Profesor Karol Modzelewski udzielił wywiadu Robertowi Walenciakowi z „Przeglądu”. Cytuję fragment:

- Pisowcy i prawicowi dziennikarze twierdzą, że III RP, lata 1989-2005, to były czasy ideologicznego panowania Michnika. Michnikowszczyzny.
- Niech mnie pan nie rozśmiesza. Mówimy poważnie! Michnik, owszem, miał skłonność do operowania pewnymi gotowcami. Ale Adam nie tworzył gotowców. On je brał.

- Od kogo? Kto je tworzył?
- Po części raczej Geremek niż Michnik, według mnie. Kto był maitre a penser, czyli mistrzem myślenia w tamtych czasach? Nie Michnik, moim zdaniem. Michnik był ogromnie ważnym człowiekiem w tamtym czasie, jeśli chodzi o rolę mediów w Polsce, zwłaszcza prasy. "Gazeta Wyborcza" ustaliła pewien wzór, pewien system oddziaływania prasy na nasze życie publiczne. I Michnik był rzeczywiście w tej dziedzinie najważniejszym z twórców nowej rzeczywistości. Poza tym może to przejął od śp. Jerzego Giedroycia, uważał, że szalenie ważne są decyzje personalne, i koniecznie chciał na nie wpływać. Chciał się zakolegować. Miał to od dzieciństwa. Lubił kolegować się z ludźmi znaczącymi. To mu wytykano. A teraz? On żyje wprawdzie, i oby żył nam jak najdłużej, ale mimo że żyje, wypada o nim mówić wyłącznie dobrze. Dlatego, że wielu jest takich, co go chcą położyć do grobu.

- W dodatku łobuzów!
- O właśnie! Więc o Michniku można tylko dobrze. Ale on był do niedawna najbardziej opiniotwórczym człowiekiem w Polsce. Więc aż tak bardzo się nie dziwię jego demonizacji i tym ludziom, którzy mówią: "Ach Boże, nikt mnie nie chciał słuchać, bo był Michnik, wszyscy chcieli słuchać Michnika, jakaż to dla mnie straszna krzywda, przecież to jest niesprawiedliwość społeczna nie do zniesienia, trzeba to wykrzyczeć, trzeba tę michnikowszczyznę wytarzać po wszystkich rynsztokach, utytłać w błocie". To mnie nie dziwi. Że jest pewien gatunek ludzi, który tak czuje, tak myśli i tak krzyczy.

Koniec cytatu.

Odkładam na bok, że jestem człowiekiem z gatunku łobuzów, bo na tego rodzaju obelgi zdołałem zobojętnieć. Co wynika z tego fragmentu? Że Adam Michnik nie był człowiekiem najbardziej wpływowym w latach III RP (wypowiedź 1), bo nie on tworzył myślowe „gotowce”, ale jednak że był „najbardziej opiniotwórczym człowiekiem w Polsce”, bo nagłaśniał owe gotowce dzięki posiadanej medialnej potędze, i bo się kolegował z najważniejszymi ludźmi (wypowiedzi 2 i 3). Modzelewski zdaje się tu niżej oceniać Michnika ode mnie, bo sprowadza go tylko do roli rezonatora, jako prawdziwy mózg michnikowszczyzny wskazując Geremka. Merytorycznie niewiele to jednak zmienia.

Dalej mamy wyraźną sugestię, że o Michniku może i miałby profesor coś do powiedzenia, ale nie powie, skoro atakują go łobuzy. Brak wyjaśnienia, czym różni się łobuzerska krytyka najbardziej do niedawna opiniotwórczego człowieka w Polsce od nie łobuzerskiej. Za to wcześniej w tym samym wywiadzie bardzo obaj panowie ubolewają, że w mediach nie ma szacunku dla autorytetów, że dziennikarze ośmielają się kwestionować autorytety oczywiste i uznane.

Myśl, że autorytety wymagają weryfikacji, i że „prawdziwa cnota krytyk się nie boi” wydaje się Modzelewskiemu, nie mówiąc o jego rozmówcy, najgłębiej obca. Pewnych osób krytykować nie wolno, bo to podłość.

Najgorsze wrażenie robi jednak trzecia z zacytowanych wypowiedzi. Oto kwintesencja formacji umysłowej, do której należy Modzelewski. Przeciwnik nie może mieć cienia nie to że racji, ale uczciwych motywacji. Zamiast polemizować, trzeba go w słowach upodlić, poniżyć. A przecież tak samo można by się załatwić i z „Panem Karolem” (nie spoufalam się, tylko cytuję Szpota). Na przykład, że cóż, nie dziwię się partyjnym rewizjonistom, którzy mówią „Ach Boże, nikt nas nie chciał słuchać, wszyscy chcieli słuchać Gomułki i Moczara, ach, wsadzili nas do więzienia, i przez to partia upadła, jakaż to straszna krzywda, i w „Solidarności” też nas nie chcieli słuchać, nazywali Żydami, jakież to podłe było, jakaż to straszna krzywda, przecież to jest niesprawiedliwość społeczna nie do zniesienia, trzeba to wykrzyczeć, trzeba teraz tych oszołomów, tych antysemitów, wrogów inteligencji wytarzać w błocie, unurzać we wszystkich rynsztokach”... I tak można mędzić dowolnie długo, tylko po co?

