Ja przyjmuję, że po prostu nie wiem, czy Bóg istnieje i nie odczuwam żadnego rozdarcia. Zawsze jest coś, czego nie wiemy.

I właśnie, z tą pełną prawdą to przesadzasz. Nie wiem, skąd to wziąłeś, bo nic mi nie wiadomo, aby z katolickiego punktu widzenia człowiek za życia miał dostęp do "pełni" prawdy.

Owszem. Wierzymy, że pełnią prawdy jest Jezus Chrystus. Ten sam, który zmartwychwstał; ten sam, którego przyjmujemy w Eucharystii. Taka jest nasza wiara.

Jednak pełnego poznania jeszcze za życia nie mamy.

"Kobieta, gdy rodzi, doznaje smutku, bo przyszła jej godzina.
Gdy jednak urodzi dziecię, już nie pamięta o bólu z powodu radości, że się człowiek narodził na świat.
Także i wy teraz doznajecie smutku. Znowu jednak was zobaczę, i rozraduje się serce wasze,
a radości waszej nikt wam nie zdoła odebrać.
W owym zaś dniu o nic Mnie nie będziecie pytać" (J 16, 21–23).

W owym dniu, przy Jego powtórnym przyjściu 'o nic Mnie nie będziecie pytać'
bo ujrzymy/poznamy pełnię Prawdy.

Pełnego poznania nie mamy. Mamy jednak pełnię Prawdy, nawet jeśli jej nie poznaliśmy i nigdy nie poznamy. To tak, jak z trzymaniem w ręku nierozpakowanego prezentu. Już mamy, ale jeszcze nie wiemy, co dokładnie mamy. Prawda przyszła i dała się nam. Wcieliła się w nasze życie. A zatem choć łączą się ze sobą, to jednak czym innym są posiadanie pełni prawdy lub posiadanie pełnego poznania. Teologia.

W takim razie pełnia prawdy dla człowieka byłaby przy pełnym złączeniu z Bogiem.

Nic innego w moim poście nie znajdziesz, ale porównanie
do nierozpakowanego prezentu bardzo dobre

no ale ja bardzo proszę, z uszanowaniem trochę bardziej rozmawiajmy. Mówienie "ja mam racje, wy nie" trochę nie na ten poziom...




nikt niczemu nie musi zaprzeczać, pozatym większa jest uciecha z jednej nawróconej owcy, niż stada wiernych owiec, które nigdy nie pobłądziły.
Fakt, że taki związek może zaistnieć, to piękna szansa na wprowadzenie ducha w życie Ateisty. Nie na siłę, ale przez dawanie przykładu i pokazanie tym samym, że to nawet może być fajne. W każdym razie zamykanie się na świat, zamykanie się na obce i niepoznane, zawsze i wszedzie był błędem ludzkości. My nie mamy zamykać sie na innowierców i ateistów, ale otwardzie do nich podchodzić jako do innych ludzi i traktować ich jak ludzi! Bo nikt nie jest "bezbożnikiem", a kto kogo "bezbożnikiem" nazwie, sam grzech popełnia.

Więc dajcie juz spokój z tym "wątpieniem w zaistnienie takiego związku" czy inne dywagacje jaki to bezsensowny taki zwązek będzie...

Normalnie się wzruszyłem

lol ja też, jak zobaczyłem ten błąd "otwardzie" xD

Panie, ale nie na zasadzie "w małżeństwie nawrócę ateistę". W końcu to ma być "jedno ciało", i nie dziwię się, że są wątpliwości co do sensu takiego związku, skoro jedna połówka wierzy, a druga nie - taki związek po prostu "kuleje na jedną nogę".



"Unikajcie wszystkiego, co miałoby chociaż pozór zła".

Zamykanie się na ludzi - owszem. Zamykanie się na grzech, odwrotnie. Ze złem nie prowadzi się dialogu.



