Ty, jako organizm, bezsprzecznie powstałeś właśnie w tym momencie o którym piszesz. Pełna zgoda. Ale istniałeś wcześniej jako nie organizm, nie sądzisz?

Ponieważ jestem organizmem, to nie mogłem istnieć jako nie-organizm. Istniały elementy składowe, z których następnie powstał organizm.

To jak z cegłami i budynkiem. Każdy, kto widział poukładane na budowie cegły, wie, że one same nie są jeszcze budynkiem . Dopiero odpowiednio zestawione i połączone, tworzą budynek.

Podobnie jak z cegłami ma się sprawa z materiałem w plemniku. Natomiast budynek może być tu analogią organizmu.

Pełna zgoda. JAKO ORGANIZM nie istniałeś zanim powstałeś JAKO ORGANIZM. Rozumiem, że swoje istnienie ograniczasz do formy organizmu zatem. I to, jeśli się nie mylę, żywego organizmu?

Jestem między innymi organizmem. Żywym organizmem. Oprócz tego jestem - jak wierzę - również duszą. Czyli jestem uduchowionym organizmem tudzież materializującą się duszą.

Czy po zatrzymaniu funkcji życiowych organizmu nadal będziesz istniał?

Odpowiadam na podstawie mojej wiary: owszem, będę istniał jako dusza. A po zmartwychwstaniu ciała znów jako ciało i dusza. Niestety nie wiem, jaka będzie relacja między moim istnieniem a moim ciałem w czasie od śmierci do zmartwychwstania. Przypuszczam, że być może będę w jakiś sposób świadomy rozkładu swego ciała. Taka upokarzająca świadomość, swoiste doświadczenie na sobie śmierci, może być jednym ze skutków grzechu pierworodnego - formą pokuty.

Zakładasz więc, że dusza będzie świadoma. Czy istnienie jako nieświadoma dusza (załóżmy, że to forma energii, ale pozbawiona tego co nazywamy świadomością) nadal jest istnieniem?

Tak, uważam, że dusza ludzka jest duszą świadomą, tzn. jesteśmy świadomi dlatego, że mamy duszę. Niemniej, mogę się mylić - niewykluczone, że samoświadomość jest tylko jakąś biologiczną funkcją mózgu.


Niektórzy starożytni - np. Platon czy Arystoteles - uważali, że taką duszę (dusze wegetatywną) mają np. rośliny. Dziś powiedzielibyśmy raczej o życiu biologicznym, które chyba można określić jako rodzaj energii. Istnienie takiej "duszy", choćby jako rodzaju energii, jest więc możliwe do pomyślenia.

Czy takie dusze (dusze nieświadome) rzeczywiście istnieją - tego nie wiem.

Chyba się nie zrozumieliśmy do końca. Mnie chodziło o duszę, która jest świadoma swojego istnienia, co więcej, istnienia będącego przedłużeniem istnienia żywego ciała. Rozumiem, że uważasz, że właśnie taką duszą staniesz się po śmierci swojego organizmu?

Sugerujesz też, że zwierzęta są nieświadome bo nie mają duszy?

ja rozumiem że nie każdego stać na trudne rodzicielstwo (a może czasem wogóle na rodzicielstwo) i nigdy nie powiem słowa o matce która oddaje dziecko - chore czy zdrowe- do adopcji. A nawet o matce która odda powaznie uszkodzone dziecko do ośrodka opieki. Ale choroba nie jest powodem żeby cżłowieka zabić! Ja sama czasem proponuję rodzinom pacjenta obłożnie chorego wymagającego 24 h na dobę opieki poszukanie ośrodka opiekuńczego i rozumiem że bywa to konieczne ale zabić????? Zabić za to że jest chory? Każdy z nas może być chory i wymagac opieki...

Masz rację, nie zrozumieliśmy się do końca. Ja duszę rozumiem prosto: jako element duchowy człowieka. Utożsamiam ją w znacznym stopniu ze świadomością, podmiotowością, osobowością i godnością ludzką. W "znacznym stopniu", czyli nie sądzę bym mógł utożsamić w pełni, ale stopień ów jest rzeczywiście spory. Uważam ponadto, że człowiek nie tyle staje się duszą (np. w ciągu życia lub po śmierci - na zasadzie ewolucyjnego procesu uduchowienia), co jest nią od samego początku.

Powtórzmy: w momencie zapłodnienia, czyli powstania nowego organizmu, Bóg daje mu duszę. W ten sposób zaczyna się człowiek. Całość duchowo-cielesna. Tak wierzymy.


Ciekawy temat do dyskusji. Jeżeli - jak wcześniej przypuściłem - samoświadomość jest jakąś biologiczną funkcją mózgu, to wówczas niektóre zwierzęta mogą mieć takie prostsze poczucie samoświadomości. Odpowiedź na twoje pytanie zależy jednak od stopnia utożsamienia duszy ze świadomością. Jak to przed chwilą zaznaczyłem, z rezerwą odnoszę się do próby pełnego ich utożsamienia. Świadomość może nie być czysto duchowa, ale mogłaby być spoiwem między duchowością i cielesnością w człowieku.

byłaś kiedyś w takim ośrodku opieki? w domu dziecka?

nigdy w życiu nie oddałabym w takie miejsce swojego dziecka. lepiej by już było, aby się ono nie urodziło.

Pozorna troska o czyjeś dobro może okazać się samolubnym samousprawiedliwianiem.

no cóż piok nie urodziłabym upośledzonego dziecka wiedząc, że nie podołam opiece nad nim.

Rozumiem w takim razie, piok333, że wg Ciebie człowiek się zaczyna, ale nie kończy i zawsze pozostaje świadom (czy to w formie cielesno-duchowej czy czysto duchowej)?