Ja nie jestem prawnikiem, więc mnie nie pytaj. Ja zajmuję się tym, co jest napisane, a tam jak wół stoi o zaskarżaniu orzeczeń, a nie przepisów, na podstawie których zostały wydane.

W takim razie JAK SN miałby stosować proponowany zapis art. 86. § 1 pkt.1 BEZ oceny niezgodności z konstytucją przepisów, na podstawie których wydano zaskarżane orzeczenie? Jawne głupoty pleciesz.

Otóż załóżmy, że jakiś obywatel zgodnie z nową ustawą, powołując się na art. 86. § 1 pkt.1 składa do SN skargę na orzeczenie sądu powszechnego w swojej sprawie. Orzeczenie sądu zawsze zawiera uzasadnienie i jest wydawane na pewnej postawie prawnej, jawnie wskazanej. Tą podstawą zwykle jest ustawa, czasem ze wsparciem rozporządzeń lub innych aktów niższej rangi, ze wskazaniem konkretnego artykułu, paragrafu etc. Proponowany zapis stwierdza, że skarga przysługuje, kiedy "orzeczenie narusza zasady lub wolności i prawa człowieka i obywatela określone w Konstytucji". Ale orzeczenie wydaje się na podstawie konkretnych przepisów prawa, a zatem do stwierdzenia naruszenia konstytucji przez orzeczenie SN musiałby stwierdzić, że te konkretne przepisy, na których bazuje orzeczenie, naruszają Konstytucję. Nie ma innej drogi.

A właśnie prawnicy stwierdzają, że ten przepis jest niezgodny z art. 188 Konstytucji, bo przyznaje dla SN kompetencje właściwe Trybunałowi Konstytucyjnemu. Więc jak nie jesteś prawnikiem i się nie znasz, to pilnuj szewcze kopyta zamiast mleć ozorem.

będzie stwierdzał czy dane orzeczenie narusza zasady lub wolności oraz prawa człowieka określone w Konstytucji, np. gdy dane orzeczenie sądu stoi w sprzeczności z zasadami współżycia społecznego.

Nie musiałby. SN będzie musiał jedynie stwierdzić czy dane orzeczenie wydane w oparciu o przepisy prawa (choć nie tylko) nie łamie zasad konstytucyjnych, ale nie będzie mógł stwierdzać, czy dany przepis prawa jest zgodny z Konstytucją.

Prawnicy stwierdzają to, co chce ten, kto im płaci.

Nie ma takiej możliwości, ponieważ SN dla rozstrzygnięcia, czy dane orzeczenie nie narusza zasad i praw konstytucyjnych musiałby
orzekać o niezgodności z Konstytucją przepisów prawa, na podstawie których wydano orzeczenie

A właśnie prawnicy stwierdzają, że ten przepis jest niezgodny (...)

Ale to nadal nie będzie orzeczenie o niezgodności danego przepisu prawa z Konstytucją. To jest tylko ocena SN. Orzeczenie o niezgodności może wydać jedynie TK.

akruku, a może jednak raczysz zauważyć, że skarga nadzwyczajna ma dotyczyć orzeczenia, czyli decyzji sądu, a nie przepisów, na podstawie których została wydana?

No to jeszcze raz, jak dziecku: w jaki konkretnie sposób SN miałby odnosić się do mniemanej niezgodności orzeczenia z konstytucją? Można to zrobić tylko na dwa sposoby:
albo
a) orzekając o niezgodności z konstytucją przepisów, na podstawie których wydano orzeczenie
albo
b) orzekając o wadliwej, błędnej interpretacji tych przepisów, na które powołuje się orzeczenie, mianowicie interpretacji sprzecznej z konstytucją.

Proponowany art. 86. § 1 pkt.1 dotyczy sytuacji a), a nie b).

No to jeszcze raz, jak dziecku: w jaki konkretnie sposób SN miałby odnosić się do mniemanej niezgodności orzeczenia z konstytucją? Można to zrobić tylko na dwa sposoby:
albo
a) orzekając o niezgodności z konstytucją przepisów, na podstawie których wydano orzeczenie
albo
b) orzekając o wadliwej, błędnej interpretacji tych przepisów, na które powołuje się orzeczenie, mianowicie interpretacji sprzecznej z konstytucją.

Proponowany art. 86. § 1 pkt.1 dotyczy sytuacji a), a nie b).
Dociera?

Podkreśl w poniżej zacytowanym tekście słowo "przepis":

Art. 86. § 1. Od każdego prawomocnego orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie, może być wniesiona skarga nadzwyczajna, jeżeli jest to konieczne dla zapewnienia praworządności i sprawiedliwości społecznej i:
1. orzeczenie narusza zasady lub wolności i prawa człowieka i obywatela określone w Konstytucji.

Ale SN nie może orzec o niezgodności z Konstytucją przepisów, bo nie ma takich uprawnień (pkt a).

W swoim wyroku SN będzie mógł jedynie stwierdzić o zgodności z Konstytucją konkretnego orzeczenia, a nie przepisu prawnego.