Nie jest to łatwa sytuacja i łatwa decyzja....
Zdecydowanie najlepiej całą sytuację szczegółowo omówić z narzeczoną.
Nie widzi problemu w obecnym stanie rzeczy - a czy widzi problem w zmianie tego stanu rzeczy? Czy ma coś przeciwko zaprzestaniu współżycia do ślubu? Wyprowadzce?

Moim zdaniem wyprowadzenie się na te parę miesięcy do ślubu jest jednak najlepszym rozwiązaniem...
Jedynie wtedy będziesz mógł otrzymać rozgrzeszenie, a co za tym idzie - doświadczać łask płynących z sakramentów. A to bardzo umacnia w walce z grzechem.

Na pewno nie będzie różowo i super łatwo, i nie ma gwarancji, że nie mieszkając razem nie będziecie współżyć.
Ale po pierwsze - na pewno jest mniej okazji do grzechu gdy nie mieszkacie razem.
A po drugie - jesteś umocniony przyjmowanym Ciałem Chrystusa i Łaską Bożą działającą w sakramencie pojednania.

Taki "kryzys" moze tez mieć pozytywne znaczenie. Może to bardzo dobra okazja do pewnego przewartościowania, utalenia hierarchii wartości, którymi będziecie kierować się we wspólnym życiu?

Głównym problemem w tej sytuacji jest to, że mieszkamy w sporej odległości od siebie (więcej niż 150 kilometrów) więc moglibysmy się widywać przez ten czas zapewne tylko w weekendy. Ciężko by było, ale osobiście wierzę, że wytrzymalibysmy ten niedługi w końcu okres. Mam jednak taką obawę, że ona odebrałaby to jako odrzucenie z mojej strony. Często powtarza, że gdybysmy nie mieszkali razem, to ten związek nie miałby szans (ze względu na odległość o której wspomniałem). Wydaje mi się jednak, że skoro data jest już ustalona i przypada wkrótce to już nic nam nie powinno zagrozić.



Tego się obawiam. Ale może powinienem zaryzykować. Wszystko stałoby się jasne.



Nie chcę się wyprowadzać dlatego, że mamy problemy (kiedyś mielismy ich sporo i rozwiązalismy je bez czyichkolwiek wyprowadzek), ale dlatego, że czuje, że nie żyję w grzechu. A to mi "trochę" przeszkadza ostatnio.

To bardzo niedobrze, że ona tak uważa. Ale może ma na myśli życie od początku oddzielnie - że wtedy nie mielibyście czas, a przecież te kilka miesięcy to mało. A może tak mówi, bo po prostu nie chce przestać mieszkać z Tobą, tak jest jej wygodniej.

Niedobrze, że jest taka sytuacja, w związku powinno być bardzo duże zaufanie, powinniście wiedzieć, że nawet kilkumiesięczna rozłąka (a to przecież nie byłaby taka rozłąka, bo w weekendy byście się widzieli) nie zaszkodzi związkowi. Powinniście sobie ufać. Więc proponuję: dużo rozmawiaj z nią na ten temat, mów jej o swoich odczuciach, wyrzutach sumienia, o tym jak to odbierasz, odczuwasz i jak ją kochasz. Daj jej pewność, że nawet wyprowadzka nic nie zmieni. Nie obietnicami, ale zwykłymi słowami. Porozmawiajcie o tym i o innych aspektach życia ze sobą (szczególnie jeśli chodzi o seks) w zgodzie wiarą Kościoła.

I jeszcze jedna rzecz. Mieszkanie razem ze sobą przed ślubem bardzo utrudnia racjonalną decyzję dotyczącą przyszłości związku, cementuje ten związek niezależnie od tego czy ma przyszłość czy nie.

Dziękuję za pomoc. Chyba podjąłem decyzję.