Chyba z tym - najtrudniej. Sprawić upadek ducha, zakryć przyszłość. Dlaczego?? Choć może tak właśnie trzeba pytać? "Dlaczego?" - czyli "Po co, w jakim celu?", a nie "Za co?" I może jeszcze się trzeba pogodzić, że odpowiedź będzie - ale nie od razu? Może za rok, dwa, dziesięć - może po śmierci?
Tak zaufać, by zawsze móc powiedzieć: "Czymkolwiek i gdziekolwiek jestem, nie jest możliwe, abym był odrzucony." By oczekiwać z nadzieją.
By uwierzyć w Miłość.

Do mnie najbardziej trafilo to ze to co ludzkie jest nastawiono na to co Boskie, wiele razy, nawet jesli "opcja" zyciowa jest nastawiona na to co Boskie, to na codzien jest zupelnie inaczej.
Ale ten tekst daje tez nadzieje ze Eucharystia jest tym co przemiania, wiec mnie namawia bym az tak bardzo na siebie nie patrzyl, tylko na Jego moc

Z tego cytatu co podałeś...
Zdanie "życie czynne wiedzie do kontemplacji, a to, co doczesne, jest drogą do przyszłego miasta, którego szukamy"...

Zwłaszcza pierwsza część. Bo znów zaczynam się nie mieścić w czasie. Znów zaczyna mnie przerażać pęd, gdy marzę o odpoczynku...

Czy można uwielbiać Boga w drugim człowieku? Czy teraz moim miejscem szukania Boga ma być człowiek?

Dzisiaj mnie dotklan bardziej ten tekst Newmana, ktory tez jakos odpowiada na Twoje pytania Jotko,


Pismo Swiete mowi ze nie mozna kochac Boga ktorego sie nie widzi jesli sie kocha blizniego, ktorego sie widzi.
Mysle ze oczywiscie nie mozemy szukac Boga tylko w ludziach, ale jesli zaczniemy od naszej historii, od tego co Bog ze mna i we mnie zrobil yo juz jakis krok. Jesli sie doda jeszcze ze Kosciol mowi o inabitacji (to sie chyba tak pisze) Boga w nas, to mysle ze mozna znalesc Boga tez w wewnatrz siebie, ale tez w drugim czlowieku.

Pismo Swiete mowi ze nie mozna kochac Boga ktorego sie nie widzi jesli sie kocha blizniego, ktorego sie widzi.[/quote]

Wiking, jesteś pewien tego zdania ? Chyba niechcący się przejęzyczyłeś, lub opuściłeś jakieś słowo

Oczywiscie, przepraszam: nie mozna kochac Boga ktorego sie nie widzi jesli sie NIE kocha blizniego ktorego sie widzi.

Na ogół oczekuje się „czegoś lepszego” od tego, co jest.
Każdy z nas na coś czeka począwszy od banalnych oczekiwań: koniec lekcji, pracy, zebrania – choroby, konca bolesnego zabiegu .. zabawę, rozrywkę, spotkanie …… etc.

Skala oczekiwań jest tak duża jak i duża jest różnorodność celów, jakimi wypełnione są nasze oczekiwania. Ale wszyscy oczekujemy na szczęście.

Jednak okazuje się, że, mimo iż większość ludzi uznaje szczęście za jeden z podstawowych celów życia, nasza kultura nie wytworzyła dotąd wiarygodnej wiedzy na ten temat. Filozofowie zajmowali się szczęściem od początków istnienia tej dyscypliny - i nie dość, że nie doszli do ostatecznych rozstrzygnięć, to w XX wieku przestali się szczęściem w ogóle interesować.
A może szczęściem jest samo dążenie do szczęścia, bo osiągnięcie go nie stanowi pełni radości, bo zanim zakończy się radość z osiągniętego celu już w polu widzenia rodzi się pragnienie czegoś nowego.

Może szczęście jest nie do uchwycenia i zdefiniowania.

