Ciekawi mnie jak wszedleś na tą drogę, jak ci się bedzie chcialo to napisz..


Ale to moze juz w jakims oddzielnym watku, jesli Zencognito zechce taki zalozyc, albo via PW - pedziwiatr

Co się stało? Ano to, że atmosfera na tym wydziale robi się nie do zniesienia. Nie wiem jak jest na Waszych uczelniach (od znajomych wiem, że jest przeważnie luźno i z jajem ), ale u mnie jest paskudnie sztywno i rozmowy, konwersacje między studentami nie wybiegają poza przedmiot studiów.

Kiedy zacząłem ten rok na powitanie zamiast usłyszeć Cześć, Bartek! Jak spędziłeś wakacje?" to usłyszałem "Bartek, jak było na egzaminie u biskupa?". Ja tylko machnąłem ręką i powiedziałem było, minęło - zdałem. Coraz większa niechęć bierze mnie do tych studiów, a z drugiej strony nie chce zmieniać kierunku, bo za daleko zaszedłem i są interesujące, ale nie można tylko tym żyć. Musi być rozrywka. Mówi się powszechnie, że czasy studenckie są takie miłe i - na późniejsze lata - pełne dobrych wspomnień. Zależy dla kogo, bo dla mnie - nie.

Teraz w piątek gra Dżem w Poznaniu. Znów spojrzeli na mnie krzywym okiem. Znów pójdę sam

To weź sobie książkę i czytaj w trakcie przerw...

Możesz jaśniej?

Bartas, moze sie myle, ale odnosze wrazenie, ze chcac wejsc niejako w te grupe, usilujesz narzucac im swoje zainteresowania, poglady, i co tam jeszcze byc moze...
Jesli to studia teologiczne, to prawdopodobnie wiekszosc grupy sklada sie z klerykow, a Ty chyba nim nie jestes? Moze warto byloby przystopowac. Zatrzymac sie, posluchac o czym rozmawiaja koledzy, co ich trapi, czym sie ciesza, czym sie interesuja. Moze w ten sposob znajdziesz cos wspolnego, o co bedziesz sie mogl zaczepic. Nie odcinaj sie od nich, nie krytykuj, nie zadaj, nie narzucaj, ale przyjrzyj sie im, posluchaj, nawet pomilcz z nimi troche, a moze wtedy bedziesz mial im cos ciekawego do zaproponowania, moze oni takze dostrzega, ze po prostu jestes??

To nie jest seminarium duchowne tylko Wydział Teologiczny UAM, ale zgadza się, bo studiują tam też klerycy (bo seminarium jest tuż obok, ale zajęcia maję też na naszym wydziale), ale z nimi raczej kontaktu nie utrzymuję.



Sorry, ale ja mam dość prawienia jałowych, wielce poważnych dysput teologicznych. Jestem młodym człowiekiem i chce się bawić, chce nadrobić zaległości, które straciłem w okresie nastoletnim. Oczywiście wszystko w granicach przyzwoitości.

Ja mam na studiach grupkę bardzo dobrych znajomych, z którymi mogę porozmawiać o wszystkim, pójść na spacer, do kawiarni, na zakupy, do kina lub teatru itd. No ale to są trzy osoby. Do tego kilka osób z mojej i innych grup, z którymi rozmawiam na tematy "pozastudiowe", ale nie są to bliscy znajomi. Co zaś do reszty grupy i roku - jeśli muszę z nimi porozmawiać, bo tak wypada, to rozmawiamy o studiach, bo to łatwy wspólny temat. Nie pytam o nic innego, bo nie obchodzi mnie zupełnie ich życie - ani gdzie spędzili wakacje, ani czy mają zwierzęta, ani jakiej muzyki słuchają itd. Co mnie to? Mam "swoich ludzi" z którymi mogę fajnie spędzić czas jeśli będę chciał i starczy - nie potrzeba mi niewiadomo ilu znajomych.
Może zwracasz się do zbyt dużej ilości osób zamiast bardziej się przyłożyć do nawiązania kontaktu z kilkoma z nich, chociaż wydaje mi się, że skoro już trochę tych studiów masz za sobą, to za bardzo relacji zmienić się nie da. Ludzie tworzą dobierają się w znajomości na samym początku, wykształcają w sobie podejście do nowego otoczenia i potem już go raczej nie zmieniają. Zmiana środowiska (np. nowy podział grup) to byłaby okazja na zawiązanie nowych znajomości i lepsze poznanie ludzi z którymi być może teraz nie miałeś większej styczności

