Wy mówicie - "cześć dla Eucharystii nie jest uzależniona od zewnetrznych manifestacji"

Drugi z zaprezentowanych poglądów jest oczywiście fałszywy i w głębi duszy dobrze o tym wiecie.

W głebi duszy to my wiemy jedno......ŻADNE zewnetrzne manifestacje, ŻADNE celebracje ( nawet te oficjalne)......nie sa w stanie oddac tego Kim jest Chrystus w Eucharystii.

Liczy sie tylko to co czujesz w sercu, a nie to co pokazujesz innym.....bo pokazówki to sa dobre w TV......

Dobrze wiecie, że maszerowanie po Komunię i łapanie jej w rękę nie zawiera w sobie żadnego objawu zewnętrznej czci.

Ale specjalnie sami się oszukujecie z własnej wygody i smaczku, który daje wam kolejna nowinka wprowadzona do "nudnego Kościoła"

Wspaniała jest wasza iluzja. Lewą rękę tak, prawą tak, lekko w górę, pół stopnia w dół, ułamek sekundy... jest to forma trudniejsza....

Przyjmowaniu do ust nie brakuje niczego co oferuje przyjmowanie do ręki, lecz przyjmowanie do ręki pomija wiele aspektów które uwzględnia odwieczny sposób przyjmowania komunii do ust:
1. Formalizm, który tak skrupulatnie opisała pędziwiatrowa jest de facto pustym wzorcem. Jego przestrzeganie zależy od "dojrzałości", której brak nie stanowi przeszkody przyjmowania komunii stosownie do jej braku.
2. Metoda ta ma tendecję zdominowania i całkowitego zastapienia metody doustnej. Na zachodzie pierwsze komunie dla dzieci odbywają się najczęściej tylko do rąk.
3. Metoda ta nigdy nie była zalecana przez Kościół, a co gorsza do ostatnich lat zawsze była potępiana.
4. Forma ta nie sprzyja akcentowaniu wiary w transsustancjacje lecz ja osłabia przez strywializowanie aktu przyjmowania do rąk. Do reki daje sie w normalnym zyciu byle co, do ust zas moze tylko lekarstwa i nic wiecej.
5. Rozdawnictwu doręcznemu sprzyja tendencja udziału swieckich szafarzy. Połącznie tych dwóch sposobów już całkowicie wypacza sakralny moment przyjmowania Ciała Pańskiego.
6. Metoda ta jest niczym nieuzasadniona co wynikałoby z pogłębienia i uwypuklenia prawd wiary.

Do reki daje sie w normalnym zyciu byle co, do ust zas moze tylko lekarstwa i nic wiecej.

Wspaniała jest wasza iluzja.

1. Formalizm, który tak skrupulatnie opisała pędziwiatrowa jest de facto pustym wzorcem. [...]

Wyciagniecie otwartych dloni jest ponadto gestem pragnienia i prosby: "przyjdz, Panie Jezu", i jednoczesnie otwarcia na Dar Chrystusa.

5. Rozdawnictwu doręcznemu sprzyja tendencja udziału swieckich szafarzy. Połącznie tych dwóch sposobów już całkowicie wypacza sakralny moment przyjmowania Ciała Pańskiego.
6. Metoda ta jest niczym nieuzasadniona co wynikałoby z pogłębienia i uwypuklenia prawd wiary.

Jest to forma trudniejsza - wymagająca poświęcenia więcej troski i uwagi, niż przyjęcie do ust. Troski i uwagi związanej z odpowiedzialnością sytuacji, gdy Bóg oddaje się w moje ręce. Troski i uwagi, dbałości o najmniejsze okruszyny. To jest pierwsze, co się rodzi. Może porównanie do troski o maleńkie dziecko jest nieadekwatne ze wszelkich innych powodów - ale diamenty są w tym porównaniu śmieciem. Nie wiem do czego można to porównać, mam wrażenie, że prędzej wypuściłabym z rąk dziecko...

A miłość i adoracja rodzi się nie z przyjmowania na rękę, lub do ust. Nie z formy.

5. Rozdawnictwu doręcznemu sprzyja tendencja udziału swieckich szafarzy. Połącznie tych dwóch sposobów już całkowicie wypacza sakralny moment przyjmowania Ciała Pańskiego.

