Chrystus jednoczy się zatem ze swoim Kościołem, który jest Jego Ciałem i Oblubienicą. Jest więc "jeden"; w głowie i w członkach swego Ciała. Istotnym warunkiem uczestnictwa w tym jest wyznanie wiary Kościoła, w którym jawi się on – także w sposób widzialny – jako Ciało Chrystusa, a jego jedność jest budowana na fundamencie Chrystusa. Warunkiem uczestnictwa jest zatem chrzest i pełna jedność w wierze Kościoła.

Jeżeli powstają podziały między chrześcijanami z powodu istotnych spraw wiary, muszą oni najpierw pojednać się w wierze, dopiero potem będą mogli sprawować w prawdzie Eucharystię jako wyraz jedności z Chrystusem i między sobą. Rozbieżności doktrynalne dotyczące niezwykle istotnych artykułów wyznania wiary, liturgii i apostolskiego ustanowienia Kościoła nie pozwalają na wspólne sprawowanie Eucharystii.

Tylko jedność w wyznawaniu wiary sprawia także pełną komunię między uczniami oraz między nimi a Chrystusem – Głową ciała, którym jest Kościół. Skoro nie ma jedności w tym, co dotyczy istotnych treści wyznania wiary, to wspólne sprawowanie Eucharystii nie byłoby prawdziwe i ukazywałoby wręcz, że podział chrześcijaństwa jest nie do przezwyciężenia. Byłoby to zatem antyświadectwo, wymierzone przeciw widzialnej jedności Kościoła, której przecież pragnie Chrystus.

W tym kontekście nie jest teologicznie uzasadnione także powoływanie się na osobiste natchnienie ani na rzekome posłuszeństwo swobodnemu działaniu Ducha Świętego, mające jakoby pierwszeństwo przed posłuszeństwem biskupom. Duch Święty nie przekreśla ładu, jaki Chrystus nadał Kościołowi. Duch Święty nie podważa autorytetu kościelnego Magisterium, ale go wspiera. Na pewno zaś dążenie do jedności chrześcijan nie może prowadzić do nowych podziałów, nie można jej też osiągnąć przez przeciwstawienie się papieżowi i biskupom.

Inny charakter niż przypadki wyżej przedstawione mają natomiast sytuacje, w których występują ważne i pilne potrzeby duszpasterskie, opisane przez Dyrektorium ekumeniczne, kiedy to także luteranie, w wyjątkowych okolicznościach i na ściśle określonych warunkach, mogą być dopuszczani do udziału w Eucharystii (por. Dyrektorium ekumeniczne, 129-131).

"Po napięciach w stosunkach między władzami świeckimi i kościelnymi ultralaicka Szwajcaria

I mam wrażenie że nie jest ważne, ile ktoś ma lat, a to jakie konsekwencje ma jego działanie...

Ech, Pani Czepialska...

Do zrozumienia, dlaczego Szwajcaria nie jest w UE nie trzeba wódki, ale znajomości choć trochę historii i warunków gospodarczych tego kraju.

Arcybiskup Law nie tyle awansował w Watykanie co stał się arcyprezbiterem Bazyliki Matki Bożej Większej w Rzymie. De facto więc został zdegradowany do funcji proboszcza ze święceniami biskupimi.

A poza tym, papież jak wiemy poparł ideę wspólnej Europy... poparł... no tak, więc jak rozumieć fakt, że pierwsza wizyta papieża po rozszerzeniu Unii to Szwajcaria?

Można to i tak rozumieć... ale po tym, jak musiał podać się do dymisji i uciekać z USA, to został nikim (IMHO, emerytura była wskazana). Więc stanowisko "proboszcza", o którym piszesz jest raczej awansem z bezrobotnego na całkiem niezłą fuchę.

Sugerowanie, że Papież odbywa wizyty o charakterze politycznym, jest conajmniej śmieszne.

nie mi o tym decydować, tak samo jak nie Tobie o "polityce kadrowej" Kościoła.

Kościół (...)Zawsze trwał w przekonaniu, "że autentyczna polityka kulturalna powinna ujmować człowieka w jego całości, to znaczy we wszystkich jego wymiarach osobowych - bez pomijania wymiaru etycznego i religijnego"

Mi to nie... ale tobie?

Właśnie o to chodzi!!! Na tym polega "politykowanie" Papieża, że zwraca uwagę na to, jak powinno ono wyglądać, a nie wdaje się w układy polityczne