Miłość
której ciągle nie umiem znaleźć...
W sumie to moje życie jest bez sensu.

Ja to chyba jak każdy chrześcijanin - sens mojego życia upatruję w przyszłym zjednoczeniu z Bogiem

Czyżbyś pragnął własnej śmierci? Bo zauważyłam, że nawet wierzący uważają ją za tragedię, jej się obawiają i nie chcą.


Ja sens życia upatruję w kroczeniu przez życie z Jezusem, i czerpię z wiary poczucie sensu i pełni życia.

Samej śmierci się nie boję. Obawiam się tylko, czy po śmierci będę przebywał z Bogiem
Całkiem nieźle określa to pewien mój znajomy ksiądz, i ja się całkowicie mogę podpisać pod jego słowami: "Ja wciąż mam nadzieję, że wieczora nie będzie"
Jako chrześcijanie powinniśmy być zawsze gotowi na przyjście Jezusa. Myśle też że powinniśmy tego pragnąć. Nie musi się to jednak wiązać z naszą śmiercią
W odpowiedzi więc na pytanie - nie pragnę własnej śmierci (chociaż "jest ona dla mnie zyskiem")

Ja samej śmierci się obawiam jako unicestwienia.
Ale dopiero gdy człowiek umrze będzie mógł oglądać bezpośrednio Boga twarzą w twarz .
Dlatego patrząc na śmierć jak na ostateczne spotkanie z Bogiem i przejście do życia w wiecznej szczęśliwości z Bogiem w niebie tej śmierci pragnę i myślę o niej z oczekiwaniem i tęsknotą. Tylko gdybym coś takiego powiedziała że pragnę własnej śmierci to od razu nastąpi wrzask obrońców życia ludzkiego oraz Jotka jako lekarz ratujący życie podejmie ze mną rozmowę by powstrzymać mnie od tego pragnienia.

Ale ja w taki sposob podchodzę do śmierci myśląc o niej z jakimś oczekiwaniem dlatego że tylko wtedy mogę powiedzieć że sens życia widzę w tym, że żyjąc na ziemi z tęsknotą patrzę w niebo i w nadziei na ofiarowane mi przez Boga życie wieczne.

W czym upatruję sens życia?
A może jak się powinno żyć?
:
bawić się bez lekkomyślności i swawoli;
cieszyć się najmniejszym szczęściem;
poddać się woli Bożej;
kochać wrogów, przyjaciół, rodzinę, Boga;
być odpowiedzialnym, dojrzałym człowiekiem;
za najważniejszą wartość uznawać wiarę;
pomagać potrzebującym jak tylko można;
pielęgnować swoje relacje z bliźnimi;
troszczyć się o potrzeby wspólnoty Kościoła; ( to akurat wyjęte z przykazań kościelnych - przypadek );
szanować każdego;
być szczęśliwym;

co do aktualnej dyskusji - prawdziwy katolik, chrześcijanin, nie boi się śmierci, co jednynie może się bać rozłąki z rodziną, przyjaciółmi.

Umieszczę tu słowa mojej patronki św. siostry Faustyny Kowalskiej:

Pragnę się cała przemienić w miłosierdzie Twoje i być żywym odbiciem Ciebie, o Panie; niech ten największy przymiot Boga, to jest niezgłębione miłosierdzie Jego, przejdzie przez serce i duszę moją do bliźnich.

Dopomóż mi do tego, o Panie, aby moje oczy były miłosierne, bym nigdy nie podejrzewała i nie sądziła według zewnętrznych pozorów, ale upatrywała to, co piękne w duszach bliźnich i przychodziła im z pomocą.

Dopomóż mi, Panie, aby słuch mój był miłosierny, bym skłaniała się do potrzeb bliźnich, by uszy moje nie były obojętnena bóle i jęki bilźnich.

Dopomóż mi, Panie, aby język mój był miłosierny, bym nigdy nie mówiła ujemnie o bliźnich, ale dla każdego miała słowo pociechy i przebaczenia.

Dopomóż mi, Panie, aby ręce moje były miłosierne i pełne dobrych uczynków, bym tylko umiała czynić dobrze bliźniemu, a na siebie przyjmować cięższe, mozolniejsze prace.

Dopomóż mi, Panie, aby nogi moje były miłosierne, bym zawsze spieszyła z pomocą bliźnim, opanowując swoje własne znużenie i zmęczenie. Prawdziwe moje odpoczenie jest w usłużności bliźnim.

Dopomóż mi, Panie, aby serce moje było miłosierne, bym czuła ze wszystkimi cierpieniami bliźnich. Nikomu nie odmówię serca swego. Obcować będę szczerze nawet z tymi, o których wiem, że nadużywać będą dobroci mojej, a sama zamknę się w najmiłosierniejszym Sercu Jezusa. O własnych cierpieniach będę milczeć. Niech odpocznie miłosierdzie Twoje we mnie, o Panie mój (...).

Jezu mój, przemień mnie w siebie, bo Ty wszystko możesz. (163)

Żyć tak aby być z życia zadowolonym, robić to co się lubi, a ograniczać się przede wszystkim szkodliwością społeczną, tzn. czy nasza przyjemność komuś drugiemu nie sprawi nieprzyjemności

Może Was to zdziwi, ale mój pogląd, jako ateisty, na ten temat, jest idealnie zgodny z poglądem katilczki - mrówki. Jeśli tylko wytniemy słowo Bóg.

To chyba dowód na to, że ateiści i teiści mogą mieć po części wspólny system wartości.


Crosis

Mrówki?
Żadna mrówka tu nie pisała
Czyżby chodziło o Jotkę?

Tak, chyba Crosisowi chodziło o Jo_tkę.
Ale, Crosisie, czt ty nie masz żdnego Boga, nawet swojego, jakiegokolwiek?
Ale wracając do tematu:
Sens życia jest w dzieciach, bez nich nie wyobrażam sobie, jako matka świata i swojego życia.
I otóż właśnie, uważam, że każdy zależnie od tego, jakie piastuje stanowisko w organizmie społecznym takie ma zdanie na temat sensu życia. Kapłan czy zakonnica upatrują sensu przede wszystkich w Bogu. Swiecki zaś ma swój dom, rodzinę i to jest dla niego sensem.

Dla każdego chrześcijanina najwyższym sensem powinien być Bóg
"Każdy, kto nie miłuje mnie bardziej niż matki swojej czy ojca swego - nie jest Mnie godzien"