A przecież michnikowszczyzna odebrała głos nie tylko prawicy. Podobnie, jak „Młoda Polska”, upadło też wznowione po 1989 roku „Po Prostu”, i potencjalni krytycy nowej rzeczywistości z pozycji bliskich Modzelewskiemu musieli albo milczeć, albo iść na służbę postkomunistów. Rzecz nie w tym, że „wszyscy” chcieli słuchać Michnika, a nikt prawicy. Rzecz w tym, że po prostu innych gazet nie było, bo nie dano im w wolnej Polsce szans na równy start i uczciwą konkurencję. Zapewne, nie poszłoby to tak łatwo, gdyby nie intelektualna degrengolada polskiej inteligencji, która w wielkiej części chciała mieć jedną gazetę i jedną wyrocznię, a nie różne zdania, dyskusje i starcie racji. Bo różne zdania zmuszałyby do opowiedzenia się, do myślenia. A tak wystarczyło tylko wkuć na pamięć i powtarzać.

W swoim wywiadzie przyznaje Karol Modzelewski, że nie angażuje się w życie publiczne, bo... nie ma pomysłu, jak by je naprawić. "Jestem bardzo niezadowolony z kształtu polskiej polityki... Ale nie widzę na to rady". Tu jest clou sprawy. Kiedy się czuje intelektualną bezradność wobec rzeczywistości – a nie dziwię się tej bezradności u człowieka, co całe swe życie poświęcił ideologii, która kompletnie zbankrutowała – to jedyną metodą zachowania równowagi ducha jest odrzucać spór z zasady, odrzucać jakikolwiek ruch myśli, i powtarzać, że o autorytetach wolno tylko dobrze.

„Ojca pamięć czcij, ale przykładu nie bierz!”, pouczał dziadek wnuczka w jednej ze starych komedii. Z panem Modzelewskim widzę sprawę podobnie: szanować jego odwagę i ideowość jak najbardziej należy, ale przykładu brać nie wolno. Chyba, że chcemy się przyczyniać do tego, by polskie życie intelektualne na zawsze pozostało smrodliwym bagienkiem, a debata publiczna wzajemną adoracją zakochanego w sobie prowincjonalnego saloniku.

To że i mnie się ten pomysł nie podoba jest nieistotne.
Istotny jest wrzask. Prowokowanie do wypowiedzi hierarchów. I cały brudny kontekst krytyki tego pomysłu. Tylko pomysłu.

– 4 lipca 1938 r.

Przebywając w Jachówce miała widzenie, które zapisała następująco: «Znalazłam się na wysokiej górze, na której zobaczyłam kulę zupełnie podobną do globu, lecz bardzo dużą. Z wielkim zainteresowaniem oglądałam ją. Pod względem geograficznym był to glob. Rozpoznałam części świata i poszczególne państwa. Wtem staje przede mną postać męża, pełna powagi i majestatu. Kto to był, nie wiem. Owa postać zbliżyła się do mnie, nawiązując rozmowę. Mówi do mnie: To jest kula ziemska, polecając mi wymienić i określić granice części świata, a w nich – poszczególne państwa. Gdy odpowiedziałam na pytania, wówczas ta osoba mówi do mnie głosem pełnym powagi i namaszczenia:

– Moje dziecko! Za grzechy i zbrodnie (wymieniając zabójstwa i rozpustę), popełniane przez ludzkość na całym świecie, ześle Pan Bóg straszną karę. Sprawiedliwość Boża nie może znieść dłużej tych występków. Ostoją się tylko te państwa, w których będzie Chrystus królował. Jeżeli chcecie ratować świat, trzeba przeprowadzić Intronizację Najświętszego Serca Jezusa we wszystkich państwach i narodach na całym świecie. Tu i jedynie tu jest ratunek... Pamiętaj, dziecko, by sprawa tak bardzo ważna nie była przeoczona i nie poszła w zapomnienie... Intronizacja w Polsce musi być przeprowadzona.

Rozalia przypomniała sobie, że ofiarowała się Panu Jezusowi z miłości ku Niemu na całkowite wyniszczenie za Polskę na pierwszym miejscu, a potem za Niemcy, Rosję, Hiszpanię i za cały świat. W tej chwili postać wzięła ją za rękę i zaprowadziła na drugą stronę globu, wskazała na Amerykę i Australię i rzekła z bólem:

– Czyż za te dusze Chrystus nie cierpiał? Czyż one nie są odkupione Jego Najświętszą Krwią? Trzeba je, dziecko, włączyć, szczególnie Amerykę... Trzeba wszystko uczynić, by Intronizacja była przeprowadzona. Jest to ostatni wysiłek Miłości Jezusowej na te ostatnie czasy!

Pytam z bojaźnią tę osobę:

– Czy Polska się ostoi?