Autor tej wypowiedzi popełnia podstawowy błąd dogmatyczny sugerując, że jedni członkowie Kościoła są konsekrowani, a inni nie są. To nieprawda. Każdy ochrzczony i bierzmowany jest konsekrowany, poświęcony Trójcy Przenajświętszej. Sfera sacrum nie jest zastrzeżona tylko dla tych, którzy przyjęli sakrament święceń. Ci wierni świeccy, którzy poświęcili się Bogu w sakramencie małżeństwa, są jednocześnie szafarzami tego sakramentu.
W kontekście sprawowania liturgii nie ma w ludzie Bożym podziału na tych, którzy należą do sacrum i na tych, którzy należą do profanum. Wszyscy należą do sacrum, chociaż pełnią podczas liturgii różne funkcje. Trzeba też wziąć pod uwagę i to, że liturgia jest sprawowana przez całe zgromadzenie wiernych, a nie tylko przez niektórych jego członków.

Czy uwazasz, ze ci, ktorzy przyjmuja Komunie na reke nie sa w stanie adorowac Jezusa?
Przestan szufladkowac wszystkich wg swojego widzi mi sie i zostaw ocene Temu, ktory jedyny ma do tego prawo.

Sposob przyjmowania Komunii nie ma nic wspolnego z funkcja nadzwyczajnych szafarzy Eucharystii.

I pozwol, ze jak echo powtorze za Toba: milosc i adoracja nie rodzi sie z przyjmowania na reke lub do ust. Nie z formy.

Otóż to święte przedsięwzięcie Kościół usiłuje możliwie najskuteczniej urzeczywistnić za pomocą przepisów świętej liturgii. Ten bowiem cel mają nie tylko lekcje, homilie i inne kazania kapłanów oraz cały cykl tajemnic, które nam w ciągu roku są podawane do rozważania, ale również szaty, i święte obrzędy oraz zewnętrzna ich okazałość. Ich celem jest: "przedstawić Majestat tak wielkiej Ofiary oraz pobudzić umysły wiernych przez te widzialne znaki religii i pobożności do kontemplacji najwyższych tajemnic, kryjących się w tej Ofierze"

Autor tej wypowiedzi popełnia podstawowy błąd dogmatyczny sugerując, że jedni członkowie Kościoła są konsekrowani, a inni nie są. To nieprawda. Każdy ochrzczony i bierzmowany jest konsekrowany, poświęcony Trójcy Przenajświętszej. Sfera sacrum nie jest zastrzeżona tylko dla tych, którzy przyjęli sakrament święceń. Ci wierni świeccy, którzy poświęcili się Bogu w sakramencie małżeństwa, są jednocześnie szafarzami tego sakramentu.
W kontekście sprawowania liturgii nie ma w ludzie Bożym podziału na tych, którzy należą do sacrum i na tych, którzy należą do profanum. Wszyscy należą do sacrum, chociaż pełnią podczas liturgii różne funkcje. Trzeba też wziąć pod uwagę i to, że liturgia jest sprawowana przez całe zgromadzenie wiernych, a nie tylko przez niektórych jego członków.

