Czy jest zgodne z nauką Kościoła tzw zdrowe podejście do życia?
Tzn. wszystko robię z olimpijskim spokojem, mam zobowiązania - spokojnie, nie nerwowo na pewno dam radę.Stracę pracę - najwyżej znajdę inną, oblałem egzamin - bez problemu, następnym razem się uda.

I wreszcie podejście do grzechu. Ostatnio tak sobie powiedziałem: "Daję sobie prawo do błędu i słabości". Oczywiście staram się nie grzeszyć, ale jak upadnę to nie wpadam w panikę, nie ma we mnie poczucia winy ani wstydu, tylko spokojnie idę do spowiedzi św. i żyje dalej walcząc ze słabościami. Ale nie chcę wywoływać w sobie żalu za grzechu tzn. emocji żalu, bo to mnie od razu ciągnie w dół.

Choruje na nerwicę i ta metoda jest dość skuteczna, ale nie wiem czy powinienem się za to w ten sposób zabrać, do życia w ten sposób podchodzić.

Moim zdaniem bardzo dobre podejście. Chrześcijaństwo uczy, by nie przywiązywać zbyt wielkiej wagi do spraw tego świata, koncentrować się bardziej na relacji z Bogiem.

Jeśli chodzi o grzech, to ja bym pogadał ze spowiednikiem. Dla kogoś nadwrażliwego, to może być krok w dobrą stronę. Takie uwolnienie się od natręctw emocjonalnych. Ale u kopgoś innego rezultatem może być "otorbienie" sumienia, skrzywienie w drugą stronę. Myślę, że tylko ktoś, kto Cię zna osobiście może Ci udzielić sensownej odpowiedzi.

Warto powiedzieć, że chrześcijaństwo czerpało całymi garściami ze stoicyzmu i jest z nim w bardzo dużym stopniu kompatybilne.

Z tymi "całymi garściami" to bym nie przesadzała...

Ale, co do tematu - też uważam że to bardzo zdrowe podejście. Trochę miałabym wątpliwości co do żalu za grzechy, ale jeśli cierpisz na nerwicę to myślę, że też będzie dobrze, jeśli po prostu uznasz że źle zrobiłeś i postanowisz poprawę. Ale zgadzam się z Liamem - na wszelki wypadek zapytaj spowiednika.

żal za grzechy nie musi byc emocjonalny
żal za grzechy może polegać na stwierdzeniu : to co zrobiłem było grzechem; i wystarczy

Metanoia, z drugim zdaniem zbytnio się nie zgadzam - taki zuchwały grzesznik, który stwierdzi, że "tak, to co robię jest grzechem, ale Bóg mnie kocha, więc będę popełniał grzechy dalej bo i tak mi Jezus wybaczy" Chyba wiesz, że to bardzo niedobre postępowanie.
Trzeba jednak by było też żałować, że naszego Chrystusa się obraziło. Każdy grzech to splunięcie naszemu Wybawicielowi w twarz. Nie chodzi mi tu jednak o NIEDOSKONAŁOŚĆ, tylko o GRZECH.

Już oboje z Silvą radziliśmy w tej kwestii pogadać ze spowiednikiem. Dla kogoś z nerwicą, czy skrupulanckim sumieniem, Twoje rady nie będą dobre. To naprawdę musi ocenić ktoś na żywo.

nedzna, chyba nie zrozumialas tego tekstu


Gdzie leon19 pisze, ze on chce dalej grzeszyc? Tylko dlatego, ze nie zalewa sie lzami z powodu kazdego grzechu, ale przyjmuje z pokora prawde o swojej slabosci uwazasz, ze to juz samo w sobie jest grzechem? Przeciez on zaluje, bo idzie do spowiedzi.

Nie wiem naprawde skad bierze sie to trwale przekonanie, ze sensem zycia jest nie grzeszyc. A jednoczesnie wbija sie ludziom do glowy, ze kazdy jest grzesznikiem.
Moim zdaniem, sensem zycia jest przyznawac sie do porazek i z Boza pomoca i wybaczeniem, isc dalej. Przeciez Jezus powtarza ciagle slowa o przebaczaniu i o tych, ktorzy sie zle maja i do nich idzie ze slowami o Bozej Milosci. Od nikogo nie oczekuje bezgrzesznego zycia. Mamy byc doskonali jak Ojciec niebieski jest doskonaly, ale przeciez nie natychmiast i nie o wlasnych silach. To jest tylko u Boga mozliwe.

Sama mam skrupulanckie sumienie ...