, zarodek człowieka i zarodek kota niczym się nie różnią. A tylko ten pierwszy ma duszę. Dlatego sądzę, że ta możliwość rozwoju jest tutaj sednem sprawy.

Moim zdaniem to bez znaczenia, bo nie mamy do czynienia z problemem rozróżnienia zarodka kota i człowieka. WIEMY, że w ciele człowieka jest zarodek człowieka, a nie kota, a dusza jest implantowana zarodkowi człowieka w chwili jego powstania i oddziela się od ciała po jego śmierci.

Różnią się genetycznie.

Różnią się duszą nieśmiertelną. Przeciwstawny kciuk ani kilka genów nie czyni człowiekiem.

Zdefiniuj śmierć człowieka.

DLA MNIE śmierć człowieka następuje wówczas gdy ustaje (jak się wydaje bezpowrotnie) działanie mózgu, wyłączywszy to na najniższym poziomie wegetatywnym. Analogicznie, życie człowieka zaczyna się wówczas, gdy rozpocznie się działanie mózgu na poziomie wyższym niż najniższy, wegetatywny.
Tak więc, kilkutygodniowy zarodek, mimo że ma zalążek mózgu, który steruje np. jego malutkim sercem (o ile się nie mylę), DLA MNIE żywym człowiekiem nie jest. Podobnie, jak osoba u której stwierdzone takie uszkodzenia mózgu, że należy człowieka utrzymywać przy życiu za pomocą aparatury i nie ma z nim żadnego kontaktu.

Napisałem tak na szybko, mogłem się mylić.

Ja też sądzę podobnie, choć trzeba by może dopracować sposób określenia granicy, bo może być płynna. Niemniej, gdy w ogóle nie funkcjonuje to sprawa jest jasna.

Jednak według KK zygota to już rozwijający się człowiek. Ale gdy komuś urwie głowę, jest on uznawany za martwego. Dlatego, jesli mózgu na pewno nie będzie, wtedy nie ma też problemu etycznego.

Gdy komuś urwie głowę, wtedy pewnie ustają wszystkie funkcje życiowe. Wtedy rzeczywiście "nie ma problemu".
Natomiast żyjący człowiek bez mózgu to dla Kościoła nadal może być człowiek.
Zresztą może nie o Kościele myślałeś, gdy pisałeś 'nie ma też problemu etycznego'?

Tak, pisałem o etyce katolickiej. Ciało bez mózgu można by podtrzymywać przy życiu. Ale nie słyszałem, aby KK miał tu wątpliwości. Przecież przeciwny jest też terapii uporczywej.

Soul, szczerze mówiąc, nie mogę znaleźć żadnej wypowiedzi, żadnego dokumentu kościelnego,
który chociaż w części pozwoliłby się odnieść do tego konkretnego przypadku ( człowiek bez mózgu ).

(a propos stanowiska KK - Elbrus, poudzielałbyś się trochę w tym wątku?)

Tak tylko myślę do jakich eksperymentów mogłoby dojść, gdybyśmy uznali,
że taka istota nie jest człowiekiem...Taki przykład z Wprost24.
Nie przeraża Was to?:

"Brytyjski naukowiec Jonathan Slack wyhodował zarodek żaby bez głowy, blokując geny kontrolujące rozwój tej części ciała. Zapowiedział jednocześnie, że te same metody można zastosować w stosunku do ludzkich embrionów.

Twierdzi, że w niedługiej przyszłości jest w stanie wyhodować ludzkie klony bez głowy, czyli bez mózgu i centralnego układu nerwowego. W miejsce człowieka będziemy mieli żywą maszynkę do produkowania części zamiennych.
Slack upiera się, że embrion bez głowy nie byłby człowiekiem, lecz tylko zespołem żywych organów. Pomysł przypomina nieco makabreski filmowe, ale trzeba przyznać brytyjskim uczonym, że klonowanie "części zamiennych" pozwoliłoby ratować życie milionów ludzi. Slack zwraca również uwagę, że nie jest konieczne klonowanie całego organizmu - wystarczy hodowanie brakujących narządów. Ci, którzy dysponowaliby tą metodą, zbiliby na tym gigantyczne fortuny.
Klonowanie komórek ludzkich pomogłoby ludziom cierpiącym na dziesiątki rozmaitych chorób, między innymi na chorobę Parkinsona czy Alzheimera. Przeciwnicy klonowania zwracają też uwagę na kwestie czysto genetyczne, a konkretnie niebezpieczeństwo stworzenia mutacji czy przenoszenia tą drogą rzadkich chorób genetycznych.
Ale nie genetyka stwarza tu największe bariery, lecz stanowisko Kościoła. "Klonowanie embrionów ludzkich, czy to w celach terapeutycznych, czy też naukowych, jest głęboko niemoralne. Embrion jest istotą ludzką i nie może być uważany za zwykłe połączenie komórek" - twierdzi autorytatywnie Papieska Akademia Życia.

Naukowcy deprecjonują znaczenie moralnych aspektów, twierdząc, jak choćby sygnatariusze "Deklaracji w obronie klonowania oraz niezawisłości badań naukowych", że problem jest moralnie mniej kontrowersyjny niż te, przed którymi stawali twórcy broni atomowej czy autorzy kodów genetycznych."

Czy jest wg Was mniej kontrowersyjny?

"W 1981 r. papieska rada „Cor Unum” stwierdziła „(…) za zmarłego należy uznać człowieka, u którego zostałby stwierdzony całkowity i nieodwracalny brak aktywności mózgu”.

Nieco później w 1985 r. Papieska Akademia Nauk wskazała, że „osobę uznaje się za zmarłą, gdy doznała nieodwracalnej utraty wszelkiej zdolności utrzymania czynności ustrojów integracyjnych i koordynacyjnych tak fizycznych, jak i umysłowych”.
Podczas prowadzonej dyskusji uznano, że kryterium mózgowe jest ostatecznym wyznacznikiem śmierci, bowiem ostatecznie ustanie krążenia i oddychania szybko doprowadziłoby do śmierci mózgu.

Stanowisko w sprawie oznaczenia momentu śmierci zajął także papież Jan Paweł II, który stwierdził, że „całkowite i nieodwracalne ustanie wszelkiej aktywności mózgowej, jeśli jest rygorystycznie stosowane, nie wydaje się pozostawać w sprzeczności z istotnymi założeniami rzetelnej antropologii”

^^Z internetowego serwisu Diametros.

Świetnie.

Uważam zatem, że zgodnie z nauczaniem KK, zygota bez genów kodujących mózg, nie powinna być uznana za człowieka (osobę).