Jasne, że tak. Ale mówimy o małżeństwie, a nie o wpadaniu na herbatkę do ateuszów .



Psalm 53.





Trochę wyobraźni.

Zależy, co komu przeszkadza. Znam związek, który bynajmniej nie "kuleje" tylko dlatego, że facet jest, o zgrozo, ateistą. Są szczęśliwi.



Pojechałeś tutaj za mocno. Może to po prostu bardzo niezręczne sformułowanie (mam nadzieję), ale wygląda tak, jakbyś oceniał ateizm jako zło. Wybacz, ale to bardzo krótkowzroczne. Zwłaszcza, że podobno wystrzegasz się oceniania...cóż, wychodzi na to, że jak w większości przypadków to tylko słowa. I nie mów mi od razu o ocenie "człowieka" a "czynu" - bo tutaj czynu nie ma. Jest za to taka płytka generalizacja, że aż boli.



No i?






Dokładnie :] Też by Ci się przydało :]

podaj coś z nowego testamentu.
Stary testament, a przynajmniej wiele jego praw jest w nowym testamencie poprawione.

poza tym:


sam sobie zaprzeczasz - zamykanie na ludzi - ateista też człowiek. Zamykanie się na grzech - a się zamykaj, i? Co to ma wspólnego ze związkiem z Ateistą? Szczególnie w społeczeństwie gdzie ponad 90% katolików to tacy katolicy na pozór? Gdzie szukać drugiej połówki?



mam lekko dość, że ktoś nie czyta zdań w pełni... gdzie napisałem "na zasadzie nawrócę"? Napisałem, że to piękna szansa i napisałem, że nic na siłę! Przykład mamy dawać każdego dnia! Więc gdzie w tym zdaniu widzisz błąd? czy po prostu chcesz tak dla samej zabawy czepiać się słów?
"to piękna szansa na wprowadzenie ducha w życie Ateisty"
To nie jest nasz cel, ale to może zostać osiągnięte!
I tu masz do tego przykład z nowego testamentu, który jest dla Kościoła zleksza ważniejszym "kierunkowskazem" niż stary testament: Większa jest uciecha z jednej nawróconej owcy, niż ze stada wiernych owiec!
Stary testament jest wypełniony metaforami, więc cytowanie i traktowanie dosłowne jest sprzeczne z prawdą...

Słuszny wniosek, bo tak uważam. Podpieram się przy tym Pismem Świętym. Ateizm, jako niewiara w Boga z wyboru, jest złem. "I nikt nam nie powie, że białe jest białe, a czarne jest czarne"



A ja nie znam tego związku, o którym dyskutujesz, więc jak mam się wypowiedzieć? Wszystko było powiedziane wcześniej czemu taki związek na dłuższą metę nie ma sensu.



Patrz u góry - niewiara jest złem. Ktoś pytał o NT : Hbr 11, 29-31



Niewiara jest złem, ale nie twierdzę (i nie będę twierdził), że ateiści są źli. Jak powiedziałem, większość moich znajomych to ateiści, i każdy ma swoją historię. Codziennie z nimi przebywam i cenię ich. Myślisz, że gdybym twierdził, że "ateista=zło wcielone" wytrzymałbym?



No i to nie jest chodzenie ze sobą, tylko sakramentalny związek (na całe życie). Jak nie widzisz różnicy, to nie pomogę.
Zero wyobraźni - który ateista jest nauczony, żeby żyć w związku przez całe życie? On nie przysięga przed Bogiem - my tak. Dla niego jest rozwód, dla nas nie ma rozwodów. I pytanie, czy wierzący będzie na tyle silny, żeby zatrzymać współmałżonka, a gdy dojdzie do tego, że ten drugi spakuje manatki, to czy będzie na tyle silny żeby wytrwać w tym małżeństwie? Czasami do końca? O dzieciach nie wspominając, bo przecież o tym już było.
I to nie jest kwestia "niewierzący-katolik", ale wszystkich permutacji zbioru {letni katolik, ortodoksyjny katolik, niewierzący}.