Acha - no i pamiętaj o tym co Ci pisano o uśmiechu. Jak się widzi ponurego gościa ze zrezygnowaną twarzą, to inaczej niż "na odczpene" się z nim rozmawiać nie chce.

Myślę, że to głównie zasługa tego jak człowiek się w tym okresie zmienia a nie studiów jako takich Człowiek ma wtedy dużo swobody, a jednocześnie jest już traktowany jak dorosły - to dobre warunki, żeby móc przemyśleć własne życie, nabrać do niego dobrego podejścia i porobić coś fajnego. Nie musi mieć to jednak żadnego związku z uczelnią

No to rób to Wyobraź sobie, że jakimś cudownym sposobem zdobyłeś wiedzę o przyszłości i okazuje się, że do końca życia będziesz sam tak jak teraz. Wyobraź sobie to bardzo realnie i potraktuj tą sytuację tak jakby to była prawda, jakby naprawdę takie życie Cię na 100% czekało. Następnie odpowiedz sobie na pytanie "co teraz?". Co będziesz w związku z tym robił? Położysz się i zgnijesz? Spędzisz resztę życia mając doła i pijąc z kompem z którego leci Twoja ulubiona muzyka? Pomyśl nad tym jaki chcesz sobie obrać w życiu cel biorąc pod uwagę to że będziesz zawsze sam i zastanów się co możesz zrobić, aby uczynić swoje życie fajnym, ciekawym i radosnym dla samego siebie. To jest podstawa Bartas. Nie łudź się, że jakiś inny człowiek Cię uszczęśliwi, choćby to była idealna kobieta z ciałem Kate Beckinsale, głosem Andrei Corr, sercem anioła i kontem jak Bill Gates. Sam musisz się uczynić szczęśliwym, jeżeli nie będziesz chciał zbudować szczęścia własnymi siłami, to czeka Cię cierpienie. Im bardziej będziesz oczekiwał, że inni Cie uszczęśliwią, tym bardziej będziesz cierpiał.

Bartas, nie mialam na mysli tematow zwiazanych z wykladami. Chodzi mi raczej o postawe otwartosci na drugiego czlowieka. No i to, o czym pisze Zencognito, usmiech, usmiech, usmiech na twarzy to podstawa.

Kurczę, dwa lata byłem cierpliwy i czekałem, aż ktoś wyskoczy z propozycją pójścia do kina, teatru, pubu. Ale nic. Dwa lata okazywałem koleżeńskość w stosunku do grupy, cieszyłem sie uznaniem w grupie, że ludzie w kwestii studiów mogą na mnie liczyć (notatki, kserówki, książki - przeważnie ja wszystko pierwszy miałem i od razu walili do mnie). Czułem się z tym bardzo dobrze, ale w głębi duszy pragnąłem czegoś więcej - a mianowicie tego, aby znaleźć tam bratnią duszę, której - całkiem poważnie mówiąc - nigdy nie miałem. Fajnie byłoby tak po zajęciach gdzieś wyskoczyć i się wyluzować. Ale nie. W końcu pod koniec drugiego roku zacząłem tracić cierpliwość. A wierzcie mi, że ja ich naprawdę lubiłem i chyba nadal lubię, bo nie mam żadnych innych znajomych. Ale przecież to się można wykończyć psychicznie gadając tylko o studiach.

