Co wy z tą biżuterią... chyba nikt nie ma tak chorych pomysłów.
Równie dobrze możnaby protestować przeciwko kremacji "bo jeszcze ktoś podsypie dziadka pod roślinki w ogródku".

A z drugiej strony... można by mieć swoich bliskich zmarłych zawsze przy sobie - tak jak teraz nosimy przy sobie zdjęcie. Niektórzy zachowują pukiel włosów, albo przedmiot, który należał do zmarłego.
To nie byłby chyba objaw braku szacunku?

Jesli powiemy "a" to ja bym poszedl dalej. Lyzki. No co... przychodzi rodzinka na imprezke, jedza zupke, a gospodarz pyta: wiecie kto jest dzis z nami w pewien szczegolny sposob?!

Na marginesie: pewna grupa indian (ktorej nazwy teraz nie pomne) pali szczatki zmarlego w tym celu, aby dosypac je do zupy przygotowywanej dla calej wioski. Ponoc dzieki temu duch zmarlego i jego madrosc wsiaka w cala spolecznosc plemienna.

W Japonii urny z popiołami rodziny trzyma się w domu.

Spożywanie ciała przeciwników było rodzajem misterium wśród ludzów Papuy i Nowej Gwinei (być może jest do dziś).

Swoją drogą w sposób symboliczny ciało i krew do dziś jest spożywane przez rzesze ludzi

Trywializowanie zwyczajów owych indian jest nierozsądne.
Kultura komercyjna boi się śmierci i odsuwa ją od nas jak najdalej można. Także przez szyderstwo. A przecież 'umieramy z każdym oddechem'.


M.

Pięknie napisałeś o tej nadziei . Rozumiem, że wierząc w Boga łatwiej przejść przez wszystko co łączy się z własnym świadomym umieraniem po ciężkiej chorobie lub pogodzić się ze stratą po śmierci moich bliskich .
Dzięki wierze mogę liczyć, że chociaż niestety umrę to za dobre życie mogę liczyć na nagrodę życia w szczęściu w niebie.
Nie widziałam wprawdzie kogoś umierającego na trzeźwo z uśmiechem ale jeżeli Ty wiesz to Ci wierze na słowo, że „z Bogiem mnie boli i mniej straszno umierać”.
Wydaje mi się, że w ludziach wierzących mniej jest buntu przeciw nieuchronnej śmierci bo
oni przyjmują ją jako sprawiedliwą karę za grzechy.

Ale przecież nie wszyscy ludzie tak pięknie wierzą.....
Poza tym, czy nawet ci najgłębiej wierzący nie boją się umierania?
Wiem, że ludzie umierają na smutno, w samotności w zimnych szpitalach. Bardzo często cierpią z powodu utrzymywania ich życia za pomocą coraz wspanialszej techniki medycznej.
Nie mają jednak nic do gadania bo lekarze za wszelka cenę przedłużają każde życie, nieważne, że fundują umierającemu (choremu terminalnie) dodatkowy ból.
Zresztą robią to często na żądanie rodziny, która nie życzy sobie śmierci kochanej osoby.
Ty też nie masz serca odejść bo oni tak smutno patrzą. Więc musisz człowieku żyć, nie wolno ci umrzeć bo tylu na ciebie postawiło....

To jest straszne i chyba tak nie powinno być. Myślę, że człowiekowi śmiertelnemu nie tylko potrzebna jest wiara i religia ale zwyczajna (niezwykła ?) wiedza o dobrym umieraniu .
Trzeba chyba o tym zacząć mówić normalnie, a nie tylko w charakterze sensacji albo oburzenia przy okazji dyskusji o eutanazji, aborcji czy samobójstwach?
Nauczyć ludzi czegoś o śmierci normalnej, „dobrej”, bo takiej to jak dotąd towarzyszy chyba zmowa milczenia. Taka śmierć jest, ale gdzieś, tam, w szpitalu, taka mało estetyczna i zupełnie nie medialna a wielu ludzi traktuje śmierć jak chorobę, którą za wszelka cenę należy zwalczać.....