Toż żem podał Śr lip 25, 2018 18:19

Ziemkiewicz...i wszystko jasne....Mamy takich polityków jacy sami jesteśmy. Właśnie dlatego patrzymy na nich z taką niechęcią i obrzydzeniem, Dlatego, że widzimy w nich siebie samych 1000% racji w przypadku Ziemkiewicza.
No cóż, kto nigdy nie wykorzystał nietrzeźwej, niech rzuci pierwszy kamień ....obrzydzenie zrozumiałe....
A jak Ziemkiewicz tęskni do czasów PRL, nie potrafi nawet tego ukryć......

O mamy mowę nienawiści i przykład wykluczającego dyskursu michnikowszczyzny,

Napisz to autorowi cytatów i fragmentu biografii, w której wyrażał swój stosunek do PRL opisując swoje dzieciństwo w zamożnym domu i edukację w szkole średniej, w której uczyła sie młodzież sekretarzy KC PZPR, m. in z córką gen Jaruzelskiego.

Twierdzenie bez dowodów można odrzucić bez dowodów.
Druga linijka.

Tymczasem jednak bezczynność rządu, jak się już powiedziało, i ugodowa postawa prezydium OKP, budziła z każdym tygodniem coraz większą irytację wśród posłów, którzy dostali się do Sejmu dzięki zdjęciu z Wałęsą i znaczkowi „Solidarności". Z owej irytacji wziął się między innymi projekt, by upaństwowić majątek byłej PZPR.
Merytorycznie - trudno było tej inicjatywnie cokolwiek zarzucić. Majątek Kompartii został przecież w całości zagrabiony narodowi. W roku 1989, jak wyliczył zajmujący się sprawą historyk, składki członkowskie wyniosły jedynie 4 proc. bieżących funduszy partii. Był to oczywiście czas upadku, ale i w lepszych dla partyjnej dyscypliny chwilach wpływy ze składek nie stanowiły więcej niż kilkanaście procent tego, co PZPR wydawał na same pensje swojego aparatu. Resztę dawały partii różnego rodzaju haracze i wymuszenia. Kiedy na przykład PZPR budowała sobie siedzibę w centrum Warszawy, na jej sfinansowanie rozprowadzono „cegiełki“. Rozprowadzono je w taki sposób, że w zakładach część pensji „wypłacono” pracownikom - za jedno, partyjnym czy nie - tymi właśnie „cegiełkami". Kiedy PZPR chciała zająć jakiś budynek na swe agendy czy pałacyk na ośrodek wczasowy, to go zajmowała, a jeśli spodobało jej się mieć nowy, to kazała go zbudować, i nikt się nie przejmował, w papierach jakiego funduszu której z państwowych instytucji zaksięgowano potem wydatki. Wszystko należało do państwa, a państwo należało do partii komunistycznej.
PZPR nie miała kłopotu ze zdobywaniem pieniędzy: w samym tylko roku 1989 przyznała ona sobie bezpośrednio z budżetu państwa 13 mld złotych dotacji oraz 18 mld „kredytu“. Biorę to słowo w cudzysłów, bo ów „kredyt”, przy liczącej sobie wtedy kilkaset procent miesięcznej stopie inflacji, oprocentowany był na... 3 procent (słownie: trzy procent). Do tego dochodziły ulgi podatkowe dla RSW „Prasa"?, też będące bezpośrednim wsparciem dla PZPR, która z owej firmy, mającej praktyczny monopol na wydawanie i dystrybucję w peerelu gazet i czasopism, zgarnęła o tyle większy zysk.
Podobnie jak PZPR, ciągnęły z państwa pieniądze jej „sojusznicze stronnictwa“, ZSL i SD. Ten stan rzeczy wkurzył bardzo działaczy zasłużonej w podziemiu Konfederacji Polski Niepodległej, którzy w październiku 1989 zaczęli nawet akcję okupowania gmachów PZPR, domagając się przyjęcia przez Sejm ustawy o partiach politycznych i równych szans. „Solidarnościowy” minister Hall wystąpił wtedy z żarliwą obroną stanu posiadania „legalnych partii politycznych“, a wciąż nielegalną KPN postraszył „interwencją służb porządkowych”.