Znalazłam się ja i moja rodzina w bardzo trudnej, można powiedzieć, że po ludzku tragicznej i beznadziejnej sytuacji życiowej. Zaczęłam tracić nadzieję i wpadam w rozpacz, choć tego nie chcę. Modliłam się długo (kilka lat) w intencji tej trudnej sprawy, ale ona się nie rozwiązała do tej pory, to znaczy rozwiązuje się, ale w sposób niszczący dla mojej rodziny i dla mnie. Czy to grzech, że tracę nadzieję i nie widzę przed sobą drogi?
To mnie tak bardzo przygniata, że nie daję już rady. Staram się modlić, ale nawet modlitwa mi już chyba nie wychodzi. Czy ja grzeszę w takiej sytuacji? Bo już nawet tego nie wiem.

Wiesz kazda osoba która prosi Boga o tysiące spraw, może powiedziec to co ty.
Jednak niektóre sa dla nas ważne a inne nie.
Bóg ma swoje plany, niekoniecznie jednak mimo tego, iż jest byc może takiego samego zdania co my, "zrobi cud" i sprawa będzie załatwiona.
Czasem potrzeba naszego zaangazowania, bez niego gdyby Bóg ingerował, sprzeciwił by się być moze Miłosci.
A tego zrobić nie może.

Uszy do góry, jesli sprawa jest dobra to z pewnościa Bóg jest wszystkimi łapkami tak jak i ty za nią.

Nie uzyskałam odpowiedzi na zadane pytanie,
może ktoś jeszcze zechce na nie odpowiedzieć?

Utrata nadziei... cóż, to się zdarza gdy rózne wydarzenia człowieka po prostu przytłaczają. Niestety, wydaje mi się że jak człowiek traci nadzieję,, to chyba nic już nie zostaje...

Nie jest grzechem to, że tracisz nadzieję. Za to nie powinnaś tracić wiary w to, że odnajdziesz swoją drogę. Kto wie (Bóg ) być może droga na której w tej chwili jesteś, ma Cię doprowadzić do czegoś, co Bóg Ci zaplanował. W tej chwili jeszcze tego nie widzisz, nie rozumiesz - ale nie wiesz, czy nie będzie to dla Ciebie wspaniałe i nie będzie to szczęściem. Bóg z pewnością ma swój cel w tym, przez ci teraz każe Ci przejść. Nie trać wiary w to, że to ma sens.

Zdarza się, że człowiek sam traci wiarę w siebie - bo naprawdę jesteśmy słabi. Ale nigdy nie wątp w to, że bóg trzyma rękę na pulsie i prowadzi Cię we właściwą stronę.

Przeczytaj sobie tą opowieść poniżej:

Którejś nocy przyśnił się pewnemu człowiekowi dziwny sen. Śniło mu się, że spaceruje z Panem Bogiem brzegiem morza, a na nieboskłonie rozbłyskują sceny z jego życia. Z każdą odsłoną na piasku pojawiały się ślady stóp - jedne należały do niego, drugie do Boga. Gdy zgasła ostatnia scena, mężczyzna obejrzał się za siebie i spostrzegł, że wielokrotnie na ścieżce widać jedynie ślady jednej pary stóp. Działo się tak w najtrudniejszych, najbardziej smutnych chwilach jego życia. Zaniepokojony spytał Boga:
- Panie, obiecałeś, że jeśli będę kroczyć twoimi ścieżkami, zawsze będziesz przy mnie. Tymczasem w najczarniejszych momentach mojego życia widzę na piasku tylko jedne ślady stóp. Nie pojmuję, dlaczego opuściłeś mnie, gdy potrzebowałem Cię najbardziej?
- Najdroższe dziecko - odparł Bóg - za bardzo cię kocham, by cię opuścić. W chwilach próby i cierpienia, tam, gdzie widać jedynie pojedyncze ślady, niosłem cię na ramionach.

Dziękuję ToMu,

Twoja odpowiedź jest pokrzepieniem w tym całym nieszczęściu, które mnie spotyka.

Ależ proszę Cieszę się, że mogłem pomóc

- nie będąc księdzem