Ja mam takie pytanie, moja przyjaciółka od jakiegoś czasu zbliżyła się bardzo do Boga, i pragnie Mu służyć, mówi że jej powołaniem jest samotność, nie chce zawrzeć małżeństwa, tyle że jeszcze nie jest pewna w jakim stanie, czy jako zwykły człowiek czy może jako zakonnica. I ona modli się do Boga o powołanie dla siebie do zakonu. I tak się zastanawiam, czy fakt że już o to się modli nie jest w jakimś stopniu już powołaniem do takiego stanu? Jak myślicie?

.
Ja myślę, że niech się modli. Widać na razie, że ona bardzo chce. Jak zacznie dziękować za powołanie zamiast o nie prosić, to wtedy będzie wiadomo.

Myślę że ta koleżanka poszukuje tego powołania. Modli się o rozeznanie swojej drogi. Znam chłopaka który był w seminarium, dość długo i zrezygnował. Był, zobaczył, sprawdził i uznał że to nie to. Ta modlitwa ma trochę podobny cel. To nie Bóg się uczy, ale my, więc to my musimy rozeznawać i uczyć się. Z drugiej strony jakoś dziwnie się czuje jak słyszę o dziewczynie która chce być sama i tak się realizować. Szanuje to i wiem że to może być czyjaś droga. Zastanawiam się tylko czy jest ona pewna że jej powołaniem nie jest właśnie być z kimś i wychowywać dzieci, służyć doświadczeniem rodzinnym. Ja przekonuje się coraz bardziej że najlepsza relacja to relacja z osobą wierzącą. I teraz pytanie jak można taką stworzyć skoro pewna część uduchowionych dziewczyn chce być sama? Czy nie ma w koleżance żadnego pragnienia bycia w relacji z kimś?

Wist wnioskuje ze Ty wszystkie kobiety poustawial bys przy garach z gromadka dzieci.
jesli ta dziewczyna czuje takie powolanie to jak dla mnie to dobrze bo nie zawsze gdy sie ma rodzine mozna pomagac czy dzialac w swiecie bo to nie jest tak latwo. czasami lepiej byc samemu bo mozna zgdzialac wiele dobrego.

"Zastanawiam się tylko czy jest ona pewna że jej powołaniem nie jest właśnie być z kimś i wychowywać dzieci, służyć doświadczeniem rodzinnym."
ale nie kazdy kto ma rodzine i wokol siebie znajomych rozeznajacych powolanie i ktorzy w sercu czuja ze to moze byc w zakonie lub w samotnosci to sie nie przyda to ze ma sie doswiadczenia rodzinne.
bo jesli ta osoba czuje tak a nie inaczej to w Wole Boga nie wolno ingerowac.

Ja jestem właśnie taką, która chce być sama - jest powołana do życia w samotności (wolę określenie: do bycia samemu - bo być samotnym a być samemu to przecież dwie różne sprawy).
Pragnienie bycia w relacji z kimś? Ależ oczywiście, że jest! Moim Oblubieńcem jest Jezus! I jestem przeszczęśliwa!

Dość ważnym dla mnie osobiście tekstem przy rozeznawaniu powołania, był artykuł w "Wieczerniku" - "Z miłości i do miłości":


Źródło: Z miłości i do miłości

Fakt, że się o to modli nie jest powołaniem. Nie można wstępować zakonu pod wpływem impulsu, niech wyjedzie na rekolekcje powołaniowe, przeżyje jakiś kryzys, wtedy zobaczy. Zresztą kościół mówi, że żaden człowiek, który wcześniej NIE PRAGNIE ZAŁOŻYĆ RODZINY - nie powinien iść w ślady kapłaństwa lub w ślady zakonne.

Ta koleżanka była już w związku z mężczyzną i stwierdziła, że to nie dla niej. Że lepiej się realizuje będąc sama, chcąc żyć w czystości.



Tu bardziej bym określiła słowa samotny a osamotniony. Określenie samotny to stan, w którym żyjemy sami, wybierając świadomie taką drogę. Natomiast osamotniony, to osoba opuszczona przez bliskich i przyjaciół, żyjąca w samotności nie z własnego wyboru, lecz tak potoczonego losu.



To nie jest impuls. Impuls to krótkotrwały stan, który nagle pobudza nas do działania. A jak Ty to określasz ten "impuls" trwa u niej już dość długo. Więc to nie jest taka nagła myśl, zachcianka, którą ona nagle chce wypełnić.

I w ogóle gdzie napisałam, że już wstępuje? Ona po prostu tego pragnie, a ja się tak zastanawiam, że skoro już tak poświęca czas Bogu, to może właśnie to jest to, a ona tego nie widzi.



A skąd wiesz, że już nie przeżyła? Z góry już zakładasz swoje wnioski nawet nie zapytując jak było.



A czy ja gdzieś napisałam, że ona nie pragnęła założyć rodziny??

Nie słyszałam, żeby Kościół tak się wypowiadał o tym, i tak moim osobistym zdaniem, myślę że to nie prawda.
Nie oceniaj z góry, bardzo Cię proszę.

ps
Podałem przykład Małych Braci, ale są też Małe Siostry JEZUSA



By złożyć Profesję Wieczystą Mniszka lub Mnich musi przejść długi okres formacji (Postulat, Nowicjat, Juniorat), który może trwać w zależności od Zakonu np u Małych Braci ok 8-10 lat, u franciszkanów ok 6 lat. To bardzo długi okres na Rozeznanie Powołania, czyli Rozpoznania czy jestem Powołana(y) do Tej Wspólnoty Zakonnej.