Seksualność moim utrapieniem

Nie chcę nikomu sprawiać problemu, ale mam ponad 19 lat i odczuwam bardzo silny popęd seksualny, który utrudnia mi życie. Na dodatek mam poważne problemy zdrowotne i (być może) genetyczne. Bardzo dużym ciężarem są dla mnie studia. Zastanawiam się, czy mam powołanie do założenia rodziny. Chcę też mieć cnotę czystości w takim stopniu, w jakim chcę tego Stwórca. Marzy mi się całkowita rezygnacja z doznań erotycznych i przytulań, pocałunków z obcymi dziewczynami. Chciałbym, aby płodne małżeństwa zachowały zgodną z zamysłem Najwyższego czystość. (Może to zabrzmi dziwnie, utopijnie), ale chciałbym, żeby była możliwość poczęcia dziecka w naturalny sposób (przez akt małżeński) bez doznań seksualnych (ze względów ascetycznych). Nie chcę wykorzystywać nawet żony, ale chcę ustabilizować sferę seksualną, żeby nie niszczyła mojej psychiki.

Czy to intensywne pragnienie zawarcia małżeństwa może być znakiem powołania do założenia rodziny lub jest próbą mającą na celu sprawdzenie wierności kogoś, kogo misją jest celibat? Nie mam dziewczyny i nigdy nie miałem, ale mojemu umysłowi nie zależy na dziewczynie, tylko żonie. To głębokie pragnienie, które trudno ugasić. Jak "dać sobie spokój", skoro niemal codziennie spotykam się z atrakcyjnymi płciowo koleżankami (generują pragnienia seksualne). Nie chcę marzyć o przyjemności seksualnej, bo nawet ciało nie d,ąży do przyjemności płciowej, lecz do poczęcia (ze swej natury). Może ze względów genetycznych poczęcie dziecka przeze mnie byłoby niemoralne?

Dużo tracę wskutek działania popędu płciowego, trudniej się uczyć i modlić. Czuję się "dziwnie". Czy w dziejszych czasach ludzie nie za późno zakładają rodziny (konieczność nauki, zapewnienia utrzymania). Dla mnie małżeństwo byłoby zupełnie inną rzeczywistością od tej, z którą dotychczas miałem kontakt i w której żyłem. Dawniej rodzice byli młodsi i mieli bardzo dużo dzieci, a teraz, kiedy warunki życia się poprawiły... dochodzi do paradoksu - mniej, chociaż nędzy nie ma. Może to odkładanie planów rodzicelskich jest jedną z przyczyn szerzenia się rozpusty?

Popęd płciowy to pragnienie ciała, aby gatunek ludzki był przedłużony. Po śmierci nie będzie płodności, więc nie będzie też i doznań seksualnych. Instynkt w moim ciele sprawia, iż odczuwam niepożądane podniecenie, gdy widzę kobietę, która wygląda na kogoś, dzięki komu może począć się (zwłaszcza zdrowe) potomstwo. Rozkosz seksualna utrudnia mi życie.

Małżeństwo i rodzicielstwo jest powołaniem.

Dlaczego chcą Państwo zawrzeć małżeństwo? Czy i dlaczego chcecie mieć dzieci?

Dlaczego? Czy uważasz, że w czerpaniu przyjemności z seksu jest cokolwiek negatywnego? Albo w samym seksie?

Nie jest to pogląd reprezentowany przez Kościół. Czytałeś coś na ten temat?

http://www.szansaspotkania.net/index.php?page=1998

Jeśli nie, to może spróbujesz poczytać i wtedy napiszesz co o tym myślisz?

Pozdrawiam

Ale za to jest to pogląd podchwytywany przez wiele sekt.

Doznania seksualnie w małżeństwie sakramentalnym nie są grzeszne. Tak na szybko znalazłem w internecie:
"Człowiek może zresztą zaprzeczać nie tylko istnieniu wymiaru duchowego. Może również udawać, iż nie posiada ciała lub też emocjonalności. Zawsze istniała pokusa religijności, która traktuje człowieka jako bezcielesną istotę. Angelizm duchowy to jedna z większych pułapek w życiu duchowym. Jednym z bardzo ważnych kryteriów dojrzałej religijności człowieka jest jej dążenie do spójności całego człowieka. Dojrzała religijność scala wewnętrznie, integruje, jednoczy."
źródło:http://mateusz.pl/czytelnia/ja-psychologia.htm


Współżycie w małżeństwie nie służy przede wszystkim spłodzeniu potomstwa, ale budowaniu miłości małżonków. Dzieci albo się pojawiają, albo nie. Sprowadzanie małżeństwa do zalegalizowanego płodzenia i wychowywania dzieci jest wypaczeniem.

