Kochani... sadzę , ze warto popisac cos o tym cudownym odczuciu..... Radość w Chrystusie...

mysle ze potrzebny jest taki watek w ktorym mozemy wykrzyczec nasza Radość w kazydm arzie ja potrzebuje sie dzielić z Wami tym co Pan mi daje.... a daje mi w ostanim czasie wiele łaski... daje prawdziwą , głeboką Radość, która wypływa z głebokiego przekonania, ze jelsi całkowiecie sie oddam Jego Woli bedze szcześliwa
chce się z Wami podzielić masą rzeczy... sadze, ze teog nei da sie zatrzymywac dla sibie.... bo kocham Pana i chce Go chwalić!!

ALLELUJA !

kochani, czy Was wiara nie cieszy??
czy nie jeste dla Was prawdziwą inspiracją??
czy naprawde nie czujecie potrzeby wykrzyczenia jak bardzo jetsecie Bogu wdzieczni...zachecam Was do dzielenie sie swoja rodoscia i siwdczenia o tym jak wiele Bóg w Waszym zyciu zdziałal
Alleluja

Jak już tak usilnie...

W moim życiu wiele zdziałał, i teraz widzę, że gdyby nie On, moje życie mogło zupełnie inaczej się potoczyć. Np. z rok temu z głupoty prawie sobie kręgosłup złamałem, skończyło się na niczym.
Ale dzisiaj nie mam nastroju wielbiącego;].

To może daj przykład śliwko i ..... podziel się pierwsza....
Bo tak naprawdę napisałaś dużo i nic.

droga Moniko, alez bardzo prośze... z miła checia podziele sie wszytskim

ostanio udaję mi się spojrzeć na moje zycie z innej perspktywy... czuje jakby mi sie otwierały oczy... to może sie wydawać bardzo banalne, ael gdy ktos miał zamknięte oczy na to co chce mu pokaząc Bóg i nagle dostapi takiego "przejrzenia" to napwrde jest to wielkie
poza tym doznając łaski przebaczenia, sama uczę sie przebaczać... czuję to wyrażnie i widzę tego "efekty"... uczę się patrzec na innych juz nie swoimi oczami, ale oczami Bozymi... uczę się patrzeć z miłoscia... i kochać...
w moim zyciu pojawiła sie odwaga w nieznanej do tej pory "odsłonie"- mam odwage swidczyc ...

uczę się ufności... coraz bedziej chce ufac... i w taki sposob oddawać Bogu swoją własna wole... chce mówic: Badz wola Twoja ufać
wierze ze ufnośc przynosi wielkie owoce... spokoju do tej pory nie znany mi... i radość, włąsnie taka chrzescijąnska Radość, z tego, ze moge zawierzyć Bogu... zrozumienie ( o ile to mozliwe) ze tylko w Bogu mozna znaleść Szczęście....
na mojej drodze pojawili sie ludzie, którzy pokazli mi "nowego" Boga- pokzali, ze to jest Bóg radości- (jak pisze św. Franciszek Salezy: "Obudźcie w sobie ducha radości i słodyczy... Bóg jest BOGIEM RADOŚCI ") kochający bezgranicznie i co wiecej Sam potrzebujacy naszej miłosci- pragnacy jej , wołajacy o nia.... teraz rozumem , ze nic mi tak naparwde nie grozi bo Pan jest ze mna... bo mnei kocha... bo oddał za mnie zycie... i kiedy tylko przyje go Niego- co dnia znów ja za mnie oddaj na Eucharystii...
cudowne owoce i cudowne łaski jak sadze ... dla mnie to więcej niz do tej pory miłam... czuję się jakby obudziła sie do nowego zycia...w aktórym wszytsko ma swoje miejsce...
a za te wszystkie łaski kolejna wielka - wdzięczność
czego chcieć wiecej :)

Radość to nie tylko ta, którą ma się ochotę wykrzyczeć. To również ta na dnie serca, dyskretnie w tle, gdzieś tam przytulona do pokoju, miłości, cierpliwości...

PS. Ja swojej radości raczej nie wykrzykuję. Na ogół też nie wypisuję. Jak już musi być coś w tym stylu, to wytańczam ją

ale jak widać przyznałaś sie do tego ze ja wytanczasz... w akzdym razie Radośc to najwaznjejsze... ok... byc może ja za bardzo z mojej parspektywy ujęłam... bo ja rzeczywisice ostanio musze jak wykrzyczec... ale znam tez radośc taka cichutka... chcaiłam Was tylko zacheci do pisanie o nije... bo to jest bardzo dobre świdectwo dla innych...tym bardziej, ze tak wiele sie mówi o tym, ze katolicy tacy smutni chodza... to ludzi zniechęca... nei mam oczywiscie na mysli jakiejs religijnej propagandy... ael sadze ze wazne ejste zminieni "wizerunku" pokazmy ze katolicy ( bo sadze ze inni chrzescijanie maja bardziej radosna opnie ) maja sie czym radować.... a ta nasza radość ma solidny fundament_ jest nia Chrystus... wiec radujmy sie w Chrystusie i nie bojmy sie o tym mówić czy pisac...

Wydaje mi się, że większość tych smutnych tu nie zagląda...
Radujmy się raczej w życiu prawdziwym w ten sposób i chwalmy Boga swoimi czynami, co może uradować "smutnych Katolików", a ludzi zagubionych zaintrygować...

oj... przepraszam nei chciałam zabrzmiec jakos moralizatorsko.... wybaczcie...oczywiscie trzeba siwdczyc w prawdziwym zyciu... i mzoe to tylko pozor ze tu nei trzeab okazywac radosci... wiecie bo to zcasem jest tak ze poportsu sie przyzwyczajamy do tego co mamy.... wiem to z doswidczenia..... uwazmy ze sie nam nalzey i tak wiel przez taki pogalad tracimy.... bo tracimy zadziwienie tym jak wiele mamy.... czasteo przez taka postawe tez w ogle nie zauwazamy masy piekna w swicie.... i to chodzi o to ze czasm nawet najbardzije skutecznym krzewicielom wiary wsrod ludu potrzeab jakiegos przypomnienia ze naparwde mamy mase rzeczy za ktore mozemy dziekowac.... nie pisze musiamy bo tak naparwde to to ejste kolejna wielka łąska ze dziekowac mzoemy i mysle ze nikomu nei zaszdodzi przypomniec ... ( znow nie milao jakso portekcjonalnie czy moralizatorsko zabrzmiec wybaczcie ) ze mapawrde warto sie cieszyc....
naparwde zbyt łatwo przyzwyczajamy sie do szcześcia...

A ja - i owszem - ale w pamiętniku, takim "analogowym"