Niektórzy o szczęściu mówili tak:

**Szczęście to jest to, czego prawdopodobnie w życiu nie osiągniemy, ale na szukanie go warto poświęcić życie.

**To człowiek człowiekowi najbardziej potrzebny do szczęścia.
**Nic nie starzeje się tak prędko jak szczęście.

**Szczęście jest jak motyl: kiedy usiłujesz je złapać, zawsze wymyka ci się z rąk. Ale jeśli cichutko usiądziesz, to może samo do ciebie przyleci.
Badania opinii publicznej wskazują:

** „Psychology Today”, należy pozbyć się złudzeń. Osoby poddawane eksperymentom na odczuwanie szczęścia w różnych momentach życia systematycznie wypełniały ankietę, mającą określić ich stan psychiczny. I wyszło czarno na białym, że ludzie ci doznawali znacznie więcej przyjemnych przeżyć w czasie pracy niż podczas najbardziej nawet ekskluzywnego urlopu,


**Istnieje w opinii amerykańskich badaczy szesnaście pojęć-kluczy, które otwierają podwoje do krainy szczęśliwości. Są to: chęć poznania, zasady, władza, akceptacja, porządek, aktywność fizyczna, niezależność, kontakty towarzyskie, rodzina, status społeczny, idealizm, romans, jedzenie, odwet, oszczędzanie, spokój. Eksperymenty przeprowadzone przez naukowców z uniwersytetu Ohio na 6 tys. osób nie pozostawiają wątpliwości, że tylko te 16 szlaków lub ewentualnie ich kombinacji prowadzi do szczęścia.


**W ankiecie „Polityki” wysokie miejsce zajmuje spokój sumienia, wynikający także z życia zgodnego z dekalogiem. Ta wartość okazuje się ważna niemal dla połowy respondentów.


**Wielu ludzi potrzebuje dodatkowych doznań, aby poczuć, jak ich serca uderzają w rytm radosnego bluesa. Zdaniem amerykańskiego psychologa Martina Seligmana, „dla takich osób normalne życie jest zbyt mało ekscytujące”. Ich postawa stanowi więc wyzwanie dla współczesnej psychologii, która powinna zająć się „optymalizacją życia” i uczynić np. stosunki międzyludzkie bardziej emocjonującymi, a pracę bardziej satysfakcjonującą, czyli sprawić, aby całkiem niezłe życie stało się jeszcze lepszym


Przykłady pouczają:

Na przykład taki Aleksy z "Legendy o Świętym Aleksym" był człowiekiem szukającym szczęścia w życiu poprzez ascezę. Wywodzący się ze znamienitego i bogatego rodu, młody rzymianin, we własną noc poślubną decyduje się odejść, aby móc uzyskać czystość ducha, a zarazem wieczne szczęście w przyszłym życiu. Wędruje po świecie, rozdawszy wszystko co miał i usiadłszy pod kościołem zostaje żebrakiem. Jednocześnie musi uciekać od sławy, jaką przysparzają mu cudowne zdarzenia związane z jego osobą. Przez całą resztę swojego życia pokutuje i przeleżawszy 16 lat, pod bramą domu swego ojca, znosząc liczne cierpienia i upokorzenia umiera zyskując sobie zbawienie u swojego Pana, jak również szczęście na tamtym świecie.

"Legenda o świętym Aleksym" jest utworem propagującym skrajną ascezę. Ascetami określa się ludzi, którzy dobrowolnie decydują się na umartwienie, odrzucenie wszelkich przyjemności świata, życie w skrajnej nędzy i cierpieniu, lecz zarazem szczęściu z nadchodzącego zbawienia i pełnego łask i radości życia wiecznego. Celem takiej postawy było, oprócz doskonalenia w sobie cnoty i pobożności, uzyskanie radości zbawienia i osiągnięcie świętości już na ziemi.....

Oczekiwanie z pewnością musi być osadzone w jakiejś rzeczywistości. Ta rzeczywistość nam nie wystarcza, więc czekamy lub dążymy do czegoś lepszego. Nawet jak jest nam dobrze, to zanim uświadomimy sobie, ten fakt już w nas rodzi się pragnienie czegoś ponad to, co jest.

Pewnie nie w pełni posiadamy to, co już osiągnęliśmy, bo nadal pragniemy i oczekujemy....

Czy oczekiwanie to marzenie? A może oczekiwanie to cierpienie wywołane tęsknotą za …. [x] – właściwie w miejsce x-sa można wstawić setki czy tysiące naszych drobnych i większych oczekiwań.

Tak naprawdę uświadomienie sobie, na co czekamy wymaga od każdego z nas głębokiej refleksji. Ciekawe, czy gdyby zaczepiono nas na ulicy biegnących do swoich kolejnych obowiązków i zapytano, czego pragniemy i na co czekamy - czy bylibyśmy w stanie odpowiedzieć ?
Myślę, że to pytanie sprawiłoby nam kłopot.