Według mnie, nic nie dałoby większej radości świętym małżonkom, niż poczęcie nowej istoty, która na wieki będzie wychwalać Stwórcę w Niebie. Jeżeli moje małżeństwo byłoby z natury bezpłodne, to taka rodzina byłaby smutna, czuć byłoby "chłód"... Ważne jest nastawienie do współżycia: nie poniżać go, nie odbywać z egoizmu, otwierać się na życie i wystrzegać się wyuzdania.

Cnota czystości musi być.

czystość jest łaską..warto wiec o nią prosić.
z nastawieniem do współżycia to bym się zgodziła ..choć w moim przypadku,to otwarcie na życie tak bardzo otwarte nie jest..między innymi z tego powodu tego współżycia w moim małżeństwie nie ma...a pewność że twoje dzieci będą wychwalać Stwórce?..jej nie masz,i mieć nie będziesz.
a co do odczuć..przyjmij to po prostu,takim cie Pan stworzył..poprzez nie ,do ciebie Mówi.

nieważny. Masz chyba problem natury psychologicznej. Z wiedzą o tym co Kościół mówi i małżeństwie też trochę na bakier.
na początku zacytuje ci ładnie jak miłość małżeńską przedstawia nie co innego a Biblia ustami Salomona:
Pociągnij mnie za sobą! Pobiegnijmy!
Wprowadź mnie, królu, w twe komnaty!
Cieszyć się będziemy i weselić tobą,
i sławić twą miłość nad wino;
[jakże] słusznie cię miłują!
Wprowadził mnie do domu wina,
i sztandarem jego nade mną jest miłość.
Posilcie mnie plackami z rodzynek,
wzmocnijcie mnie jabłkami,
bo chora jestem z miłości.
Lewa jego ręka pod głową moją,
prawica jego obejmuje mnie.
(pieśń nad pieśniami)
Miłość i seksualność w małżeństwie jest naturalna, jest prezentem od Boga, jest źródłem radości, jedności między małzonkami. Jest oczywiście też sposobem na przekazywanie życia ale to tylko jedna z ról małżonków.
Coś tam wspominasz o obejmowaniu i całowaniu obcych dziewczyn, no obcych to raczej się nie całuje...
Masz 19 lat. Młody jesteś, ale nie tak żeby to cię usprawiedliwiało. Ja w Twoim wieku już spotykałam się z moim mężem:) (nie męzem wtedy oczywiście). Dlaczego chcieliśmy się pobrać? Ja nigdy nie odczuwałam powołania zakonnego, nigdy, ani przez moment mojego zycia. Nie miałam dylematu co mam wybrać. Podobnie mój mąz nigdy nie czuł się powołany do kapłaństwa. Jeśli ktoś czuje takie powołanie, musi to rozeznać i podjąc trudną, życiową decyzję. To że masz potrzeby seksualne, świadczy o tym że jesteś normalnie rozwiniętym zdrowym młodym męzczyzną i reagujesz tak jak 99% twoich rówieśników. Jeśli nie będziesz tego akceptował jako czegoś normalnego, wyladujesz u psychiatry. A to że nie zawsze i nie w każdej sytuacji wolno nam swoje potrzeby wprowadzać w czyn że tak powiem, to jest inna bajka. I to też jest normalne, i dotyczy nie tylko ciebie ale wszystkich.