Albowiem tak samo jak Chrzest wyróżnia wiernych i oddziela ich od wszystkich innych, których nie obmyła oczyszczająca woda i którzy nie są członkami Chrystusa, tak i Sakrament Święceń odróżnia kapłanów od wszystkich wiernych nie obdarowanych tym charyzmatem. Albowiem tylko oni, wezwani pobudką z góry, do świętej wstąpili służby, przeznaczającej ich dla ołtarzy i czyniącej z nich jakoby narzędzia boskie, przez które niebiańskie i górne życie udzielane bywa Mistycznemu Ciału Jezusa Chrystusa. Poza tym, jak wyżej wspomnieliśmy, oni jedynie naznaczeni są owym znakiem niezatartym, który ich upodabnia do Chrystusa Kapłana, tylko ich ręce są poświęcone: "aby cokolwiek błogosławią było błogosławione, cokolwiek zakonsekrują było konsekrowane i uświęcone w imię Pana naszego Jezusa Chrystusa".
[...]
Znaleźli się bowiem tacy, którzy przyłączyli się do błędów już ongiś potępionych. Nauczają mianowicie, jakoby w Nowym Testamencie nazwa kapłaństwa to tylko oznaczała, co przypada w udziale wszystkim odrodzonym wodą Chrztu świętego; oraz że przykazanie, które Jezus Chrystus dał Apostołom przy Ostatniej Wieczerzy, aby czynili to, co Sam uczynił, odnosi się bezpośrednio do całego Kościoła wiernych; przeto, że dopiero później powstało hierarchiczne kapłaństwo. Z tego powodu mniemają, że ludowi przysługuje prawdziwa władza kapłańska, a że kapłan działa jedynie z tytułu delegowanego mu przez społeczność stanowiska. Skutkiem tego Ofiarę Eucharystyczną uważają za prawdziwe "koncelebrowanie", i sądzą, że jest stosowniejsze, aby kapłani wraz z ludem współdziałając "koncelebrowali", niż żeby składali Ofiarę prywatnie bez obecności ludu.
Jest rzeczą zbyteczną tłumaczyć, jak dalece takie zwodnicze błędy sprzeciwiają się prawdom, które już przedtem wyłożyliśmy, mówiąc o stanowisku, jakie kapłan zajmuje w Ciele Mistycznym Chrystusa. To jedno tylko pragniemy przypomnieć, że kapłan jedynie dlatego działa w imieniu wiernych, że zastępuje osobę Jezusa Chrystusa Pana naszego, który jest Głową wszystkich członków i za nich wszystkich siebie ofiaruje; dlatego więc przystępuje on do ołtarza jako sługa Chrystusowy, od Chrystusa niższy, lecz wyższy od ludu. Natomiast lud, ponieważ żadną miarą nie zastępuje osoby Boskiego Odkupiciela ani też nie jest pośrednikiem między sobą a Bogiem, w żaden sposób nie może posiadać władzy kapłańskiej.
[...]
Otóż owa niekrwawa Ofiara, dzięki której, po wymówieniu słów konsekracji, Chrystus przybywa na ołtarz jako żertwa, jest dziełem samego kapłana, jako przedstawiciela osoby Chrystusa, a nie jako przedstawiciela wiernych. Atoli przez złożenie tej boskiej żertwy na ołtarzu, kapłan oddaje ją Bogu Ojcu jako ofiarę na chwałę Trójcy Przenajświętszej i ku pożytkowi całego Kościoła. W tej, w ścisłym tego słowa znaczeniu ofierze, wierni biorą udział na swój sposób i to w dwojakim sensie: nie tylko bowiem ofiarują przez ręce kapłana, ale również wraz z nim niejako składają Ofiarę; a przez ten udział ofiarowanie również ze strony ludu zalicza się do właściwego kultu liturgicznego.
[...]
Niektórzy bowiem całkowicie nie uznają Mszy odprawianych prywatnie bez udziału ludu, jakoby odbiegających od pierwotnego sposobu odprawiania. [...] Również są i tacy, którzy posuwają się tak daleko, że sądzą, iż koniecznie trzeba, aby lud potwierdził i uznał Ofiarę na to, by uzyskała swoją moc skuteczną. Niesłusznie odwołują się oni w tym względzie do charakteru społecznego Ofiary Eucharystycznej. Ilekroć bowiem kapłan odnawia to, czego Boski Zbawiciel dokonał na Ostatniej Wieczerzy, rzeczywiście spełnia się Ofiara. Ofiara ta zawsze i wszędzie oraz koniecznie i z natury swojej, posiada charakter publiczny i społeczny; ten bowiem, który ją składa, działa w imię Chrystusa i wiernych, których Głową jest Boski Zbawiciel, a składa ją Bogu za Kościół Święty Katolicki oraz za żywych jak i za umarłych. To się dokonuje niewątpliwie bez wzglądu na to, czy wierni są obecni - a pragniemy i zachęcamy, aby jawili się jak najliczniej i najpobożniej - lub czy nie są obecni, gdyż bynajmniej nie trzeba, aby lud zatwierdzał to, co uczynił kapłan.

Chyba że jesteś lefebrystą, to w takim razie trud mój będzie zupełnie daremny.

"aby cokolwiek błogosławią było błogosławione, cokolwiek zakonsekrują było konsekrowane i uświęcone w imię Pana naszego Jezusa Chrystusa".