Czy odpowiedziałem sobie na pytanie na co ja oczekuję i czy dostatecznie czuwam by to na co czekam nie umknęło mi niepostrzeżenie.
Czy oczekiwać to: marzyć? pragnąć ? cierpieć? – a czuwać to nie spać i stale żyć w napięciu?
Jak to z tym wszystkim w koncu jest ....

Błogosławieni owi słudzy, których pan, gdy przyjdzie, zastanie czuwających."
Obowiązkiem i zadaniem każdego chrześcijanina jest ustawicznie czuwać i oczekiwać na przyjście Pana.

Do tego potrzebny jest Adwent - czas oczekiwania ,czas oczekiwania w czujności.adwent liturgiczny,adwent serca,adwent zycia.
Nasze ziemskie życie można porównać do jednego wielkiego Adwentu, specyficznego dla każdego człowieka.
Oczekujmy w czujności.
Oczekiwać- rozniecać w sobie tęsknotę za powrotem Chrystusa i spotkaniem z Nim twarzą w twarz, być czujnym i nie dać się zwieść. To modlić się o przygotowanie swojego serca, trwać w Słowie i w Kościele z innymi oraz świadczyć wszędzie o zbawieniu.
W końcu to znaczy opierać się złu i żyć w zgodzie ze wszystkimi ludźmi a także wykonywać rzetelnie i sumiennie swoje obowiązki.
Czuwać, to znaczy czekać na Jego przyjście, czekać i marzyć, aby się spełniła Jego wola, żeby wypełnić Jego natchnienia -
Czuwać to zauważyć w swym życiu Boga i potraktować Go poważnie. Czuwać to chcieć spotkać się z Bogiem, rozmawiać z Nim, wsłuchiwać się w Jego dobre rady.
Czuwanie jest stanem duszy przygotowanej i oczekującej na spotkanie Chrystusa.

awe

Chryste, pomóż. Dodaj sił, bo się potykam. Daj wytrwanie. Daj miłość. Daj cierpliwość. Daj pokonać to, co boli, daj przekroczyć siebie. Pozwól być przy Tobie i kochać ludzi nawet, gdy to boli. Kochać - czyli dawać wolność. Stwarzać wolność.
Czasem zastanawiam się - czy to moje plany? Tylko moje? Chyba jednak nie... I ciągle najprostsze słowa, najprostsze wołanie "pomóż"...

I jeszcze jedno zdanie

A mógł się z nami nie męczyć... Mógł - jesteśmy Jego dziełem. Dziełem zbuntowanym w dodatku... Dziękuję.

Szkoda ze nasza liturgia lacinska stracila troche takie bogactwo katechetyczne, ale nie o tym chcialem.

Wspanialy jest naprawde Pan Bog, nie dal mi tylko wskazówek ogolnych, przez Pismo Swiete, ale tez wysysla do mnie caly czasa ludzi ktorzy, mnie prowadza, wskazuja mi o co prosic i jak to uzuskac. Jak dobrze jest miec przewodnikow duchowych. Albo osoby żyjace na codzien wiara i same przebywanie z nimi mi wskazuje o co sie modlic.

Adwent to czas oczekiwania <na przyjście Pana> i czuwanie by tego przyjścia nie <przespać> jak owe panny: ***„gdzie Pięć z nich było nierozsądnych, a pięć roztropnych. Nierozsądne wzięły lampy, ale nie wzięły z sobą oliwy. Roztropne zaś razem z lampami zabrały również oliwę w naczyniach”***.

Czas Adwentu nakłania do refleksji:

***Czuwajcie więc, bo nie znacie dnia ani godziny.***

Zadaję sobie pytanie skąd jestem i dokąd idę , Kim jest mój Pan i jaki mam z Nim kontakt – czy mam z Nim jakikolwiek kontakt, czy umiem z Nim rozmawiac i co najwazniejsze, czy umiem Go słuchać, czego ode mnie oczekuje, i czy ja w najmniejszym przynajmniej stopniu odczytuje <znaki czasu>. Co stanie się ze mną za chwilę, za godzinę…..