A ja mam dość gdy ktoś po przytoczeniu fragmentu z PŚ, mówi o jakichś banałach, a nie odnosi się do rzeczowych argumentów. Jak na przykład :



O-co-tu-chodzi Jakie metafory, konkretnie?
Sugestia, jakby ST był fałszywy, a przecież Chrystus mówił, że "Nie sądźcie, że przyszedłem znieść Prawo albo Proroków. Nie przyszedłem znieść, ale wypełnić. Zaprawdę bowiem powiadam wam: Dopóki niebo i ziemia nie przeminą, ani jedna jota, ani jedna kreska nie zmieni się w Prawie, aż się wszystko spełni" (Mt 5, 17).

Wypełnił - czyli interpretujemy ST pod kątem Jego nauczania, ale pisma Starego Testamentu jak najbardziej są pismami natchnionymi, i należą do kanonu wiary.



Tak, ale to Bóg nawraca, a nie my. Wiara jest w końcu łaską. My możemy pokazać przykład, dać kierunek. Ale od nawrócenia jest Bóg. I dalej nie rozumiem jak można interpretować związek jako "super okazję do nawrócenia ukochanej/ukochanego".
Bez interwencji Boga, to możemy świecić przykładem, rozmawiać milion lat, siać i siać, ale gdy druga osoba tego nie chce (i kiedy Bóg uważa, że to jeszcze nie pora) to nici z tego. Od nas mało zależy.

Pozdrawiam.

po pierwsze, znowu nie czytasz ze zrozumieniem - nie napisałem, ze my nawracamy a dokładnie to napisałem: Przykład mamy dawać każdego dnia!, a przykładnym zyciem może się nawrócić, a kto to już uczyni, to ja juz nie wnikam.

"O-co-tu-chodzi Jakie metafory, konkretnie?
Sugestia, jakby ST był fałszywy, a przecież Chrystus mówił, że "Nie sądźcie, że przyszedłem znieść Prawo albo Proroków. Nie przyszedłem znieść, ale wypełnić. Zaprawdę bowiem powiadam wam: Dopóki niebo i ziemia nie przeminą, ani jedna jota, ani jedna kreska nie zmieni się w Prawie, aż się wszystko spełni" (Mt 5, 17)."

nastepna sprawa - Stary testament odczytuje sie metaforycznie, nie dosłownie. Musisz znaleźć głębszy sens ukryty w tych słowach, a nie ślepo przyjmować, że Bóg jest na przykład okrutny i bezlitosnie karze, bo tak pisze w starym testamencie (przykład potopu i opisanego zabicia ludzkości oprócz jednej rodzinki i kilku par zwierząt, na zbyt małej arce by to pomiescić - bo wymiary masz podane- i z tych kilku przeżytych odrodziła się cała ludzkość.) Jezeli przyjać twój cytat dosłownie, to to też przyjmijmy dosłownie, tak?

W kontekstach, nie metaforycznie. PŚ to zbiór ksiąg natchnionych, a nie objawionych, przypominam. W skrócie :
1. Konteksty literackie (a więc historyczne, kulturowe, językowe)
2. Konteksty teologiczne (czyli pod kątem tego, co wiemy z nauczania Chrystusa)
Tu jest ładnie opisane : http://mateusz.pl/duchowosc/gm-kscb.htm

I czasami odczytuje się dosłownie (Dekalog), czasami metaforycznie (np. Genesis). Ty jesteś za "w całości metaforycznie", co jest błędem. Kontrastujesz swoje podejście z "w całości dosłownie", co też jest błędem.

Pozdrawiam

EDIT :

No ale taktyka "to ja wyjdę za ateistę / ożenię się z ateistką żeby ją nawrócić" jest głupia, powiedzmy sobie szczerze i dosadnie, jak na mohera przystało