Odpowiada mi: Polska nie zginie, o ile przyjmie Chrystusa za Króla w całym tego słowa znaczeniu: jeżeli się podporządkuje pod prawo Boże, pod prawo Jego Miłości. Inaczej, Moje dziecko, nie ostoi się. I jeszcze na ostatek mówi do mnie przekonywająco: Oświadczam ci to, Moje dziecko, jeszcze raz, że tylko te państwa nie zginą, które będą oddane Jezusowemu Sercu przez Intronizację, które Go uznają swym Królem i Panem. Przyjdzie straszna katastrofa na świat – mówił – jak zaraz zobaczysz.

W tej chwili powstał straszliwy huk. Owa kula pękła. Z jej wnętrza wybuchnął ogromny ogień; za nim polała się obrzydliwa lawa jak z wulkanu, niszcząc doszczętnie wszystkie państwa, które nie uznały Chrystusa. Widziałam zniszczone Niemcy i inne zachodnie państwa Europy. Z przerażeniem uciekłam wprost do tej osoby. Pytam:

– Czy to koniec świata? A ten ogień i lawa, czy to jest piekło? Otrzymuję odpowiedź:

– To nie jest koniec świata ani piekło, tylko straszna wojna, która ma dopełnić dzieła zniszczenia.

Granice Polski byty nie naruszone: Polska ocalała. Ta osoba nieznana mówi jeszcze do mnie:

– Państwa oddane pod panowanie Chrystusa i Jego Boskiemu Sercu dojdą do szczytu potęgi i będzie już 'jedna owczarnia i jeden pasterz'.

Po tych słowach wszystko znikło. Po Komunii św. (na następny dzień) pytałam Pana Jezusa, co to ma znaczyć. Otrzymałam pouczenie:

– Tak się, dziecko, stanie, jeżeli ludzkość nie zwróci się do Boga. Nie trzeba zaniedbywać sprawy przyspieszenia chwili Intronizacji w Polsce.

"Przeciwnik nie może mieć cienia nie to że racji, ale uczciwych motywacji. Zamiast polemizować, trzeba go w słowach upodlić, poniżyć." To właśnie styl dyskusji (?) uprawiany tutaj przez tolkiena.

Poczytajcie wpierw dziennik Rozalii a potem wygłaszajcie opinie

Czytałem tekst przytoczony przez Teresse i również teksty innych objawień.Tak czy inaczej jedno jest pewne:tylko modlitwa i Eucharystia może ocalić świat.Technika i ludzkie wysiłki niewiele tu dadzą.

Jak wyjaśnimy np.to,że w Hiroshimie modlący się w klasztorze zakonnicy przeżyli ? Naukowcy nie stwierdzili śladów napromieniowania.

Jeżeli chcecie ratować świat, trzeba przeprowadzić Intronizację Najświętszego Serca Jezusa we wszystkich państwach i narodach na całym świecie. Tu i jedynie tu jest ratunek.

Intronizacja w Polsce musi być przeprowadzona.

Jak wyjaśnimy np.to,że w Hiroshimie modlący się w klasztorze zakonnicy przeżyli ? Naukowcy nie stwierdzili śladów napromieniowania.

Została przeprowadzona. Kto o tym nie wie ten kiep

W dniu 5 listopada 1996 r. doszło do otwarcia procesu kanonizacyjnego Sługi Bożej Rozalii Celakówny, a wkrótce potem do ujawnienia jej misji związanej z Intronizacją. Te dwa wydarzenia wstrząsnęły i z coraz to większą mocą wstrząsają elitami duchowymi i politycznymi naszego kraju, zmuszając je do wyraźnego opowiedzenia się za lub przeciw Jezusowi Królowi Polski.

W misji Rozalii jest bowiem wezwanie do dokonania Intronizacji (uznania Jezusa Królem Polski), skierowane zarówno do władz kościelnych, jak i świeckich: Jest ratunek dla Polski, jeśli Mnie uzna za swego Króla i Boga w zupełności przez Intronizację, nie tylko w poszczególnych częściach kraju, ale w całym państwie z rządem na czele… (Rozalia Celakówna, Pisma).

To żądanie Pana Jezusa, by Aktu Intronizacji w imieniu naszego Narodu dokonały razem i jednomyślnie władze kościelne (episkopat) i władze świeckie (prezydent z parlamentem i rządem), stanowi istotę posłannictwa Rozalii i w dziejach chrześcijaństwa jest absolutną nowością. Szczególnie zaskakuje fakt konieczności udziału w Intronizacji władz świeckich. Niezwykłość i rangę tego żądania wyraża ostrzeżenie Boga, skierowane do nas za pośrednictwem Rozalii, że na świat nadchodzi kara o wiele cięższa od kary potopu, a także zapewnienie, że Polska nie zginie, o ile uzna w wyżej opisany sposób Jezusa swym Królem.

W ślady Polski, jak zostało to zapowiedziane Rozalii, pójdzie wiele innych narodów, które także uznają w Jezusie swego jedynego Króla i Boga; tylko one ocaleją z powszechnej zagłady. Widzimy więc, że w tych postanowieniach Bożych Polska odgrywa doniosłą i bardzo odpowiedzialną rolę wobec całej ludzkości.