Wszystko, co mam od Niego pochodzi:

**Cóż masz, czego byś nie otrzymał? ** [1 Kor 4-7]

Otrzymałem wszystko na miarę swoich potrzeb, otrzymałem też możliwości uzdatniające mnie do korzystania z owych darów. ….. jak owi słudzy którzy otrzymali od Pana talenty jeden pięć a drugi jeden. Jednemu Pan rzekł ***„ wejdź do radości twego pana!"*** [Mt 25, 21] – drugiemu ***"Sługo zły i gnuśny!”*** [Mat 25 – 26]

Bardzo chciałbym zrozumieć, że *** „Nic lepszego dla człowieka, niż żeby jadł i pił, i duszy swej pozwalał zażywać szczęścia przy swojej pracy. Zobaczyłem też, że z ręki Bożej to pochodzi.”*** [Koh 2-24]” i oczywiście tym i tak żyć.

Widząc i rozumiejąc to wszystko może umiałbym powiedzieć – jak Hiob „***&laquo;Nagi wyszedłem z łona matki i nagi tam wrócę. Dał Pan i zabrał Pan .Niech będzie imię Pańskie błogosławione!&raquo;„*** [Hb 1-20]
Wstaję rano i rzucam się w wir różnych czynności. Oddaję się różnym obowiązkom – prowadzę dyskusje - To co w życiu i do życia potrzebne – otrzymałem.

***„ A jeśliś otrzymał, to czemu się chełpisz, tak jakbyś nie otrzymał”*** [1 Kor 4-7]

Właśnie – czy ja zdaję sobie sprawę z tego, że <otrzymałem>? A może mi tego za mało –może ogarnęło mnie pożądanie – nie widzę tego, co mam a pragnę tego, co chcę. Czy ja chcę mieć czy być.

Zakopując talenty to dokładnie to samo, co ich nie używać <należycie>. „***”Mędrzec ma w głowie swojej oczy, a głupiec chodzi w ciemności”*** [Koh 2-14] .
Może jestem głupcem i tego nie widzę.
Może będzie ze mną tak jak tym sługą który zakopał swój talent – Kohelet też zauważył, że ***”Bo człowiekowi, który Mu jest miły, daje On mądrość i wiedzę, i radość, a na grzesznika wkłada trud, by zbierał i gromadził, i potem oddał temu, który się Bogu podoba”**„[Koh 2 -26]

Mam jeszcze czas – obym go dobrze wykorzystał.

Trudne. "Wolność od nieuporządkowanych przywiązań" do ludzi. Nie w ludziach mam szukać życia, ale w Bogu.

A On nie odbiera przyjaciół, wręcz przeciwnie - daje ich, ale też porządkuje relacje. Tylko trzeba się przestać ich kurczowo trzymać.

Jak bardzo czesto brak mi nadzieji. Nadzieji na ze Pan Bog mnie zmieni, ze da mi Go pragnac, Go kochac.
Nadzieji na to ze moim zyciem bede mogl swiadczyc o Nim.

Czesto mi brak nadzieji ze Bog moze zmienic inne osoby, czasami sie tez pojawia zwatpienie ze to Pan Bog prowadzi losy swiata.

Na szczescie moja wiara, lub jej brak nie zmieniaja rzeczywistosi i Kosciol mi pomaga na nowo zwrocic oczy na Niego a nie na mnie



Panie daj mi szukac Twoich przyjaciol nie moich.

pyta autor dzisiejszych rozważań liturgicznych, zatytułowanych "OWCE SZCZĘŚLIWE I DYSYDENTKI".
Kilkadziesiąt lat życia już za mną i zastanowiłem się: Czy ja kiedykolwiek odczułem osamotnienie. Owszem niezrozumienia doznaję do dziś - przez całe życie. Móże właśnie dlatego, że z natury jestem samotnikiem a na dodatek - jak to napisał Aleksander NOEXO w powieści CZERWONY MORTEN - podobny jestem do krowy, bo krowy z wydeptanych ścieżek trawy nie skubią i mam swoje własne poglądy na wiele spraw. Mam swoje własne autorytety a najczęściej nie są to te, powszechnie uznawane. Już sobie wyobrażam jak zostanę potraktowany: samolubny i zarozumiały egoista. Czy ja wiem, może to i prawda. Fakt pozostaje faktem: samotność mi nigdy nie dokuczała. Przeciwnie towarzystwo a szczegółnie kobiet, najczęściej wyprowadza mnie z równowagi.
Ale gdzie dzisiaj można zażywać samotności? Gdzie urządzić sobie pustelnię. Chyba trzeba by na Syberię pojechać. Prawdziwe ukojenie znajdę chyba w grobie, zgodnie z tym co napisał św. Augustyn: "Niespokojne jest moje serce póki nie spocznie w Panu"