A co mówi przez nie Pan?
Te odczucia są normalne i zdrowe, czy raczej nie są?

no--o tym właśnie mówi---czy są zdrowe czy nie ;p

Jeśli żona dla męża i mąż dla żony nie są dla siebie najwyższą wartością po Bogu, to świadczy to o poważnej dysfunkcji takiego związku.
Dziecko nie powinno być największą radością w małżeństwie, co oczywiście nie zmienia faktu, że bezpłodność jest bolesna. W małżeństwie, w którym nie ma dzieci, wcale nie musi panować chłód. Tak na prawdę każdy powód jest dobry do ochładzania relacji. Brak potomka jest jednym z nich.
EDYCJA:
Niewazny12, przeczytałem też Twój inny post w innym dziale, i odnoszę wrażenie, że masz niezdrowe podejście do seksualności. Jej nie wolno niszczyć! Zaś próba "ascetyzowania" stosunku, rezygnacja z przyjemności podczas zbliżenia z własną żoną jest właśnie zamachem na miłość.

a poza tym nieważny ma dopiero 19 lat, jeszcze chyba z nikim pewnie nie był naprawdę związany uczuciowo i bardziej teoretyzuje.. no i szuka problemu tam gdzie go nie ma:)

Wygląda na to, że coś Ci się nie podoba, coś Cię męczy, więc wymyśliłeś sobie jakieś marzenie, miejsce, gdzie wydaje Ci się, że mógłbyś być wolny od wszelkich poważniejszych trudności i problemów, a nawet wolny od siebie (swojej natury).

To jest oczywiście niemożliwe i życie nie ma takiego celu. Równie dobrze mógłbyś marzyć o wyprawie po drabinie na Księżyc, gdzie wreszcie będziesz mógł oddychać nieskazitelnie czystym powietrzem. Natomiast prawda wygląda tak, że dostać się tam nie możesz, a powietrza nie ma tam żadnego.

I tyle z teorii.

Zastanowiłbym się raczej, co jest powodem, że tak bardzo nie podoba Ci się rzeczywistość i uciekasz w jakieś fantazje (tak to wygląda).

Wiem, że rezygnacja z przyjemności seksualnej jest wielką łaską i pięknym aktem miłości. Myślę, że w ten sposób mógłbym pomóc duszom (wyprosić łaski).

Nie mam w zasadzie kontaktów z ludźmi - zwłaszcza obcymi, niespokrewnionymi (jak koledzy), bo jestem dziwaczny. Ciągle czuję się ospały, spowolniały, "pobudzony", przesiąknięty pokusami. Od dzieciństwa marzyłem o dziewczynie. Z pewnością nie chciałbym, aby ktoś z rodziny poszedł do piekła (także żona czy dzieci). Kiedy powiedziałem pewnej osobie, która jest dosyć surowym katolikiem (powiedziała, że przyjemność seksualna pochodzi od złego), że nie chcę doznawać przyjemności seksualnej, to bardzo się zdziwiła. Rezygnacja z małżeństwa wydaje mi się czymś bardzo ascetycznym i odrywającym od świata

no to masz faktycznie problem. Jeśli nie masz w zasadzie kontaktów z ludźmi. A może ty masz depresję nierozpoznaną albo zaburzenia osobowości?

Najpierw pomyśl o wykształceniu, pracy, stabilizacji życiowej, później będziesz się zastanawiał o tym jak bardzo prokreacja "uszczęśliwia " Stwórcę. Nie stwarzaj sobie sztucznych problemów. To tylko taka drobna aluzja.
Ale mówiąc poważnie - po przeczytaniu Twojego pierwszego postu - dochodzę do wniosku, ze masz problem i wątpię abyś rozwiązał go tu - na forum. Być może jesteś jeszcze człowiekiem niedojrzałym emocjonalnie, próbujesz świat dostosować do swoich wyidealizowanych wyobrażeń, chcesz być człowiekiem idealnym - i dobrze - ale zrozum, że nie masz wpływu na wszystko, co Cię otacza. Odrobina dystansu nie zaszkodzi. I jeszcze jedno: nie pomyślałeś, aby o swoich problemach porozmawiać z psychologiem??? Nie twierdzę, że jesteś " nienormalny", ale czasem warto opowiedzieć komuś to, co czujesz, co Cię dręczy i jest dla Ciebie problemem. A jest o czym rozmawiać, bo wydaje mi się, że ta twoja introwersja, izolowanie się nie jest prawidłowe. Jesteś sam? Nie masz przyjaciół? Dlaczego??? Nie masz dziewczyny?? Poza tym chciałbyś się pozbyć tego, co jest wpisane w istotę człowieka, a mianowicie seksualności. Jest to raczej nie możliwe.