W takim razie jeśli czas Ci na to pozwala poszukaj pracy w której pracowałbyś w zespole ludzi. Coś zarobisz i może poznasz kogoś ciekawego Mógłbyś też wziąć drugi kierunek studiów od przyszłego roku - w celach wyłącznie towarzyskich, żeby poznać ludzi

Bartas, piszesz, że chciałbyś imprezować i nadrobić stracone lata, a tymczasem wieczory spędzasz na samotnym dołowaniu się przy smętnej muzyce, sączeniu piwa i narzekaniu, jacy to ludzie dookoła są sztywni i nudni. Coś mi się tu gryzie.
Teraz piszesz, że od 2 lat czekasz aż ktoś zaproponuje wyjście do kina itp. A Ty zaproponowałeś kiedykolwiek komukolwiek? Można psioczyć na innych, ale jeśli samemu jest się w porządku.
I cóż, czas się pogodzić, że jest się studentem Z ludźmi z roku łączy Cię właśnie ta jedna sprawa (o której na razie wiesz) - kierunek studiów. Żeby nawiązać relacje na innej płaszczyźnie, należałoby znaleźć kogoś, kto będzie podzielał Twoje zainteresowania czyli po prostu te zainteresowania poznać.
A może warto zastanowić się o nawiązaniu przyjaźni opartej na Panu Bogu? Przecież studiujecie teologię, więc to na starcie ułatwia nawiązanie takiej relacji.
Naprawdę połowa sukcesu, to moim zdaniem, pozytywne nastawienie. Z takim podejściem jakie masz daleko nie zajdziesz, a będziesz się tylko frustrował.

No, bo nie mam z kim tego wszystkiego robić. Zostaje tylko uczelnia.



Widzisz, bo przez te dwa lata zdążyłem poznać tych ludzi. Oni nie są wobec mnie jacyś chamscy, wulgarni, prześmiewczy. Nic z tych rzeczy. Są bardzo uczciwi i koleżeńscy, gotowi pomóc w nauce, ale z drugiej strony są przede wszystkim nudni i sztywni. Zdążyłem się już o tym przekonać, że stronią od wszelkiego rodzaju rozrywek. Kiedy zaczynałem studia moja mama mówiła mi: "Zobaczysz, Bartku, wszystko się rozkręci jak zaczniecie pierwsze egzaminy". I co? Przeszliśmy już cztery sesje i nadal nic. Ani słowa o jakimś wypadzie do pubu czy coś. Mi nie chodzi o jakieś balangi do, Bóg wie, której godziny (chociaż nie ukrywam, że fajnie byłoby;-) choć raz tak zrobić), ale o jakieś parogodzinne spotkanie w jakieś miłej knajpce, przy miłe muzyczce, w dobrym towarzystwie zapominając o nauce i gadając o przysłowiowej - przepraszam za wyrażenie - "dupie Maryli", a więc o wszystkim i o niczym all at once
Niestety nie da się.



Już pisałem, Rozalko, że nie chce mi się prowadzić jałowych dysput teologicznych, bo od tego są konwersatoria na uczelni, a więc w trakcie zajęć. O Chrystusie można świadczyć także zdrowym śmiechem i dobrą rozrywką.

Może nie lubią pubów i klubó Ja np. nie przepadam za tego typu miejscami.

Jakby mi ktoś zaproponował spotkanie się aby pogadać o niczym to też by mi się nie chciało iść. Gadanie o pierdołach jest dla mnie równoznaczne ze stratą czasu.

Spróbujmy ugryźć temat od innej strony - co Ty masz do zaoferowania innym, Bartas?

Proponowałbym np forum dyskusyjne (tak jak to nasze) na tematy nie związane ze studiami. Choćby refleksje, przemyślenia o ostatnio przeczytanej książce, nie koniecznie o tematyce teologicznej, albo o jakimś fajnym obejrzanym filmie. No, nie wiem, Zen. Tematów jest mnóstwo. Nie wierzę w to, że studenci nie mają luźnych, ale na odpowiednim poziomie, tematów. Pisząc w poprzednim o tych du***lach miałem na myśli właśnie to: luźne spotkanie integracyjne na poziomie odpowiadającym studentom.